Fizjologia narządy zmysłów

Wydzielana przez komórki nabłonka pokrywające więzadło rzęskowe

Wydzielana do komory przedniej oka

Czynne wydzielanie kationów Na+ pociąga za sobą wypływ z komórek anionów Cl- i CO32-

Składniki cieczy wodnistej: kwas askorbinowy, glukoza, aminokwasy

Składniki organiczne cieczy wodnistej służą do odżywiania siatkówki

Proces dostosowania krzywizny soczewki do odległości obserwowanego przedmiotu

Efektorami odruchu akomodacji są mięsień rzęskowy i więzadło soczewki

Im mniejsza odległość obserwowanego przedmiotu od oka tym mniejsze napięcie mięśnia rzęskowego

W punkcie dali wzrokowej akomodacja jest zbliżona do zera a wiązadło soczewki wykazuje maksymalne rozluźnienie

W punkcie bliży wzrokowej akomodacja jest najsilniejsza a mięsień rzęskowy wykazuje największe napięcie

Wypustki komórek dwubiegunowych tworzą nerw wzrokowy

Droga grzbietowa bierze początek w komórkach zwojowych dużych, a droga brzuszna w komórkach zwojowych małych

Kanał drobnokomórkowy – informacja o ruchu i lokalizacji przedmiotu w polu widzenia

Kanał wielkokomórkowy – cechy stacjonarne przedmiotu

Informacja o lokalizacji i ruchu przedmiotu dociera do okolicy MT i dalej do tylnej części płata ciemieniowego

Rogówka + ciecz wodnista przedniej komory oka + soczewka + ciało szkliste + siatkówka

Największą siłę łamiącą posiada rogówka

1/3 siły refrakcyjnej przypada na soczewkę

Rogówka posiada zmienną ogniskową

Refrakcja to zmiana kierunku przebiegu promieni świetlnych po przejściu przed granicę dwóch ośrodków o różnych współczynnikach refrakcji

Bazuje na obniżeniu amplitudy potencjałów komórek siatkówki (dwubiegunowych, poziomych i amakrynowych) w miarę trwania ich pobudzenia

Przy pełnej adaptacji oka do ciemności stężenie substancji wzrokowej w pręcikach jest minimalne

Oko zaadoptowane do ciemności oświetlone silnym światłem początkowo wykazuje bardzo silne pobudzenie pręcików

Zaburzenie mechanizmu fotochemicznego to tzw. „kurza ślepota”

W ramach adaptacji fotochemicznej pobudliwość receptorów zmienia się do 25000 razy

Oko adaptowane do światła – wrażliwe na fale 505 nm

Oko adaptowane do ciemności – wrażliwe na fale 550 nm

Przy dobrym oświetleniu siatkówka jest bardziej wrażliwa na krótkofalowe barwy

Przy słabym oświetleniu siatkówka jest bardziej wrażliwa na długofalowe barwy

Przy dobrym oświetleniu barwa czerwona wydaje się jaśniejsza niż niebieska

Ciało kolankowate boczne daje projekcje do kory mózgowej w płacie czołowym

Lewa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z lewej strony siatkówki obu oczu

Prawa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z prawej strony siatkówki obu oczu

Lewe strony siatkówki obu oczu rejestrują lewą a prawe prawą stronę pola widzenia

Lewa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje z lewej strony pola widzenia

Uszkodzenie środkowej części skrzyżowania wzrokowego – niedowidzenia skroniowe obuoczne

Uszkodzenia pasma wzrokowego prawego – niedowidzenie skroniowe (oko prawe) i niedowidzenie przynosowe (oko lewe)

Uszkodzenie nerwu wzrokowego lewego – niedowidzenie skroniowe do oka lewego

„znikanie” oglądanego przedmiotu gdy znajdzie się w odległości 15 stopni bocznie od środka pola

Fizjologiczny ubytek w polu widzenia stanowi dołek środkowy

Fotony → rodopsyna → metarodopsyna II

Aktywowanie transducyny przez usinięcie GDP i przyłączenie GTP → aktywacja fosfodiezstrazy przez podjednostkę alfa transducyny

Przekształcenie GMP do cGMP przez fosfodiestrazę → [cGMP]↓ → zamknięcie kanałów Na+ →

Usuwanie Na+ przez Na+/K+-ATPazę → depolaryzacja →

Ograniczenie uwalniania GABA jako neuromediatora

Przenoszą pobudzenie na komórki dwubiegunowe ON i OFF

Pobudzona komórka ON ulega depolaryzacji i hamuje komórkę zwojową

Pobudzona komórka OFF ulega depolaryzacji i hamuje zwrotnie czopek

Pobudzenie czopka za pośrednictwem komórek poziomych i amakrynowych → hamowanie oboczne sąsiedniej komórki zwojowej pobudzanej przez inny czopek

Hamowanie oboczne jest podstawą widzenia kontrastowego

istotą zjawiska są zmiany długości komórek pod wpływem oscylacyjnych wahań potencjału

Efektorem czynności mechanicznej są filamenty miozynowe

depolaryzacja powoduje wydłużenie a repolaryzacja skrócenie komórki

komórki włoskowate wewnętrzne stanowią tzw. wzmacniacz ślimakowy

kurczliwość komórek włoskowatych zewnętrznych pozwala usłyszeć bardzo ciche dźwięki

pobudzanie komórek na mniejszym lub większym obszarze błony podstawnej

odwzorowanie wysokości tonu w częstotliwości wyładowań elektrycznych

porównanie czasu w jakim informacja o dźwięku dociera z każdego ucha do ośrodków słuchu

porównanie natężenia dźwięku odbieranego przez każde z uszu

porównanie intensywności przewodnictwa powietrznego i kostnego pomiędzy prawą i lewą stroną ciała

pobudzanie komórek na mniejszym lub większym obszarze błony podstawnej

odwzorowanie wysokości tonu w częstotliwości wyładowań elektrycznych

porównanie czasu w jakim informacja o dźwięku dociera z każdego ucha do ośrodków słuchu

porównanie natężenia dźwięku odbieranego przez każde z uszu

porównanie intensywności przewodnictwa powietrznego i kostnego pomiędzy prawą i lewą stroną ciała

Kora mózgu otrzymuje informacje z obu uszu z przewagą ucha po stronie tożsamej

Najważniejszy ośrodek podkorowy słuchu to ciało kolankowate przyśrodkowe

z ciałka kolankowatego przyśrodkowego biegną włókna do ciała kolankowatego bocznego i dalej do projekcyjnej okolicy słuchowej w korze

pierwotne pole słuchowe wykazuje tonotropowe odzwierciedlenie błony podstawnej narządu Cortiego

dodatkowe obszary asocjacyjne otrzymują połączenia z pierwotnej okolicy słuchowej i różnych części ciała kolankowatego przyśrodkowego

Oscylacyjne wahania potencjału -> zmiany długości komórek

Jony Na+ do komórki -> depolaryzacja

Otwarcie kanałów Ca2+-> pogłębienie depolaryzacji

Otwarcie przez Ca2+ kanałów dla Na+ w części przypodstawnej komórki -> wychodzenie Na+-> repolaryzacja

Kompensacyjny napływ jonów K+ ze śródchłonki -> repolaryzacja

włoski wyprostowane - potencjał spoczynkowy

potencjał spoczynkowy: niewielka liczba jonów K+ wnika ze śródchłonki do komórki włoskowatej

zgięcie w kierunku zewnętrznej ściany przewodu ślimakowego- hiperpolaryzacja

depolaryzacja: napływ jonów K+ do komórki przez kanały w części podstawnej

hiperpolaryzacja: wychodzenie jonów K+ na zewnątrz komórki za pośrednictwem kanałów potasowych

schody bębenka: przychłonka - perylimfa- wysokie Na+

schody przedsionka: śródchłonka - endolimfa- wysokie K+

schody środkowe: śródchłonka - endolimfa- wysokie K+

przestrzeń narządu Cortiego: między błoną podstawną a błoną siatkowatą

"trzecia chłonka" = chłonka Cortiego - podobna do śródchłonki - wysokie K+

Tworzą system dźwigni wzmacniający siłę drgań błony okienka owalnego

regulują amplitudę drgań akustycznych

Zbyt głośny dźwięk powoduje skurcz mięśnia napinacza błony bębenkowej i rozluźnienie mięśnia strzemiączkowego

Zbyt głośne dźwięki powodują napięcie układu kosteczek słuchowych

pobudzenie mięśnia napinacza błony bębenkowej przyczynia się do zmniejszenia natężenia dźwięku o 50-70 db

Przewodzeniowy: uszkodzenie drogi słuchowej

odbiorczy ślimakowy: zaburzenia w narządzie Cortiego

odbiorczy pozaślimakowy: uszkodzenie błony bębenkowej

odbiorczy ośrodkowy: uszkodzenie ośrodków korowych słuchu z pominięciem drogi słuchowej

różnicowanie niedosłuchu możliwe za pomocą prób stroikowych

Próba Rinnego: polega na określeniu stosunku czasu trwania przewodnictwa kostnego do powietrznego

Próba Webera: polega na określeniu słyszenia dźwięku w obu uszach jednocześnie

Próba Schwabacha: porównanie czasu przewodnictwa powietrznego osoby badanej do osoby badającej (o prawidłowym słuchu

Jeżeli w próbie Webera badany słyszy głośniej w uchu chorym to podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy

Jeżeli stosunek przewodnictwa powietrznego do kostnego wynosi 2:1, ale wartości bezwzględne są zmniejszone, to podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy