Fizjologia narządy zmysłów

1. Wydzielana przez komórki nabłonka pokrywające więzadło rzęskowe

2. Wydzielana do komory przedniej oka

3. Czynne wydzielanie kationów Na+ pociąga za sobą wypływ z komórek anionów Cl- i CO32-

4. Składniki cieczy wodnistej: kwas askorbinowy, glukoza, aminokwasy

5. Składniki organiczne cieczy wodnistej służą do odżywiania siatkówki

1. Czynne wydzielanie kationów Na+ pociąga za sobą wypływ z komórek anionów Cl- i CO32-

2. Składniki cieczy wodnistej: kwas askorbinowy, glukoza, aminokwasy

1. Proces dostosowania krzywizny soczewki do odległości obserwowanego przedmiotu

2. Efektorami odruchu akomodacji są mięsień rzęskowy i więzadło soczewki

3. Im mniejsza odległość obserwowanego przedmiotu od oka tym mniejsze napięcie mięśnia rzęskowego

4. W punkcie dali wzrokowej akomodacja jest zbliżona do zera a wiązadło soczewki wykazuje maksymalne rozluźnienie

5. W punkcie bliży wzrokowej akomodacja jest najsilniejsza a mięsień rzęskowy wykazuje największe napięcie

1. Proces dostosowania krzywizny soczewki do odległości obserwowanego przedmiotu

2. Efektorami odruchu akomodacji są mięsień rzęskowy i więzadło soczewki

3. W punkcie bliży wzrokowej akomodacja jest najsilniejsza a mięsień rzęskowy wykazuje największe napięcie

1. Wypustki komórek dwubiegunowych tworzą nerw wzrokowy

2. Droga grzbietowa bierze początek w komórkach zwojowych dużych, a droga brzuszna w komórkach zwojowych małych

3. Kanał drobnokomórkowy – informacja o ruchu i lokalizacji przedmiotu w polu widzenia

4. Kanał wielkokomórkowy – cechy stacjonarne przedmiotu

5. Informacja o lokalizacji i ruchu przedmiotu dociera do okolicy MT i dalej do tylnej części płata ciemieniowego

1. Droga grzbietowa bierze początek w komórkach zwojowych dużych, a droga brzuszna w komórkach zwojowych małych

2. Informacja o lokalizacji i ruchu przedmiotu dociera do okolicy MT i dalej do tylnej części płata ciemieniowego

1. Rogówka + ciecz wodnista przedniej komory oka + soczewka + ciało szkliste + siatkówka

2. Największą siłę łamiącą posiada rogówka

3. 1/3 siły refrakcyjnej przypada na soczewkę

4. Rogówka posiada zmienną ogniskową

5. Refrakcja to zmiana kierunku przebiegu promieni świetlnych po przejściu przed granicę dwóch ośrodków o różnych współczynnikach refrakcji

1. Największą siłę łamiącą posiada rogówka

2. 1/3 siły refrakcyjnej przypada na soczewkę

3. Refrakcja to zmiana kierunku przebiegu promieni świetlnych po przejściu przed granicę dwóch ośrodków o różnych współczynnikach refrakcji

1. Bazuje na obniżeniu amplitudy potencjałów komórek siatkówki (dwubiegunowych, poziomych i amakrynowych) w miarę trwania ich pobudzenia

2. Przy pełnej adaptacji oka do ciemności stężenie substancji wzrokowej w pręcikach jest minimalne

3. Oko zaadoptowane do ciemności oświetlone silnym światłem początkowo wykazuje bardzo silne pobudzenie pręcików

4. Zaburzenie mechanizmu fotochemicznego to tzw. „kurza ślepota”

5. W ramach adaptacji fotochemicznej pobudliwość receptorów zmienia się do 25000 razy

1. Oko zaadoptowane do ciemności oświetlone silnym światłem początkowo wykazuje bardzo silne pobudzenie pręcików

2. Zaburzenie mechanizmu fotochemicznego to tzw. „kurza ślepota”

3. W ramach adaptacji fotochemicznej pobudliwość receptorów zmienia się do 25000 razy

1. Oko adaptowane do światła – wrażliwe na fale 505 nm

2. Oko adaptowane do ciemności – wrażliwe na fale 550 nm

3. Przy dobrym oświetleniu siatkówka jest bardziej wrażliwa na krótkofalowe barwy

4. Przy słabym oświetleniu siatkówka jest bardziej wrażliwa na długofalowe barwy

5. Przy dobrym oświetleniu barwa czerwona wydaje się jaśniejsza niż niebieska

1. Przy dobrym oświetleniu barwa czerwona wydaje się jaśniejsza niż niebieska

1. Ciało kolankowate boczne daje projekcje do kory mózgowej w płacie czołowym

2. Lewa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z lewej strony siatkówki obu oczu

3. Prawa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z prawej strony siatkówki obu oczu

4. Lewe strony siatkówki obu oczu rejestrują lewą a prawe prawą stronę pola widzenia

5. Lewa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje z lewej strony pola widzenia

1. Lewa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z lewej strony siatkówki obu oczu

2. Prawa połowa kory wzrokowej przetwarza informacje wizualne pochodzące z prawej strony siatkówki obu oczu

1. Uszkodzenie środkowej części skrzyżowania wzrokowego – niedowidzenia skroniowe obuoczne

2. Uszkodzenia pasma wzrokowego prawego – niedowidzenie skroniowe (oko prawe) i niedowidzenie przynosowe (oko lewe)

3. Uszkodzenie nerwu wzrokowego lewego – niedowidzenie skroniowe do oka lewego

4. „znikanie” oglądanego przedmiotu gdy znajdzie się w odległości 15 stopni bocznie od środka pola

5. Fizjologiczny ubytek w polu widzenia stanowi dołek środkowy

1. Uszkodzenie środkowej części skrzyżowania wzrokowego – niedowidzenia skroniowe obuoczne

2. „znikanie” oglądanego przedmiotu gdy znajdzie się w odległości 15 stopni bocznie od środka pola

1. Fotony → rodopsyna → metarodopsyna II

2. Aktywowanie transducyny przez usinięcie GDP i przyłączenie GTP → aktywacja fosfodiezstrazy przez podjednostkę alfa transducyny

3. Przekształcenie GMP do cGMP przez fosfodiestrazę → [cGMP]↓ → zamknięcie kanałów Na+ →

4. Usuwanie Na+ przez Na+/K+-ATPazę → depolaryzacja →

5. Ograniczenie uwalniania GABA jako neuromediatora

1. Fotony → rodopsyna → metarodopsyna II

2. Aktywowanie transducyny przez usinięcie GDP i przyłączenie GTP → aktywacja fosfodiezstrazy przez podjednostkę alfa transducyny

1. Przenoszą pobudzenie na komórki dwubiegunowe ON i OFF

2. Pobudzona komórka ON ulega depolaryzacji i hamuje komórkę zwojową

3. Pobudzona komórka OFF ulega depolaryzacji i hamuje zwrotnie czopek

4. Pobudzenie czopka za pośrednictwem komórek poziomych i amakrynowych → hamowanie oboczne sąsiedniej komórki zwojowej pobudzanej przez inny czopek

5. Hamowanie oboczne jest podstawą widzenia kontrastowego

1. Przenoszą pobudzenie na komórki dwubiegunowe ON i OFF

2. Pobudzenie czopka za pośrednictwem komórek poziomych i amakrynowych → hamowanie oboczne sąsiedniej komórki zwojowej pobudzanej przez inny czopek

3. Hamowanie oboczne jest podstawą widzenia kontrastowego

1. istotą zjawiska są zmiany długości komórek pod wpływem oscylacyjnych wahań potencjału

2. Efektorem czynności mechanicznej są filamenty miozynowe

3. depolaryzacja powoduje wydłużenie a repolaryzacja skrócenie komórki

4. komórki włoskowate wewnętrzne stanowią tzw. wzmacniacz ślimakowy

5. kurczliwość komórek włoskowatych zewnętrznych pozwala usłyszeć bardzo ciche dźwięki

1. istotą zjawiska są zmiany długości komórek pod wpływem oscylacyjnych wahań potencjału

2. komórki włoskowate wewnętrzne stanowią tzw. wzmacniacz ślimakowy

3. kurczliwość komórek włoskowatych zewnętrznych pozwala usłyszeć bardzo ciche dźwięki

1. pobudzanie komórek na mniejszym lub większym obszarze błony podstawnej

2. odwzorowanie wysokości tonu w częstotliwości wyładowań elektrycznych

3. porównanie czasu w jakim informacja o dźwięku dociera z każdego ucha do ośrodków słuchu

4. porównanie natężenia dźwięku odbieranego przez każde z uszu

5. porównanie intensywności przewodnictwa powietrznego i kostnego pomiędzy prawą i lewą stroną ciała

1. pobudzanie komórek na mniejszym lub większym obszarze błony podstawnej

2. odwzorowanie wysokości tonu w częstotliwości wyładowań elektrycznych

1. pobudzanie komórek na mniejszym lub większym obszarze błony podstawnej

2. odwzorowanie wysokości tonu w częstotliwości wyładowań elektrycznych

3. porównanie czasu w jakim informacja o dźwięku dociera z każdego ucha do ośrodków słuchu

4. porównanie natężenia dźwięku odbieranego przez każde z uszu

5. porównanie intensywności przewodnictwa powietrznego i kostnego pomiędzy prawą i lewą stroną ciała

1. porównanie czasu w jakim informacja o dźwięku dociera z każdego ucha do ośrodków słuchu

1. Kora mózgu otrzymuje informacje z obu uszu z przewagą ucha po stronie tożsamej

2. Najważniejszy ośrodek podkorowy słuchu to ciało kolankowate przyśrodkowe

3. z ciałka kolankowatego przyśrodkowego biegną włókna do ciała kolankowatego bocznego i dalej do projekcyjnej okolicy słuchowej w korze

4. pierwotne pole słuchowe wykazuje tonotropowe odzwierciedlenie błony podstawnej narządu Cortiego

5. dodatkowe obszary asocjacyjne otrzymują połączenia z pierwotnej okolicy słuchowej i różnych części ciała kolankowatego przyśrodkowego

1. Najważniejszy ośrodek podkorowy słuchu to ciało kolankowate przyśrodkowe

2. pierwotne pole słuchowe wykazuje tonotropowe odzwierciedlenie błony podstawnej narządu Cortiego

3. dodatkowe obszary asocjacyjne otrzymują połączenia z pierwotnej okolicy słuchowej i różnych części ciała kolankowatego przyśrodkowego

1. Oscylacyjne wahania potencjału -> zmiany długości komórek

2. Jony Na+ do komórki -> depolaryzacja

3. Otwarcie kanałów Ca2+-> pogłębienie depolaryzacji

4. Otwarcie przez Ca2+ kanałów dla Na+ w części przypodstawnej komórki -> wychodzenie Na+-> repolaryzacja

5. Kompensacyjny napływ jonów K+ ze śródchłonki -> repolaryzacja

1. Oscylacyjne wahania potencjału -> zmiany długości komórek

2. Otwarcie kanałów Ca2+-> pogłębienie depolaryzacji

1. włoski wyprostowane - potencjał spoczynkowy

2. potencjał spoczynkowy: niewielka liczba jonów K+ wnika ze śródchłonki do komórki włoskowatej

3. zgięcie w kierunku zewnętrznej ściany przewodu ślimakowego- hiperpolaryzacja

4. depolaryzacja: napływ jonów K+ do komórki przez kanały w części podstawnej

5. hiperpolaryzacja: wychodzenie jonów K+ na zewnątrz komórki za pośrednictwem kanałów potasowych

1. włoski wyprostowane - potencjał spoczynkowy

2. potencjał spoczynkowy: niewielka liczba jonów K+ wnika ze śródchłonki do komórki włoskowatej

1. schody bębenka: przychłonka - perylimfa- wysokie Na+

2. schody przedsionka: śródchłonka - endolimfa- wysokie K+

3. schody środkowe: śródchłonka - endolimfa- wysokie K+

4. przestrzeń narządu Cortiego: między błoną podstawną a błoną siatkowatą

5. "trzecia chłonka" = chłonka Cortiego - podobna do śródchłonki - wysokie K+

1. schody bębenka: przychłonka - perylimfa- wysokie Na+

2. schody środkowe: śródchłonka - endolimfa- wysokie K+

3. przestrzeń narządu Cortiego: między błoną podstawną a błoną siatkowatą

1. Tworzą system dźwigni wzmacniający siłę drgań błony okienka owalnego

2. regulują amplitudę drgań akustycznych

3. Zbyt głośny dźwięk powoduje skurcz mięśnia napinacza błony bębenkowej i rozluźnienie mięśnia strzemiączkowego

4. Zbyt głośne dźwięki powodują napięcie układu kosteczek słuchowych

5. pobudzenie mięśnia napinacza błony bębenkowej przyczynia się do zmniejszenia natężenia dźwięku o 50-70 db

1. regulują amplitudę drgań akustycznych

2. Zbyt głośne dźwięki powodują napięcie układu kosteczek słuchowych

1. Przewodzeniowy: uszkodzenie drogi słuchowej

2. odbiorczy ślimakowy: zaburzenia w narządzie Cortiego

3. odbiorczy pozaślimakowy: uszkodzenie błony bębenkowej

4. odbiorczy ośrodkowy: uszkodzenie ośrodków korowych słuchu z pominięciem drogi słuchowej

5. różnicowanie niedosłuchu możliwe za pomocą prób stroikowych

1. odbiorczy ślimakowy: zaburzenia w narządzie Cortiego

2. różnicowanie niedosłuchu możliwe za pomocą prób stroikowych

1. Próba Rinnego: polega na określeniu stosunku czasu trwania przewodnictwa kostnego do powietrznego

2. Próba Webera: polega na określeniu słyszenia dźwięku w obu uszach jednocześnie

3. Próba Schwabacha: porównanie czasu przewodnictwa powietrznego osoby badanej do osoby badającej (o prawidłowym słuchu

4. Jeżeli w próbie Webera badany słyszy głośniej w uchu chorym to podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy

5. Jeżeli stosunek przewodnictwa powietrznego do kostnego wynosi 2:1, ale wartości bezwzględne są zmniejszone, to podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy

1. Próba Webera: polega na określeniu słyszenia dźwięku w obu uszach jednocześnie

2. Jeżeli w próbie Webera badany słyszy głośniej w uchu chorym to podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy