Fiszki
biochemia 1 egzamin dobry
Test w formie fiszek bio
Ilość pytań: 72
Rozwiązywany: 8507 razy
Dopasuj
witamina A
witamina C
witamina K
tiamina (B1)
kwas nikotynowy (niacyna)
kwas pantotenowy
biotyna
witamina D
ślepota, uszkodzenie dróg oddechowych, przewodu pokarmowego
szkorbut
podskórne krwotoki
choroba beri beri
pelagra
nadciśnienie
wysypka wokół brwi, bóle mięsni, zmęczenie
krzywica
witamina A
ślepota, uszkodzenie dróg oddechowych, przewodu pokarmowego
witamina C
szkorbut
witamina K
podskórne krwotoki
tiamina (B1)
choroba beri beri
kwas nikotynowy (niacyna)
pelagra
kwas pantotenowy
nadciśnienie
biotyna
wysypka wokół brwi, bóle mięsni, zmęczenie
witamina D
krzywica
Jak zmienia się powinowactwo hemoglobiny do tlenu w zależności gdy
wzrośnie ciśnienie CO2
spadnie pH
wzrośnie pH
wzrośnie stężenie BPG
hemoglobina rozdysocjuje na podjednostki
zwiększa się pH z 7,2 do 7,4
zwiększa się ciśnienie CO2 z 10 do 40 torów
dysocjacja podjednostek do monomerów
maleje
maleje
wzrośnie
maleje
wzrośnie
wzrośnie
maleje
wzrośnie
wzrośnie ciśnienie CO2
maleje
spadnie pH
maleje
wzrośnie pH
wzrośnie
wzrośnie stężenie BPG
maleje
hemoglobina rozdysocjuje na podjednostki
wzrośnie
zwiększa się pH z 7,2 do 7,4
wzrośnie
zwiększa się ciśnienie CO2 z 10 do 40 torów
maleje
dysocjacja podjednostek do monomerów
wzrośnie
Każdemu z aktywnych przenośników wymienionych w lewej kolumnie przyporządkuj odpowiednią przenoszoną grupę
lipoamid
FADH2
pirofosforan tiaminy
ATP
biotyna
S-adenozylometionina
urydynodifosforan glukozy
acylowa
elektrony
aldehydowa
fosforanowa
CO2
metylowa
glukoza
lipoamid
acylowa
FADH2
elektrony
pirofosforan tiaminy
aldehydowa
ATP
fosforanowa
biotyna
CO2
S-adenozylometionina
metylowa
urydynodifosforan glukozy
glukoza
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących przenośników drugiego rzędu są prawdziwe?
Stan energetyczny komórki i stosunek stężeń ATP/ADP nie ma żadnego wpływu na transport przez przenośniki drugiego rzędu, ponieważ nie przeprowadza on hydrolizy ATP
a. Permeaza laktozy w celu transportu laktozy wykorzystuje gradient jonów Na+
d. Wymiennik Na+-Ca2+ wykorzystuje gradient jonów Na+ w celu zwiększenia stężenia jonów Ca2+ w komórce.
c. Przenośnik symportowy przenosi równocześnie dwie różne substancje w tę samą stronę przy czym jedną wbrew gradientowi potencjału elektrochemicznego, a druga zgodnie z tym gradientem.
e. Przenośnik symportowy Na+-glukoza transportuje cząsteczki glukozy do wnętrza komórki wbrew gradientowi jej stężeń.
c. Przenośnik symportowy przenosi równocześnie dwie różne substancje w tę samą stronę przy czym jedną wbrew gradientowi potencjału elektrochemicznego, a druga zgodnie z tym gradientem.
e. Przenośnik symportowy Na+-glukoza transportuje cząsteczki glukozy do wnętrza komórki wbrew gradientowi jej stężeń.
8 Które z poniższych stwierdzeń dotyczących funkcjonowania przekaźników drugorzędowych w kaskadzie fosfatydyloinozytolowej są poprawne?
c. DAG zwiększa powinowactwo PKC do jonów Ca2+..
d. PKC wymaga jonów Ca2+ do swojej aktywności.
e. IP3 uwalnia jony Ca2+ z retikulum endoplazmatycznego i retikulum sarkoplazmatycznego.
b. Większość efektów wywołanych przez IP3 i DAG jest synergistycznych.
a. Diacyloglicerol (DAG) aktywuje kinazę białek A (PKA)
c. DAG zwiększa powinowactwo PKC do jonów Ca2+..
d. PKC wymaga jonów Ca2+ do swojej aktywności.
e. IP3 uwalnia jony Ca2+ z retikulum endoplazmatycznego i retikulum sarkoplazmatycznego.
b. Większość efektów wywołanych przez IP3 i DAG jest synergistycznych.
Które z poniższych stwierdzeń na temat szlaku sygnalizacyjnego opartego na kaskadzie fosfatydyloinozytolu (PIP2) są poprawne:
g. Uwolnione jony wapnia powodują wygaszenie sygnału zapoczątkowanego przez hormon
h. Zarówno IP3 jak i DAG działają krótko, ponieważ ulegają przekształceniu w inne cząsteczki w wyniku fosforylacji lub innych reakcji.
e. Hydroliza GTP do GDP w białku Gαq powoduje wygaszenie sygnału zapoczątkowanego przez hormon.
f. Aktywna izoforma β enzymu fosfolipazy C katalizuje reakcję rozszczepienia PIP2 do trifosforanu fosfatydyloinozytolu oraz diacyloglicerolu (DAG).
b. Ponieważ IP3 jest cząsteczką nierozpuszczalną w wodzie, pozostaje on związany z błoną i bierze udział w aktywacji kinazy białkowej C
i. Podczas aktywacji receptora II angiotensyny biorącego udział w kaskadzie fosfatydyloinozytolu dochodzi do jego homodimeryzacji i fosforylacji.
d. Przykładem receptora biorącego udział w kaskadzie fosfatydyloinozytolu jest receptor II angiotensyny.
c. Powstające przekaźniki drugiego rzędu działają przeciwstawnie, dzięki czemu możliwa jest precyzyjna kontrola danego szlaku sygnalizacyjnego.
a. Ponieważ DAG jest cząsteczką rozpuszczalną w wodzie, dyfunduje on z błony powodując uwolnienie jonów wapnia z retikulum endoplazmatycznego
h. Zarówno IP3 jak i DAG działają krótko, ponieważ ulegają przekształceniu w inne cząsteczki w wyniku fosforylacji lub innych reakcji.
f. Aktywna izoforma β enzymu fosfolipazy C katalizuje reakcję rozszczepienia PIP2 do trifosforanu fosfatydyloinozytolu oraz diacyloglicerolu (DAG).
d. Przykładem receptora biorącego udział w kaskadzie fosfatydyloinozytolu jest receptor II angiotensyny.
7 Połącz dane z lewej kolumny z funkcjami po prawej stronie:
a. przekaźnik drugiego rzędu
fosforylacja białek
receptory błonowe
wygaszacz sygnału
uwalnia informację z receptora błonowego
działa przez kowalencyjną modyfikację
przenosi sygnał z środowiska w poprzek błony w komórce
przywraca przekaźniki sygnału do stanu początkowego
a. przekaźnik drugiego rzędu
uwalnia informację z receptora błonowego
fosforylacja białek
działa przez kowalencyjną modyfikację
receptory błonowe
przenosi sygnał z środowiska w poprzek błony w komórce
wygaszacz sygnału
przywraca przekaźniki sygnału do stanu początkowego
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących insulinowego szlaku sygnalizacyjnego są poprawne?
c. Kinaza insulinowego receptora katalizuje reakcję przeniesienia grupy fosforanowej na grupę hydroksylową treoniny
b. Każda podjednostka α składa się z domeny kinazy białkowej homologicznej do PKA.
d. Przyłączenie cząsteczki insuliny do receptora wywołuje zmianę położenie pętli aktywacyjnej w podjednostce β, co prowadzi do aktywacji kinazy.
a. Każda podjednostka β składa się głównie z domeny kinazy białkowej homologicznej do PKA
e. Przyłączenie dwóch cząsteczek insuliny do receptora wywołuję zmianę konformacyjną prowadzącą do fosforylacji reszt tyrozylowych w pętli aktywacyjnej kinazy.
f. Przyłączenie insuliny do receptora powoduje zmianę konformacyjną, co prowadzi do oddysocjowania białek IRS, które utrzymują receptor w stanie nieaktywnym
d. Przyłączenie cząsteczki insuliny do receptora wywołuje zmianę położenie pętli aktywacyjnej w podjednostce β, co prowadzi do aktywacji kinazy.
a. Każda podjednostka β składa się głównie z domeny kinazy białkowej homologicznej do PKA
Które z poniższych stwierdzeń na temat transportera ABC z Vibrio cholerae są poprawne?
f. Transporter ten jest homologiczny do eukariotycznego białka glikoproteiny P.
c. Jest transporterem drugiego rzędu, wykorzystującym gradient małych cząsteczek organicznych.
b. Jest dimerem złożonym z dwóch podjednostek, z których każda posiada domenę transbłonową i kasetę wiążącą ATP
e. Białko to działa jako ATP-zależna pompa pobierająca określone cząsteczki z otoczenia do wnętrza komórki
a. Związanie substratu indukuje zmiany konformacyjne kaset wiążących ATP, prowadzące do wzrostu ich powinowactwa do ATP.
d. Wykorzystuje mechanizm sprzęgania hydrolizy ATP ze zmianami konformacyjnymi podjednostki P
f. Transporter ten jest homologiczny do eukariotycznego białka glikoproteiny P.
b. Jest dimerem złożonym z dwóch podjednostek, z których każda posiada domenę transbłonową i kasetę wiążącą ATP
a. Związanie substratu indukuje zmiany konformacyjne kaset wiążących ATP, prowadzące do wzrostu ich powinowactwa do ATP.
3 Które z poniższych stwierdzeń dotyczące sygnalizacji EGF są poprawne?
a. Aktywny receptor EGF będący dimerem aktywuje podjednostkę Gα swoistego białka G
b. Sygnał jest wyłączany na drodze defosforylacji kluczowych reszt tyrozylowych receptora oraz przez aktywność GTPazową białek Ras.
d. Receptor Her2 może tworzyć heterodimery z receptorem EGF prowadząc do wzajemnej fosforylacji nawet pod nieobecność liganda.
e. Dimeryzacji receptora towarzyszy przemieszczenie ramienia dimeryzacyjnego do centrum aktywnego sąsiedniego monomeru, co umożliwia fosforylację pięciu reszt tyrozylowych
c. EGF jest polisacharydem o masie 6kDa stymulującym wzrost komórek naskórka i nabłonka
b. Sygnał jest wyłączany na drodze defosforylacji kluczowych reszt tyrozylowych receptora oraz przez aktywność GTPazową białek Ras.
d. Receptor Her2 może tworzyć heterodimery z receptorem EGF prowadząc do wzajemnej fosforylacji nawet pod nieobecność liganda.
e. Dimeryzacji receptora towarzyszy przemieszczenie ramienia dimeryzacyjnego do centrum aktywnego sąsiedniego monomeru, co umożliwia fosforylację pięciu reszt tyrozylowych
2 Które z poniższych stwierdzeń o białkach G i ich funkcjonowaniu są prawdziwe?
i. Białka G wiążą cyklazę adenylanową.
g. Kiedy białko G-GDP wiąże kompleks hormon-receptor, GDP jest wymieniane na GTP.
d. Białka G wiążą hormony.
c. Białka G są integralnymi białkami błonowymi
j. Białka G są heterotrimerami.
h. Kiedy białko G-GTP wiąże kompleks hormon-receptor, GTP jest wymieniane na GDP.
Bialka G są heterodimerami
e. Podjednostka α białek G jest GTPazą.
b. Ze związanym GDP i w obecności hormonu, białka G wiążą się do receptorów hormonów i następuje wtedy wiązanie GTP.
a. Ze związanym GDP i w nieobecności hormonu, białka G wiążą się do receptorów hormonów i następuje wtedy wiązanie GTP
i. Białka G wiążą cyklazę adenylanową.
g. Kiedy białko G-GDP wiąże kompleks hormon-receptor, GDP jest wymieniane na GTP.
j. Białka G są heterotrimerami.
e. Podjednostka α białek G jest GTPazą.
b. Ze związanym GDP i w obecności hormonu, białka G wiążą się do receptorów hormonów i następuje wtedy wiązanie GTP.
1 Które z poniższych stwierdzeń dotyczących budowy białek pośredniczących w kaskadach przekazywania sygnałów są prawdziwe?
. Domeny SH2 białek IRS zawierają reszty tyrozylowe, które ulegają fosforylacji przez zaktywowany receptor insulinowy.
c. Domeny SH2 rozpoznają ufosforylowane reszty tyrozylowe.
f. Domeny SH2 posiadają aktywność kinazową fosforylując reszty tyrozylowe.
e. Domeny SH3 rozpoznają regiony bogate w proliny.
d. Domeny PH wiążą fosfatydyloinozytol zakotwiczając białka IRS w błonie.
b. Domeny SH3 rozpoznają ufosforylowane reszty seryny, a domeny SH2 ufosforylowane reszty tyrozyny.
c. Domeny SH2 rozpoznają ufosforylowane reszty tyrozylowe.
e. Domeny SH3 rozpoznają regiony bogate w proliny.
d. Domeny PH wiążą fosfatydyloinozytol zakotwiczając białka IRS w błonie.
10 Które z poniższych stwierdzeń dotyczących kinaz białkowych są prawdziwe?
a. Jeśli dana kinaza białkowa fosforyluje reszty serylowe w docelowych białkach, to zwykle jest zdolna także do fosforylacji reszt tyrozylowych
c. Kinazy białkowe fosforylują białka lub ich fragmenty zlokalizowane we wnętrzu komórki, jak i poza nią
b. Jeśli dana kinaza białkowa fosforyluje reszty serylowe w docelowych białkach, to zwykle jest zdolna także do fosforylacji reszt treonylowych.
e. Do sygnałów aktywujących niektóre kinazy białkowe należy m.in. diacyloglicerol.
d. Do sygnałów aktywujących niektóre kinazy białkowe należy m.in. cykliczny AMP.
f. Jeśli dana kinaza białkowa fosforyluje reszty tyrozylowe w docelowych białkach, to zwykle jest zdolna także do fosforylacji reszt fenyloalanylowych.
b. Jeśli dana kinaza białkowa fosforyluje reszty serylowe w docelowych białkach, to zwykle jest zdolna także do fosforylacji reszt treonylowych.
e. Do sygnałów aktywujących niektóre kinazy białkowe należy m.in. diacyloglicerol.
d. Do sygnałów aktywujących niektóre kinazy białkowe należy m.in. cykliczny AMP.
9 Na poniższym rysunku przedstawiono schematycznie system transportu czterech substancji chemicznych: X, Y, Z oraz S, który realizowany jest przez trzy białka, oznaczone literami A, B i C, zlokalizowane w błonie komórkowej. Które z poniższych stwierdzeń na temat tego systemu transportu i jego elementów są prawdziwe?
b. Jeśli transportowanymi w tym układzie substancjami X, Y, Z oraz S są odpowiednio: K+, Na+, glukoza oraz Ca2+, to aktywność białka C ma wpływ na import glukozy (Z) do komórki.
a. Jeśli transportowanymi w tym układzie substancjami X,Y,Z oraz S są odpowiednio K+, Na+, glukoza oraz Ca2+, to aktywność białka C nie ma wpływu na import glukozy (Z) do komórki
g. Białko B jest symporterem substancji Y względem substancji Z.
e. Białko B jest antyporterem substancji Y względem substancji Z.
f. Ponieważ białko B nie jest ATPazą nie może przeprowadzać aktywnego importu substancji Z do komórki.
c. Białko A jest kanałem jonowym utrzymującym gradient stężenia substancji X oraz Y w poprzek błony komórkowej.
d. Substancja Z może być transportowana do wnętrza komórki aktywnie z wykorzystaniem gradientu stężenia substancji Y, utworzonego przez pompę A.
b. Jeśli transportowanymi w tym układzie substancjami X, Y, Z oraz S są odpowiednio: K+, Na+, glukoza oraz Ca2+, to aktywność białka C ma wpływ na import glukozy (Z) do komórki.
e. Białko B jest antyporterem substancji Y względem substancji Z.
d. Substancja Z może być transportowana do wnętrza komórki aktywnie z wykorzystaniem gradientu stężenia substancji Y, utworzonego przez pompę A.
Które z następujących stwierdzeń na temat aktywnego transportu jonów Na+, K+ oraz Ca2+ są prawdziwe?
c. Zarówno pompa Na+-K+, jak i pompa Ca2+, należą do ATPaz typu P
a. Pompa Ca2+ jest zdolna do utrzymania nawet tysiąckrotnie niższego stężenia jonów Ca2+ w cytozolu komórki mięśniowej niż w retikulum sarkoplazmatycznym.
e. Pompa Na+-K+ generuje bezpośrednio różnicę potencjału chemicznego jonów Na+ i K+ w poprzek błony, ale ponieważ transportuje jony o identycznym znaku w przeciwnych kierunkach, nie wpływa na wartość potencjału elektrycznego błony
d. Pompa Na+-K+ przyjmuje cztery stany konformacyjne, z których jeden jest ufosforylowane na reszcie aspartylowej
b. Wymiennik sodowo-wapniowy wykazuje znacznie wyższe powinowactwo do jonów Ca2+ niż ATPaza Ca2+ jednak jego zdolność do usuwania jonów wapnia z cytoplazmy jest znacznie mniejsza.
a. Pompa Ca2+ jest zdolna do utrzymania nawet tysiąckrotnie niższego stężenia jonów Ca2+ w cytozolu komórki mięśniowej niż w retikulum sarkoplazmatycznym.
Błonowy potencjał równowagowy dla jonów K+ można zdefiniować jako wartość napięcia, które ustali się w poprzek błony wtedy, gdy strumień jonów K+ wpływających do komórki będzie równy strumieniowi jonów K+ wypływających z komórki. Wiadomo, że wartość potencjału równowagowego dla jonów potasowych w przypadku pewnego neuronu wynosi - 85 mV w temperaturze 37°C. R = 8.31 J•K-1•mol-1, F = 96.5 kJ•V-1•mol-1.
b. W podanych warunkach stężenie jonów K+ wewnątrz komórki jest około 24,2 razy wyższe od tego, które występuje w stanie równowagi na zewnątrz komórki
W podanych warunkach stosunek stężenia jonów K+ wewnątrz komórki do stężenia jonów K+ na zewnętrz komórki w stanie równowagi wynosi około 0,041. d. W podanych warunkach stężenie jonów K+ wewnątrz komórki jest około 24,2 razy niższe od tego, które występuje w stanie równowagi na zewnątrz komórki.
W podanych warunkach w stanie równowagi stężenie jonów K+ wewnątrz komórki i na zewnętrz jest takie samo.
W podanych warunkach stosunek stężenia jonów K+ wewnątrz komórki do stężenia jonów K+ na zewnętrz komórki w stanie równowagi wynosi około 0,041. d. W podanych warunkach stężenie jonów K+ wewnątrz komórki jest około 24,2 razy niższe od tego, które występuje w stanie równowagi na zewnątrz komórki.
6. Które z poniższych stwierdzeń dotyczących kanałów i pomp błonowych są prawdziwe?
Szybkość transportu jonów przez pompy jest znacznie większa niż transportu tych samych jonów przez kanały błonowe, ponieważ pompy zużywają w tym celu energię, a kanały przeprowadzają transport w sposób bierny.
W układach biologicznych kanały błonowe występują w postaci otwartej i są zamykane jedynie na krótką chwilę.
g. Dana pompa błonowa może przenosić ten sam jon w obie strony w zależności od występującego w komórce gradientu jonów.
h. Kanały błonowe są odpowiedzialne za wytworzenie w komórce gradientu stężeń jonów, wykorzystywanego później m. in. przez przenośniki drugiego rzędu.
i. Pompy jonowe są integralnymi białkami błonowymi.
Kanały błonowe bramkowane ligandem umożliwiają transport jonów wbrew gradientowi ich stężeń
f. Pomimo, że pompy transportują jony w sposób aktywny, robią to znacznie wolniej niż kanały transportujące te same jony w sposób bierny.
Zadaniem fizjologicznym pomp błonowych jest wyrównywanie stężeń określonej substancji na zewnątrz i wewnątrz komórki
b. Pompy jonowe zawierają w swojej strukturze fragment transbłonowy.
j. Kanały umożliwiają transport jonów na zasadzie dyfuzji ułatwionej.
f. Pomimo, że pompy transportują jony w sposób aktywny, robią to znacznie wolniej niż kanały transportujące te same jony w sposób bierny.
b. Pompy jonowe zawierają w swojej strukturze fragment transbłonowy.
j. Kanały umożliwiają transport jonów na zasadzie dyfuzji ułatwionej.
13.5 Które z poniższych stwierdzeń opisujących kanał potasowy są poprawne:
a. Kanał K+ umożliwia transport jonów sodowych tylko w obecności ATP, gdyż wydatek energii swobodnej niezbędny do dehydratacji jonu sodowego jest znaczny
b. Żadne ze stwierdzeń nie jest prawidłowe.
c. Kanał pokrywa większość kosztów odwodnienia K+, ponieważ umożliwia kompensujące odziaływania z grupami aminowymi wyściełającymi filtr selektywności.
d. Kanał potasowy z Streptomyces.lividans ma kształt stożka, otwór po węższej stronie zwany filtrem selektywności powoduje, że tylko jony potasowe mogą swobodnie wnikać do wnętrza kanału, natomiast szeroki otwór po stronie docelowej umożliwia szybką dyfuzję jonów do cytoplazmy
e. W pierwszym odcinku kanału potasowego dochodzi do hydratacji jonu, aby ten mógł swobodnie przemieścić się do filtru selektywności.
b. Żadne ze stwierdzeń nie jest prawidłowe.
4 Które z poniższych stwierdzeń dotyczących kanałów błonowych są prawdziwe?
c. Selektywność kanału bramkowanego ligandem zmienia się w zależności od tego, czy jest on związany ze swoim ligandem, czy nie.
a. Odpowiednio długie otwarcie kanału błonowego prowadziłoby do wyrównania stężeń po obu stronach błony, jednak w warunkach fizjologicznych otwarcie kanału jest zwykle krótkotrwałe.
f. Białkowe kanały błonowe są zbudowane zwykle z wielu podjednostek, a średnica poru wzrasta wraz z ilością tych podjednostek.
d. Niektóre kanały błonowe wykazują selektywność wobec poszczególnych jonów.
h. Połączenia szczelinowe są kanałami błonowymi o względnie dużej przepuszczalności dla jonów i niewielkich metabolitów.
b. Kanały bramkowane potencjałem stają się przepuszczalne dla odpowiednich jonów dopiero po przekroczeniu odpowiedniej wartości potencjału transbłonowego.
Kanał receptora acetylocholinowego jest typowym przykładem kanału bramkowanego potencjałem.
i. Połączenia szczelinowe są kanałami błonowymi o względnie dużej przepuszczalności dla jonów, niewielkich metabolitów i większości białek
g. Kanały błonowe wykorzystując źródła energii swobodnej takie jak ATP prowadzą transport jonów lub cząsteczek w kierunku termodynamicznie niekorzystnym
j. Białkowe kanały błonowe wykazują właściwości allosteryczne.
a. Odpowiednio długie otwarcie kanału błonowego prowadziłoby do wyrównania stężeń po obu stronach błony, jednak w warunkach fizjologicznych otwarcie kanału jest zwykle krótkotrwałe.
d. Niektóre kanały błonowe wykazują selektywność wobec poszczególnych jonów.
h. Połączenia szczelinowe są kanałami błonowymi o względnie dużej przepuszczalności dla jonów i niewielkich metabolitów.
j. Białkowe kanały błonowe wykazują właściwości allosteryczne.
13.3 Stężenie jonów Na+ na zewnątrz i w środku komórki wynosi odpowiednio: 143 i 14,0 mM, a stężenie jonów K+ odpowiednio: 4,0 i 157 mM. Potencjał transbłonowy układu w temperaturze 37°C wynosi - 50 mV. R = 8.31 J•K-1•mol-1, F = 96.5 kJ•V-1•mol-1.
a. Wymieniony w tym zadaniu potencjał transbłonowy mógłby być wytwarzany przez kanał błonowy jonów Na+ oraz niezależny kanał błonowy jonów K+.
b. W podanych warunkach zmiana entalpii swobodnej transportu jonu K+ na zewnątrz komórki wynosi około -4,6 kJ•mol-1, a transportu jonu K+ do środka komórki około +4,6 kJ•mol-1.
d. Gdyby potencjał transbłonowy był równy zeru, transport jonów K+ do wnętrza komórki wymagałby mniejszego nakładu energetycznego, niż przy potencjale wynoszącym - 50 mV.
c. W podanych warunkach zmiana entalpii swobodnej transportu jonu Na+ na zewnątrz komórki wynosi około +10.8 kJ•mol-1, a transportu jonu Na+ do środka komórki około -10.8 kJ•mol-1.
e. Równoczesny transport jonów Na+ na zewnątrz komórki oraz jonów K+ do środka komórki w tych warunkach może przeprowadzać wyłącznie pompa Na+-K+ hydrolizująca ATP.
c. W podanych warunkach zmiana entalpii swobodnej transportu jonu Na+ na zewnątrz komórki wynosi około +10.8 kJ•mol-1, a transportu jonu Na+ do środka komórki około -10.8 kJ•mol-1.
e. Równoczesny transport jonów Na+ na zewnątrz komórki oraz jonów K+ do środka komórki w tych warunkach może przeprowadzać wyłącznie pompa Na+-K+ hydrolizująca ATP.