Fiszki
biochemia 2 egzamin
Test w formie fiszek
Ilość pytań: 91
Rozwiązywany: 1331 razy
Syntaza ATP i mechanizm syntezy ATP:
- syntaza ATP jest wielopodjednostkowym enzymem ulokowanym na wewnętrznej błonie mitochondrialnej
- w wyniku przepływu elektronów przez enzymy łańcucha oddechowego następuje polaryzacja wewnętrznej błony mitochondrialnej w taki sposób, że od strony matriks ma ona ładunek dodatni, a od strony zewnętrznej ujemny
- łańcuch oddechowy i syntaza ATP są biochemicznie oddzielnymi układami, związanymi jedynie przez siłę protonomotoryczną
- synteza ATP odbywa się w matriks mitochondrium, a uwolnienie ATP z syntazy ATP zachodzi dzięki transportowi protonów z przestrzeni międzybłonowej mitochondrium do matriks
- w wyniku przepływu elektronów przez enzymy łańcucha oddechowego następuje polaryzacja wewnętrznej błony mitochondrialnej w taki sposób, że od strony matriks ma ona ładunek ujemny, a od strony zewnętrznej dodatni
- syntaza ATP katalizuje syntezę ATP w wyniku transportu protonów z przestrzeni międzybłonowej do matriks mitochondrium
- syntaza ATP jest wielopodjednostkowym enzymem ulokowanym na wewnętrznej błonie mitochondrialnej
- łańcuch oddechowy i syntaza ATP są biochemicznie oddzielnymi układami, związanymi jedynie przez siłę protonomotoryczną
- synteza ATP odbywa się w matriks mitochondrium, a uwolnienie ATP z syntazy ATP zachodzi dzięki transportowi protonów z przestrzeni międzybłonowej mitochondrium do matriks
- w wyniku przepływu elektronów przez enzymy łańcucha oddechowego następuje polaryzacja wewnętrznej błony mitochondrialnej w taki sposób, że od strony matriks ma ona ładunek ujemny, a od strony zewnętrznej dodatni
- syntaza ATP katalizuje syntezę ATP w wyniku transportu protonów z przestrzeni międzybłonowej do matriks mitochondrium
Receptory węchowe:
- jeden aktywny receptor może aktywować jedno białko G(olf)
- w odczuwanie zapachów zaangażowane są receptory o siedmiu helisach transbłonowych - aktywacja cyklazy adenylowej powoduje wzrost stężenia cAMP
- każdy neuron wykazuje ekspresję pojedynczego genu RW
- potencjały czynnościowe pochodzące z aktywowanych neuronów węchowych wywołują odczucie specyficznego zapachu
- dwie cząsteczki cAMP otwierają kanał jonowy
- w odczuwanie danego zapachu, na przykład róży czerwonej, wina czy francuskiego sera, zaangażowanych jest wiele różnych receptorów
- spadek aktywności fosfodiesterazy powoduje wzrost stężenia cAMP
- każda substancja zapachowa stymuluje wyjątkowy zestaw neuronów
- ogólny wzrost stężenia cAMP otwiera specyficzny kanał kationowy
- człowiek ma zdolność rozróżniania tak wielu substancji zapachowych dzięki systemowi kombinatorycznemu
- ogólny wzrost stężenia cAMP otwiera niespecyficzny kanał kationowy
- jedna cząsteczka cAMP otwiera kanał jonowy
- jeden aktywny receptor może aktywować jedno białko G(olf)
- w odczuwanie zapachów zaangażowane są receptory o siedmiu helisach transbłonowych - aktywacja cyklazy adenylowej powoduje wzrost stężenia cAMP
- każdy neuron wykazuje ekspresję pojedynczego genu RW
- potencjały czynnościowe pochodzące z aktywowanych neuronów węchowych wywołują odczucie specyficznego zapachu
- dwie cząsteczki cAMP otwierają kanał jonowy
- w odczuwanie danego zapachu, na przykład róży czerwonej, wina czy francuskiego sera, zaangażowanych jest wiele różnych receptorów
- spadek aktywności fosfodiesterazy powoduje wzrost stężenia cAMP
- każda substancja zapachowa stymuluje wyjątkowy zestaw neuronów
- człowiek ma zdolność rozróżniania tak wielu substancji zapachowych dzięki systemowi kombinatorycznemu
- ogólny wzrost stężenia cAMP otwiera niespecyficzny kanał kationowy
Widzenie, receptory smaku i system słuchu
- funkcjonuje w oparciu o mechanosensoryczne kanały jonowe
- istnieją 4 różne białka zaangażowane w widzenie w ciemności i rozpoznawanie kolorów, za to mają one jeden wspólny chromofor 11-cis-retinal
- w rozpoznawanie smaku słonego zaangażowane są kanały jonowe o względnie niskiej specyficzności
- receptory gorzkiego smaku rozpoznają substancje, które potencjalnie mogą być trujące
- w odczuwanie smaku glukozy, fruktozy i sacharozy zaangażowane są te same receptory
- funkcjonuje w oparciu o mechanosensoryczne kanały jonowe
- istnieją 4 różne białka zaangażowane w widzenie w ciemności i rozpoznawanie kolorów, za to mają one jeden wspólny chromofor 11-cis-retinal
- w rozpoznawanie smaku słonego zaangażowane są kanały jonowe o względnie niskiej specyficzności
- receptory gorzkiego smaku rozpoznają substancje, które potencjalnie mogą być trujące
- w odczuwanie smaku glukozy, fruktozy i sacharozy zaangażowane są te same receptory
Białka G:
- aktywowane białka G mają aktywność GTPazy, czyli katalizują hydrolizę GTP → GDP
- należy do nich rodopsyna
- jedno z białek G aktywuje cyklazę adenylową, co prowadzi ostatecznie do depolaryzacji błony neuronu i przekazania sygnału nerwowego do mózgu
- należy do nich między innymi białko G(olf) (ale nie rodopsyna - białko transbłonowe aktywujące białko G)
- po aktywacji białka G hydrolizują GTP, co prowadzi do ponownej dysocjacji podjednostek β i γ oraz kompleksu α-GDP
- są zaangażowane między innymi w przekazywanie sygnałów hormonalnych oraz odczuwanie węchu i smaku gorzkiego
- po aktywacji białka G hydrolizują GTP, co prowadzi do ponownej asocjacji podjednostek β i γ oraz kompleksu α-GDP
- aktywowane białka G mają aktywność GTPazy, czyli katalizują hydrolizę GTP → GDP
- jedno z białek G aktywuje cyklazę adenylową, co prowadzi ostatecznie do depolaryzacji błony neuronu i przekazania sygnału nerwowego do mózgu
- należy do nich między innymi białko G(olf) (ale nie rodopsyna - białko transbłonowe aktywujące białko G)
- są zaangażowane między innymi w przekazywanie sygnałów hormonalnych oraz odczuwanie węchu i smaku gorzkiego
- po aktywacji białka G hydrolizują GTP, co prowadzi do ponownej asocjacji podjednostek β i γ oraz kompleksu α-GDP
Powrót do stanu wyjściowego pobudzonego fotoreceptora:
- arestyna wiąże się do ufosforylowanej metarodopsyny I
- GTP związane z białkiem G jest hydrolizowane, pozwalając transducynie i fosfodiesterazie na powrót do stanu wyjściowego
- arestyna wiąże się do ufosforylowanej metarodopsyny II
- GTP związane z białkiem G jest syntezowane, pozwalając transducynie i fosfodiesterazie na powrót do stanu wyjściowego
- zaktywowana rodopsyna jest blokowana w wyniku przyłączenia arestyny
- poziom cGMP podnosi się, aby ponownie otworzyć kanał jonowy
- GTP związane z białkiem G jest hydrolizowane, pozwalając transducynie i fosfodiesterazie na powrót do stanu wyjściowego
- arestyna wiąże się do ufosforylowanej metarodopsyny II
- zaktywowana rodopsyna jest blokowana w wyniku przyłączenia arestyny
- poziom cGMP podnosi się, aby ponownie otworzyć kanał jonowy
Cytochrom bf:
- przepływ elektronów przez kompleks prowadzi do transportu protonów z wnętrza tylakoidu do stromy
- jest homologiczny do kompleksu III w fosforylacji oksydacyjnej
- jest homologiczny do kompleksu IV w fosforylacji oksydacyjnej
- kompleks katalizuje reakcję przez cykl Q
- wielopodjednostkowy kompleks białkowy związany z błoną tylakoidu
- przepływ elektronów przez kompleks prowadzi do transportu protonów z wnętrza tylakoidu do stromy
- jest homologiczny do kompleksu III w fosforylacji oksydacyjnej
- kompleks katalizuje reakcję przez cykl Q
- wielopodjednostkowy kompleks białkowy związany z błoną tylakoidu
Fotosystem I roślin:
- elektrony, które neutralizują ładunek dodatni pary specjalnej P680 pochodzą ze zredukowanej plastocyjaniny
- wzbudzony w obrębie pary specjalnej elektron jest przekazywany na chlorofil
- elektrony, które neutralizują ładunek dodatni pary specjalnej P700 pochodzą ze zredukowanej plastocyjaniny
- wielopodjednostkowy kompleks białkowy związany z błoną tylakoidu
- zawiera chlorofile, centra żelazowo-siarkowe i miejsce wiązania chinolu
- zawiera chlorofile, centra żelazowo-siarkowe i miejsce wiązania chinonu
- produktem ubocznym tego fotosystemu jest tlen cząsteczkowy
- plastocyjanina jest białkiem łącznikowym między fotosystemem I a II, zlokalizowanym we wnętrzu tylakoidu
- wzbudzony w obrębie pary specjalnej elektron jest przekazywany na chlorofil
- elektrony, które neutralizują ładunek dodatni pary specjalnej P700 pochodzą ze zredukowanej plastocyjaniny
- wielopodjednostkowy kompleks białkowy związany z błoną tylakoidu
- zawiera chlorofile, centra żelazowo-siarkowe i miejsce wiązania chinonu
- plastocyjanina jest białkiem łącznikowym między fotosystemem I a II, zlokalizowanym we wnętrzu tylakoidu
Fotosystem II u roślin:
- w obrębie tego fotosystemu dochodzi do redukcji plastochinolu do plastochinonu
- produktem ubocznym tego fotosystemu jest tlen cząsteczkowy
- wzbudzony w obrębie pary specjalnej P700 elektron jest przekazywany do akceptora o nazwie feofityna
- wzbudzony w obrębie pary specjalnej P680 elektron jest przekazywany do akceptora o nazwie feofityna
- jest dużym kompleksem białkowym związanym z błoną tylakoidu
- elektron w fotosystemie jest wzbudzany w plastochinonie, w momencie pojawienia się drugiego elektronu i pobrania dwóch elektronów, przestaje być wzbudzony
- zawiera centrum manganowe, które pobiera elektrony z H2O, tworząc O2 i H+
- w obrębie tego fotosystemu dochodzi do redukcji plastochinonu do plastochinolu
- produktem ubocznym tego fotosystemu jest tlen cząsteczkowy
- wzbudzony w obrębie pary specjalnej P680 elektron jest przekazywany do akceptora o nazwie feofityna
- jest dużym kompleksem białkowym związanym z błoną tylakoidu
- elektron w fotosystemie jest wzbudzany w plastochinonie, w momencie pojawienia się drugiego elektronu i pobrania dwóch elektronów, przestaje być wzbudzony
- zawiera centrum manganowe, które pobiera elektrony z H2O, tworząc O2 i H+
- w obrębie tego fotosystemu dochodzi do redukcji plastochinonu do plastochinolu
Wędrówka elektronów w procesie fotosyntezy:
NADP
kompleks cytochromu bf
P680
feofityna
P700
ferredoksyna
plastocyjanina
H2O
plastochinon
NADPH
reduktaza ferredoksyny
1
H2O
2
P680
3
feofityna
4
plastochinon
5
kompleks cytochromu bf
6
plastocyjanina
7
P700
8
ferredoksyna
9
reduktaza ferredoksyny
10
NADP
11
NADPH
Synteza heksoz przez rośliny:
- aldolaza i transketolaza umożliwiają regenerację akceptora cząstek CO2
- jest regulowana przez dostępność jonów Mg2+
- włączenie cząsteczki CO2 do cząsteczki fosfopentozy wymaga uprzedniej aktywacji akceptora przez fosforylację
- jest regulowana przez dostępność jonów Na+
- szlak C4 jest ślepą ścieżką ewolucji
- rośliny posiadające szlak C4 mają przewagę ewolucyjną w gorącym klimacie
- szlak C4 nie jest ślepą ścieżką ewolucji, a przystosowaniem do niedogodnych warunków środowiska
- aldolaza i transketolaza umożliwiają regenerację akceptora cząstek CO2
- jest regulowana przez dostępność jonów Mg2+
- włączenie cząsteczki CO2 do cząsteczki fosfopentozy wymaga uprzedniej aktywacji akceptora przez fosforylację
- rośliny posiadające szlak C4 mają przewagę ewolucyjną w gorącym klimacie
- szlak C4 nie jest ślepą ścieżką ewolucji, a przystosowaniem do niedogodnych warunków środowiska
Cykl Calvina:
- asymilacja dwutlenku węgla jest procesem endoergicznym
- w przeliczeniu na równoważniki ATP, synteza jednej cząsteczki glukozy wymaga niższej ilości energii niż jest możliwa do uzyskania z jej całkowitego utlenienia
- jest aktywowany w obecności światła w wyniku wzrostu pH i stężenia jonów Mg2+ w stromie chloroplastów
- asymilacja dwutlenku węgla jest procesem egzoergicznym
- w przeliczeniu na równoważniki ATP, synteza jednej cząsteczki glukozy wymaga wyższej ilości energii niż jest możliwa do uzyskania z jej całkowitego utlenienia
ubisco jest enzymem zależnym od jonów Mg2+
- jest aktywowany w obecności światła w wyniku wzrostu pH i stężenia jonów Mg2+ w stromie chloroplastów
- asymilacja dwutlenku węgla jest procesem egzoergicznym
- w przeliczeniu na równoważniki ATP, synteza jednej cząsteczki glukozy wymaga wyższej ilości energii niż jest możliwa do uzyskania z jej całkowitego utlenienia
ubisco jest enzymem zależnym od jonów Mg2+
Zredukowany glutation:
- odgrywa dużą rolę w detoksykacji organizmu
- ilość zredukowanego glutationu w komórce jest silnie zależna od NADPH
- jego poziom ulega podwyższeniuw stosunku do utlenionego glutationu w przypadku niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
- ilość zredukowanego glutationu w komórce jest niezależna od NADPH
- utrzymuje reszty cysteinowe w formie zredukowanej
- powstaje z jego utlenionej formy w reakcji katalizowanej przez reduktazę glutationową przy użyciu NADPH i donora elektronów
- jego poziom ulega obniżeniu w stosunku do utlenionego glutationu w przypadku niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
- glutation to inaczej γ-glutamylocysteinyloglicyna
- reaguje z nadtlenkiem wodoru i organicznymi tlenkami
- odgrywa dużą rolę w detoksykacji organizmu
- ilość zredukowanego glutationu w komórce jest silnie zależna od NADPH
- utrzymuje reszty cysteinowe w formie zredukowanej
- powstaje z jego utlenionej formy w reakcji katalizowanej przez reduktazę glutationową przy użyciu NADPH i donora elektronów
- jego poziom ulega obniżeniu w stosunku do utlenionego glutationu w przypadku niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
- glutation to inaczej γ-glutamylocysteinyloglicyna
- reaguje z nadtlenkiem wodoru i organicznymi tlenkami
Rubisco
- enzym jest niedoskonały katalitycznie, bo przeprowadza niepożądaną reakcję uboczną oksygenacji
- jest obecny w chloroplastach w niskich stężeniach
- występuje w stromie chloroplastów, na powierzchni błon tylakoidów od strony stromy
- w miejscu aktywnym ma karbaminian, utworzony z reszty lizyny, dwutlenku węgla i jonu magnezu
- jest obecny w chloroplastach w wysokich stężeniach
- przeprowadza reakcję wiązania CO2, co umożliwia syntezę heksoz
- wraz ze wzrostem temperatury katalizuje reakcję karboksylacji z mniejszą wydajnością, a oksygenacji z większą
- aktywność tego enzymu rośnie ze spadkiem pH i pod wpływem oświetlenia
- ma niską aktywność katalityczną, działa powoli
- aktywność tego enzymu rośnie ze wzrostem pH i pod wpływem oświetlenia
- katalizuje reakcję pomiędzy rybulozo-1,5-bisfosforanem a tlenem cząsteczkowym, która obniża efektywność fotosyntezy
- jest metaloenzymem wymagającym do swojej aktywności jonów Mg2+
- katalizuje reakcję kondensacji dwutlenku węgla z tybulozo-1,5-bisfosforanem, w wyniku której powstaje nietrwały związek sześciowęglowy ulegający hydrolizie do dwóch cząsteczek 3-fosfoglicerynianu
- enzym jest niedoskonały katalitycznie, bo przeprowadza niepożądaną reakcję uboczną oksygenacji
- występuje w stromie chloroplastów, na powierzchni błon tylakoidów od strony stromy
- w miejscu aktywnym ma karbaminian, utworzony z reszty lizyny, dwutlenku węgla i jonu magnezu
- jest obecny w chloroplastach w wysokich stężeniach
- przeprowadza reakcję wiązania CO2, co umożliwia syntezę heksoz
- wraz ze wzrostem temperatury katalizuje reakcję karboksylacji z mniejszą wydajnością, a oksygenacji z większą
- ma niską aktywność katalityczną, działa powoli
- aktywność tego enzymu rośnie ze wzrostem pH i pod wpływem oświetlenia
- katalizuje reakcję pomiędzy rybulozo-1,5-bisfosforanem a tlenem cząsteczkowym, która obniża efektywność fotosyntezy
- jest metaloenzymem wymagającym do swojej aktywności jonów Mg2+
- katalizuje reakcję kondensacji dwutlenku węgla z tybulozo-1,5-bisfosforanem, w wyniku której powstaje nietrwały związek sześciowęglowy ulegający hydrolizie do dwóch cząsteczek 3-fosfoglicerynianu
Szlak C4 u roślin tropikalnych:
- jest potrzebny, aby zminimalizować aktywność oksygenazową Rubisco
- rośliny C4 zużywają 6 dodatkowych cząsteczek ATP na jedną cząsteczkę heksozy w porównaniu z roślinami klimatu umiarkowanego
- w roślinach tropikalnych, u których funkcjonuje szlak C4, fotooddychanie jest niewielkie, ponieważ duże stężenie dwutlenku węgla w komórkach przeprowadzających cykl Calvina przyspiesza reakcję karboksylacji w stosunku do oksygenacji
- rośliny C4 zużywają 12 dodatkowych cząsteczek ATP na jedną cząsteczkę heksozy w porównaniu z roślinami klimatu umiarkowanego
- rośliny tropikalne zwiększają lokalnie stężenie dwutlenku węgla w tkankach, gdzie zachodzi cykl Calvina
- jest potrzebny, aby zminimalizować aktywność oksygenazową Rubisco
- w roślinach tropikalnych, u których funkcjonuje szlak C4, fotooddychanie jest niewielkie, ponieważ duże stężenie dwutlenku węgla w komórkach przeprowadzających cykl Calvina przyspiesza reakcję karboksylacji w stosunku do oksygenacji
- rośliny C4 zużywają 12 dodatkowych cząsteczek ATP na jedną cząsteczkę heksozy w porównaniu z roślinami klimatu umiarkowanego
- rośliny tropikalne zwiększają lokalnie stężenie dwutlenku węgla w tkankach, gdzie zachodzi cykl Calvina
Szlak pentozofosforanowy:
- niektóre intermediaty szlaku pentozofosforanowego są też intermediatami glikolizy
- w jego trakcie z 2 cząsteczek ksylulozo-5-fosforanu wytwarzana jest 1 cząsteczka fruktozo-6-fosforanu i 2 cząsteczki aldehydu
- w jego trakcie z 1 cząsteczki ksylulozo-5-fosforanu wytwarzana jest 1 cząsteczka fruktozo-6-fosforanu i 1 cząsteczki aldehydu
- może prowadzić do całkowitego utlenienia cząsteczki glukozy do CO2
- jest głównym źródłem NADPH do redukcji ATP
- dehydrogenaza glukozo-6-fosforanu jest wrażliwa na stosunek NADPH do NADP+
- w fazie nieutleniającej szlaku biorą udział izomeraza fosfopentozowa i epimeraza fosfopentozowa, które nie wykorzystują NADH jako reduktora
- dostarcza budulca do syntezy DNA i RNA
- faza nieutleniająca zachodzi w cytozolu, pozostała część szlaku w matriks mitochondrium
- transketolaza i transaldolaza łączą szlak pentozofosforanowy z glikolizą
- prowadzi do utworzenia pięciowęglowych cukrów oraz NADPH, które są następnie wykorzystywane w procesach biosyntezy
- szybkość przemian szlaku pentozofosforanowego jest regulowana przez stężenie NADP+
- jest głównym źródłem NADPH do biosyntez
- w fazie utleniającej szlaku biorą udział izomeraza fosfopentozowa i epimeraza fosfopentozowa, które nie wykorzystują NADH jako reduktora
- niektóre intermediaty szlaku pentozofosforanowego są też intermediatami glikolizy
- w jego trakcie z 2 cząsteczek ksylulozo-5-fosforanu wytwarzana jest 1 cząsteczka fruktozo-6-fosforanu i 2 cząsteczki aldehydu
- może prowadzić do całkowitego utlenienia cząsteczki glukozy do CO2
- jest głównym źródłem NADPH do redukcji ATP
- dehydrogenaza glukozo-6-fosforanu jest wrażliwa na stosunek NADPH do NADP+
- w fazie nieutleniającej szlaku biorą udział izomeraza fosfopentozowa i epimeraza fosfopentozowa, które nie wykorzystują NADH jako reduktora
- dostarcza budulca do syntezy DNA i RNA
- faza nieutleniająca zachodzi w cytozolu, pozostała część szlaku w matriks mitochondrium
- transketolaza i transaldolaza łączą szlak pentozofosforanowy z glikolizą
- prowadzi do utworzenia pięciowęglowych cukrów oraz NADPH, które są następnie wykorzystywane w procesach biosyntezy
- szybkość przemian szlaku pentozofosforanowego jest regulowana przez stężenie NADP+
- jest głównym źródłem NADPH do biosyntez
Białka motoryczne i ich funkcje:
- miozyna:
- dyneina:
- kinezyna:
- flagellina:
skurcz mięśnia szkieletowego
ruch wici plemnika
transport pęcherzyków od jądra komórkowego do peryferiów komórki
ruch wici bakteryjnej
- miozyna:
skurcz mięśnia szkieletowego
- dyneina:
ruch wici plemnika
- kinezyna:
transport pęcherzyków od jądra komórkowego do peryferiów komórki
- flagellina:
ruch wici bakteryjnej
Białka motoryczne:
- dyneiny między innymi napędzają ruch rzęsek i wici
- białka motoryczne w komórce eukariotycznej: miozyny, kinezyny i dyneiny są podobne do NPTaz typu P (należą do tej rodziny)
- systemy motoryczne składają się zawsze z tandemu białek: kinezyna-mikrotubule i miozyna-aktyna
- miozyny odpowiadają za transport białek, pęcherzyków i organelli wzdłuż mikrotubuli, a także segregację chromosomów
- miozyny odpowiadają za skurcz mięśni i szereg innych procesów
- kinezyny odpowiadają za transport białek, pęcherzyków i organelli wzdłuż mikrotubuli, a także segregację chromosomów
- kinezyny między innymi napędzają ruch rzęsek i wici
- dyneiny między innymi napędzają ruch rzęsek i wici
- białka motoryczne w komórce eukariotycznej: miozyny, kinezyny i dyneiny są podobne do NPTaz typu P (należą do tej rodziny)
- systemy motoryczne składają się zawsze z tandemu białek: kinezyna-mikrotubule i miozyna-aktyna
- miozyny odpowiadają za skurcz mięśni i szereg innych procesów
- kinezyny odpowiadają za transport białek, pęcherzyków i organelli wzdłuż mikrotubuli, a także segregację chromosomów
Układ motoryczny wici bakteryjnej:
- obecność chemoatraktanta w otoczeniu bakterii zmniejsza częstotliwość koziołkowania, przez co komórka bardziej sprawnie porusza się w kierunku rosnącego stężenia związku
- źródłem siły napędowej dla wici jest przepływ protonów i gradient jonów
- białka MotA-MotB i FliG są składnikami kanału jonowego umożliwiającego napędzanie wici
- wić jest wydłużana przez przyłączanie flagelliny do jej wolnego końca
- obecność chemoatraktanta w otoczeniu bakterii zmniejsza częstotliwość koziołkowania, przez co komórka bardziej sprawnie porusza się w kierunku rosnącego stężenia związku
- źródłem siły napędowej dla wici jest przepływ protonów i gradient jonów
- białka MotA-MotB i FliG są składnikami kanału jonowego umożliwiającego napędzanie wici
- wić jest wydłużana przez przyłączanie flagelliny do jej wolnego końca
Aktyna:
- oddziałuje silnie z miozyną, gdy ADP jest przyłączony do miozyny lub gdy miejsce wiązania nukleotydu w miozynie jest zajęte przez ADP i Pi
- w roztworach występuje jako monomer o masie 700 kDa, zwany aktyną G lub polimeryzuje do formy fibrylarnej zwanej aktyną F
- w formie fibrylarnej F wiąże się w sposób ukierunkowany z globularnymi głowami miozyny
- może występować w formie filamentowej (F) i globularnej (G)
- w roztworach występuje jako monomer o masie 42 kDa, zwany aktyną G lub polimeryzuje do formy fibrylarnej zwanej aktyną F
- filamenty helikalnie skręcone
- jest ATPazą, cykl ATP-ADP aktyny bierze udział w polimeryzacji i depolimeryzacji filamentu
- wymaga ATP do utworzenia filamentu
- stanowi główny składnik filamentów cienkich w mięśniu
- nie wymaga ATP do utworzenia filamentu
- oddziałuje silnie z miozyną, gdy ADP jest przyłączony do miozyny lub gdy miejsce wiązania nukleotydu w miozynie jest zajęte przez ADP i Pi
- w formie fibrylarnej F wiąże się w sposób ukierunkowany z globularnymi głowami miozyny
- może występować w formie filamentowej (F) i globularnej (G)
- w roztworach występuje jako monomer o masie 42 kDa, zwany aktyną G lub polimeryzuje do formy fibrylarnej zwanej aktyną F
- filamenty helikalnie skręcone
- jest ATPazą, cykl ATP-ADP aktyny bierze udział w polimeryzacji i depolimeryzacji filamentu
- wymaga ATP do utworzenia filamentu
- stanowi główny składnik filamentów cienkich w mięśniu
α-tubulina
- wymaga GTP do utworzenia filamentu
- nie wymaga GTP do utworzenia filamentu
- filament walcowaty, pusty w środku
- wymaga GTP do utworzenia filamentu
- filament walcowaty, pusty w środku