Fiszki
Biolomolo
Test w formie fiszek kolos nr 1
Ilość pytań: 18
Rozwiązywany: 608 razy
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących metody Sangera sekwencjonowania DNA są prawdziwe?
Metoda ta pozwala na użycie zarówno jednoniciowych, jak i dwuniciowych cząsteczek DNA jako matrycy.
Metoda ta polega na kontrolowanym przerywaniu sekwencjonowanej cząsteczki DNA za pomocą niespecyficznej deoksyrybonukleazy ssDNA
Metoda ta wymaga często znakowanych fluorescencyjnie starterów na końcu 3’.
Metoda ta, oprócz typowych substratów dla polimerazy DNA, wymaga użycia także ich analogów, które pozbawione są zarówno grup hydroksylowych 2’ jak i 5’.
Metoda ta wymaga użycia dwóch starterów - jednego komplementarnego do początkowego, a drugiego - do końcowego regionu jednoniciowej cząsteczki DNA poddawanej sekwencjonowaniu.
Metoda ta opiera się na kontrolowanym przerywaniu sekwencjonowanej cząsteczki DNA za pomocą specyficznej endonukleazy.
Metoda ta wymaga zwykle wykonania czterech oddzielnych mieszanin reakcyjnych - po jednej na każdy z dideoksyanalogów deoksyrybonukleotydów, których połączenie do nowozsyntezowanej nici prowadzi do terminacji reakcj
Metoda ta, oprócz typowych substratów dla polimerazy DNA, wymaga użycia także ich analogów, które pozbawione są zarówno grup hydroksylowych 2’ jak i 3’. prawda, przez to, że nie mają 3’OH uniemożliwiają utworzenie wiązania fosfodiestrowego
Metoda ta opiera się na kontrolowanym przerywaniu enzymatycznego wydłużania startera na matrycy sekwencjonowanej cząsteczki DNA w wyniku etapowej denaturacji enzymu
Po odkryciu odwrotnej transkryptazy metoda ta praktycznie wyszła z użycia i została wyparta przez tzw. technikę ,,odwrotnego sekwencjonowania’’
Metoda ta wymaga zwykle wykonania czterech oddzielnych mieszanin reakcyjnych - po jednej na każdy z dideoksyanalogów deoksyrybonukleotydów, których przyłączenie do nowo syntetyzowanej nici prowadzi do terminacji reakcji.
Metoda ta, oprócz typowych substratów dla polimerazy DNA, wymaga użycia także ich analogów, które pozbawione są zarówno grup hydroksylowych 2’ jak i 3’. prawda, przez to, że nie mają 3’OH uniemożliwiają utworzenie wiązania fosfodiestrowego
Metoda ta wymaga zwykle wykonania czterech oddzielnych mieszanin reakcyjnych - po jednej na każdy z dideoksyanalogów deoksyrybonukleotydów, których przyłączenie do nowo syntetyzowanej nici prowadzi do terminacji reakcji.
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących enzymów restrykcyjnych są prawdziwe?
Służą komórce do degradowania głównie wirusowego ssDNA.
Charakterystyczną cechą większości miejsc rozpoznawanych przez enzymy restrykcyjne jest podwójna symetria obrotowa
Klasyczne enzymy restrykcyjne, tak jak większość enzymów modyfikujących DNA do swojej aktywności wymagają głównie jonów manganu (Mn2+)
Enzymy restrykcyjne są bardzo rozpowszechnione zarówno w komórkach prokariotycznych, jak i eukariotycznych
Enzymy restrykcyjne występują w komórkach prokariotycznych, a ich podstawową biologiczną rolą jest degradacja wirusowych cząsteczek RNA
Enzymy restrykcyjne, tak jak większość enzymów modyfikujących DNA do swojej aktywności wymagają głównie jonów magnezu (Mg2+)
Enzymy restrykcyjne są syntezowane przez retrowirusy aby zdegradować DNA zainfekowanej komórki
Enzymy restrykcyjne, zwane także endonukleazami restrykcyjnymi, rozpoznają specyficzne sekwencje zasad w dwuniciowej helisie DNA i rozcinają obie nici DNA w ściśle określonych miejscach.
Enzymy restrykcyjne, zwane także egzonukleazami restrykcyjnymi, rozpoznają specyficzne sekwencje zasad w dwuniciowej helisie DNA i rozcinają obie nici DNA w ściśle określonych miejscach.
Większość enzymów restrykcyjnych wiąże się ze specyficznymi sekwencjami w DNA wykazującymi podwójną symetrię obrotową
żadne z podanych stwierdzeń nie jest prawdziwe
Charakterystyczną cechą większości miejsc rozpoznawanych przez enzymy restrykcyjne jest podwójna symetria obrotowa
Enzymy restrykcyjne, tak jak większość enzymów modyfikujących DNA do swojej aktywności wymagają głównie jonów magnezu (Mg2+)
Enzymy restrykcyjne, zwane także endonukleazami restrykcyjnymi, rozpoznają specyficzne sekwencje zasad w dwuniciowej helisie DNA i rozcinają obie nici DNA w ściśle określonych miejscach.
Większość enzymów restrykcyjnych wiąże się ze specyficznymi sekwencjami w DNA wykazującymi podwójną symetrię obrotową
Które z poniższych stwierdzeń na temat metody PCR są prawdziwe?
Metodą tą możemy skutecznie poddać amplifikacji także ten fragment cząsteczki DNA, którego sekwencji nie znamy, pod warunkiem, że znamy sekwencje go oskrzydlające (otaczające).
Ma ważne zastosowanie w mutagenezie ukierunkowanej sterowanej oligonukleotydem
Temperatura etapu syntezy DNA zależy od użytej termostabilnej polimerazy DNA
Typowym enzymem wykorzystywanym w tej metodzie jest termostabilna polimeraza DNA.
Typowym enzymem wykorzystywanym w tej metodzie jest termostabilna polimeraza DNA
Wymaga użycia dwóch komplementarnych do jednej nici oligonukleotydów jako starterów.
Klasyczny PCR wymaga użycia przez polimerazę DNA wszystkich czterech aktywowanych prekursorów - ATP, GTP, CTP i TTP.
Typowym enzymem wykorzystywanym w tej metodzie jest polimeraza DNA I z E.coli
Klasyczny PCR składa się z cyklicznie powtarzanych trzech etapów: denaturacji, hybrydyzacji i syntezy DNA
Aktywność egzonukleazowa 3’ do 5’ nie jest aktywnością wysoce pożądaną w przypadku polimerazy DNA używanej w tej metodzie
Klasyczny PCR może być wykorzystany do amplifikacji zarówno jednoniciowych jak i dwuniciowych matryc DNA.
Klasyczny PCR może być wykorzystany do amplifikacji wyłącznie jednoniciowych matryc DNA.
Metodą tą możemy skutecznie poddać amplifikacji także ten fragment cząsteczki DNA, którego sekwencji nie znamy, pod warunkiem, że znamy sekwencje go oskrzydlające (otaczające).
Ma ważne zastosowanie w mutagenezie ukierunkowanej sterowanej oligonukleotydem
Temperatura etapu syntezy DNA zależy od użytej termostabilnej polimerazy DNA
Typowym enzymem wykorzystywanym w tej metodzie jest termostabilna polimeraza DNA.
Typowym enzymem wykorzystywanym w tej metodzie jest termostabilna polimeraza DNA
Klasyczny PCR składa się z cyklicznie powtarzanych trzech etapów: denaturacji, hybrydyzacji i syntezy DNA
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących kwasów nukleinowych są prawdziwe?
dNTP w odróżnieniu od NTP zawiera deoksyrybozę
W RNA występują tylko wiązania 3’-5’ fosfodiestrowe
Temperatura topnienia jest niższa dla krótszej cząsteczki DNA i ten efekt jest nazywany hiperchromowym.
Temperatura topnienia jest wyższa dla dłuższej cząsteczki DNA i ten efekt jest nazywany efektem hiperchromowym
Temperatura topnienia jest niższa dla krótszej cząsteczki DNA i ten efekt jest nazywany hipochromowym.
Deoksyryboza nie zawiera grupy 3’OH
Ryboza nie zawiera grupy 2’-OH.
Różnica w zawartości par GC prowadzi do odmiennych zmian absorbancji podczas ogrzewania różnych DNA przy długości fali 260 nm.
Różnica w zawartości par GC prowadzi do odmiennych zmian absorbancji podczas ogrzewania różnych DNA przy długości fali 280 nm
dNTP w odróżnieniu od NTP zawiera tylko jedną grupę fosforanową.
Jednoniciowy DNA może tworzyć helisę z komplementarnym jednoniciowym DNA w postaci helisy DNA typu B.
W RNA, obok standardowych wiązań fosfodiestrowych 3’-5’, występują także wiązania 2’-5’ fosfodiestrowe.
Jednoniciowy RNA może tworzyć helisę z komplementarnym jednoniciowym RNA w postaci zbliżonej do helisy DNA typy A
dNTP w odróżnieniu od NTP zawiera deoksyrybozę
Różnica w zawartości par GC prowadzi do odmiennych zmian absorbancji podczas ogrzewania różnych DNA przy długości fali 260 nm.
W RNA, obok standardowych wiązań fosfodiestrowych 3’-5’, występują także wiązania 2’-5’ fosfodiestrowe.
Jednoniciowy RNA może tworzyć helisę z komplementarnym jednoniciowym RNA w postaci zbliżonej do helisy DNA typy A
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących zjawiska homologii są prawdziwe? NIEWIEM CZY WSZYSTKO OK
wszystkie geny pochodzące z jednego organizmu są ortologami
Porównanie sekwencji aminokwasowej może pozwolić pozwala na stwierdzenie, czy dane białka są homologami.
Zamiana aminokwasów E na K jest zamianą konserwatywną
Odległe pokrewieństwo ewolucyjne można wykryć używając macierzy Blosum 62
Jeśli gen A jest na całej długości homologiczny do genu B, a gen B jest na całej długości homologiczny do genu C, to geny A i C są homologami.Jeśli gen A jest na całej długości homologiczny do genu B, a gen B jest na całej długości homologiczny do genu C, to geny A i C są homologami.
Przeprowadzenie porównania algorytmem BLAST pozwala na wyszukanie wszystkich podobnych białek pod względem strukturalnym.
Dwa geny pochodzące z różnych organizmów są zawsze swoimi paralogami
Jeśli gen A jest częściowo homologiczny do genu B, a gen B częściowo homologiczny do genu C, to geny A i C są z pewnością homologami.
Porównanie sekwencji białka do niej samej pozwala na wykrycie ewolucji konwergentnej
porównanie sekwencji białka do niej samej nie ma sensu
Wszystkie geny pochodzące z jednego organizmu są homologami
zmiana aminokwasów I na V jest zmianą konserwatywną
Zamiana aminokwasów Y na W jest zamianą konserwatywną
Porównanie sekwencji białka do niej samej pozwala wykryć np. sekwencje powtórzone
porównanie sekwencji nukleotydowej pozwala na stwierdzenie czy dane geny są homologami
odległe pokrewieństwo ewolucyjne można wykryć używając macierzy cDNA
Porównanie sekwencji aminokwasowej może pozwolić pozwala na stwierdzenie, czy dane białka są homologami.
Zamiana aminokwasów E na K jest zamianą konserwatywną
Odległe pokrewieństwo ewolucyjne można wykryć używając macierzy Blosum 62
Jeśli gen A jest na całej długości homologiczny do genu B, a gen B jest na całej długości homologiczny do genu C, to geny A i C są homologami.Jeśli gen A jest na całej długości homologiczny do genu B, a gen B jest na całej długości homologiczny do genu C, to geny A i C są homologami.
Jeśli gen A jest częściowo homologiczny do genu B, a gen B częściowo homologiczny do genu C, to geny A i C są z pewnością homologami.
zmiana aminokwasów I na V jest zmianą konserwatywną
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących telomerów i telomerazy są prawdziwe?
Telomeraza jest enzymem rybonukleoproteinowym, w którego skład wchodzi cząsteczka RNA
Wysoka aktywność telomerazy jest zachowana w komórkach rozrodczych, komórkach macierzystych oraz w niektórych typach komórek nowotworowych.
Sekwencje telomerów bogate są w nukleotydy zawierające cytozynę
Telomeraza wykazuje aktywność odwrotnej transkryptazy
Sekwencje telomerów bogate są w nukleotydy zawierające tyminę
Wysoka aktywność telomerazy jest zachowana w komórkach somatycznych i takich, które szybko nie proliferują
Telomeraza wykazuje aktywność odwrotnej prymazy
Telomeraza rozwiązuje problem replikacji końców liniowych chromosomów dzięki swojej nietypowej aktywności polimerazowej w kierunku 3’ do 5’.
Telomeraza jest polimerazą DNA zależną od RNA i wykorzystuje jako matrycę centromerowe odcinki RNA chromosomów
W przypadku, kiedy telomeraza nie jest aktywna, po usunięciu startera nić opóźniona może mieć niekompletny koniec 5’ i każda następna runda replikacji może skrócić chromosom.
Telomeraza jest enzymem rybonukleoproteinowym, w którego skład wchodzi cząsteczka RNA
Wysoka aktywność telomerazy jest zachowana w komórkach rozrodczych, komórkach macierzystych oraz w niektórych typach komórek nowotworowych.
Telomeraza wykazuje aktywność odwrotnej transkryptazy
W przypadku, kiedy telomeraza nie jest aktywna, po usunięciu startera nić opóźniona może mieć niekompletny koniec 5’ i każda następna runda replikacji może skrócić chromosom.
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących eksperymentu ukierunkowanego klonowania są prawdziwe?
Ligazę można stosować wyłącznie na etapie wklonowania insertu do wektora
Pstl powinien rozpoznawać wektor tylko w jednym miejscu
W celu wprowadzenia odpowiednich miejsc restrykcyjnych do insertu można zastosować PCR ze starterami zawierającymi te miejsca
W celu wklonowania insertu należy wybrać miejsce restrykcyjne Pstl
Ligazę należy koniecznie zastosować zarówno na etapie przygotowania insertu, jak i na etapie klonowania.
Do klonowania należy użyć insertu (b)
Przygotowanie wektora wymaga użycia Pstl
w celu ukierunkowanego wklonowania insertu należy w plazmidzie wybrać miejsce restrykcyjne EcoRI
Wektor może posiadać dodatkowe miejsca Pstl
Przygotowanie insertu zawsze wymaga użycia kinazy polinukleotydowej
Ligazę można zastosować wyłącznie na etapie wklonowania insertu do wektora.
Do klonowania należy użyć insertu (a)
Ligazę można stosować wyłącznie na etapie wklonowania insertu do wektora
Pstl powinien rozpoznawać wektor tylko w jednym miejscu
W celu wprowadzenia odpowiednich miejsc restrykcyjnych do insertu można zastosować PCR ze starterami zawierającymi te miejsca
W celu wklonowania insertu należy wybrać miejsce restrykcyjne Pstl
Przygotowanie wektora wymaga użycia Pstl
Ligazę można zastosować wyłącznie na etapie wklonowania insertu do wektora.
Do klonowania należy użyć insertu (a)
Eksperymentator przeprowadził sekwencjonowanie jednoniciowej cząsteczki DNA metodą Sangera i otrzymał wynik w postaci autoradiogramu przedstawionego poniżej. W każdym z 4 śladów rozdziałowi poddano mieszaninę reakcyjną zawierającą odpowiedni analog ddNTP. Strzałka przedstawia kierunek elektroforezy. Która z podanych sekwencji odpowiada matrycowej nici DNA poddanej sekwencjonowaniu?
AGCTGACGTA
ATGCAGTCGA
AAATTGGGCC
Żadna z podanych sekwencji nie odpowiada sekwencji nici DNA, która powstała podczas sekwencjonowania
TACGTCAGCT
TCGACTGCAT
TACGTCAGCT
które z poniższych zdań dotyczących kodu genetycznego są prawdziwe?
Kod genetyczny jest w pełni uniwersalny, co oznacza, że wszystkie systemy translacyjne organizmów żywych używają tego samego kodu lub tej samej grupy kodonów dla tych samych aminokwasów
W standardowym kodzie genetycznym 61 spośród 64 kodonów określa poszczególne aminokwasy, natomiast pozostałe trzy kodony (UAA, UAG, UGA) są sygnałami terminacji syntezy łańcuchów polipetydowych
Kodony, które określają ten sam aminokwas nazywają się synonimami i różnią się dwiema pierwszymi zasadami trypletu
Mitochondrialny DNA koduje odmienny od cytozolowego zestaw cząsteczek tRNA.
W różnych organizmach ten sam kodon może kodować ten sam aminokwas
żadne z podanych
Kodony, które określają ten sam aminokwas nazywają się homologami i różnią się ostatnią zasadą trypletu.
W standardowym kodzie genetycznym istnieją 62 kodony dla 20 aminokwasów, a jeden kodon złożony jest z 3 nukleotydów.
Kod genetyczny - jest to współzależność między sekwencją zasad w DNA (lub mRNA stanowiącym jego transkrypt) a sekwencją aminokwasów.
Aminokwasy są kodowane przez grupy trzech zasad (nazywane antykodonami), które rozpoczynają się w ściśle określonym miejscu mRNA
Dywergencja kodu genetycznego minimalizuje szkodliwe skutki mutacji.
W standardowym kodzie genetycznym 61 spośród 64 kodonów określa poszczególne aminokwasy, natomiast pozostałe trzy kodony (UAA, UAG, UGA) są sygnałami terminacji syntezy łańcuchów polipetydowych
Mitochondrialny DNA koduje odmienny od cytozolowego zestaw cząsteczek tRNA.
W różnych organizmach ten sam kodon może kodować ten sam aminokwas
Kod genetyczny - jest to współzależność między sekwencją zasad w DNA (lub mRNA stanowiącym jego transkrypt) a sekwencją aminokwasów.
Które z poniższych stwierdzeń na temat plazmidów używanych do transformacji komórek E.coli są prawdziwe?
Plazmidy mogą zawierać geny reporterowe, które kodują markery, takie jak np. enzymy inaktywujące antybiotyki
Polilinker (MCS) to region plazmidu zawierający wiele unikatowych miejsc restrykcyjnych, które występują tylko w tym miejscu plazmidu.
żadne ze stwierdzeń
Plazmidy mają zdolność autonomicznej replikacji w komórce gospodarza dzięki sekwencji oznaczonej na rysunku jako amp^r
Plazmidy nie powinny być zbyt dużymi cząsteczkami, ponieważ bardzo duże cząsteczki DNA nie wnikają efektywnie do komórki bakteryjnej.
Plazmidy są w większości przypadków dwuniciowymi cząsteczkami DNA, naturalnie występującymi w niektórych bakteriach
ORI jest to element genetyczny unikalny dla każdego wektora, kodujący gen, którego produkt bierze udział w replikacji
Plazmidy mają zdolność autonomicznej replikacji w komórce gospodarza dzięki sekwencji oznaczonej na rysunku jako MCS (polilinker)
Plazmidy są zwykle jednoniciowymi cząsteczkami DNA, naturalnie występującymi w niektórych bakteriach.
Wektory ekspresyjne są klasą plazmidów, które zostały zoptymalizowane w kierunku produkcji dużych ilości białek.
Wektory ekspresyjne zawierają promotor, który kontroluje inicjację transkrypcji wklonowanego rekombinowanego genu zaprojektowaną w taki sposób, aby zapewnić transkrypcję dużej liczby kopii sekwencji kodującej białko
Plazmidy mogą zawierać geny reporterowe, które kodują markery, takie jak np. enzymy inaktywujące antybiotyki
Polilinker (MCS) to region plazmidu zawierający wiele unikatowych miejsc restrykcyjnych, które występują tylko w tym miejscu plazmidu.
Plazmidy nie powinny być zbyt dużymi cząsteczkami, ponieważ bardzo duże cząsteczki DNA nie wnikają efektywnie do komórki bakteryjnej.
Plazmidy są w większości przypadków dwuniciowymi cząsteczkami DNA, naturalnie występującymi w niektórych bakteriach
Wektory ekspresyjne są klasą plazmidów, które zostały zoptymalizowane w kierunku produkcji dużych ilości białek.
Wektory ekspresyjne zawierają promotor, który kontroluje inicjację transkrypcji wklonowanego rekombinowanego genu zaprojektowaną w taki sposób, aby zapewnić transkrypcję dużej liczby kopii sekwencji kodującej białko
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących trzech enzymów A, B, oraz C, których aktywności przedstawiono schematycznie na rysunku są prawdziwe?
Żadne z powyższych
Kinaza polinukletydowa wykorzystywana jest do przeprowadzania reakcji C
Polimeraza RNA wykorzystywana jest do przeprowadzenia reakcji A i B
Niektóre enzymy wykazujące aktywność A są stosowane w metodzie Sangera
istnieje co najmniej jedna grupa enzymów, które wykazują zarówno aktywność “A” jak i aktywność “B”
niektóre enzymy wykazujące aktywność “A”, jak i te wykazujące aktywność C, mogą być stosowane do znajowania DNA radioaktywnym izotopem fosforu
Niektóre enzymy wykazujące aktywność A są stosowane w metodzie Sangera
istnieje co najmniej jedna grupa enzymów, które wykazują zarówno aktywność “A” jak i aktywność “B”
Ligaza DNA faga T4 wykorzystywana jest do przeprowadzenia reakcji B
Enzym C wykazuje aktywność rybonukleazy (RNazy)
Żadne z powyższych
Fosfataza wykazuje aktywność enzymatyczną przedstawioną na schemacie B
enzym A wykazuje aktywność polimerazy RNA zależnej od DNA
Niektóre enzymy wykazujące aktywność “A” jak i te wykazujące aktywność “B” mogą być stosowane do znakowania DNA radioaktywnym izotopem fosforu
Ligaza DNA faga T4 wykorzystywana jest do przeprowadzenia reakcji B
Enzym C wykazuje aktywność rybonukleazy (RNazy)
Niektóre enzymy wykazujące aktywność “A” jak i te wykazujące aktywność “B” mogą być stosowane do znakowania DNA radioaktywnym izotopem fosforu
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących mutacji genów są prawdziwe?
Metylacja cytozyny w pozycji C-5 może skutkować zwiększonym poziomem mutacji z powodu zachodzącej jej deaminacji.
Głównym efektem działania światła ultrafioletowego jest powstanie wiązań
Transwersja jest jednym z rodzajów delecji insercyjnej
Wprowadzenie do DNA 5-bromouracylu zwiększa częstość pojawienia się tranzycji
Produkt utlenienia guaniny 8-oksyguanina, tworzy wiązania wodorowe z adeniną
Metylacja cytozyny w pozycji C-5 może skutkować zwiększonym poziomem mutacji
Tautomieria zasad azotowych może skutkować wprowadzeniem mutacji typu ukierunkowanych delecji
Adenina ulega deaminacji oksydacyjnej do ksantyny
Zamiana zasady pirymidynowej na purynową jest przykładem tranzycji
Wprowadzenie do DNA 5-bromouracylu zwiększa częstość pojawienia się insercji
Głównym efektem działania światła ultrafioletowego jest powstanie wiązań kowalencyjnych łączących sąsiadujące ze sobą w jednym łańcuchu zasady pirymidynowe.
Insercja polega na wstawieniu jednej lub większej ilości par zasad do docelowej cząsteczki DNA
Adenina ulega deaminacji do hipoksantyny
Wprowadzenie do DNA 5-bromouracylu zwiększa częstość pojawienia się tranzycji
Produkt utlenienia guaniny 8-oksyguanina, tworzy wiązania wodorowe z adeniną
Metylacja cytozyny w pozycji C-5 może skutkować zwiększonym poziomem mutacji
Głównym efektem działania światła ultrafioletowego jest powstanie wiązań kowalencyjnych łączących sąsiadujące ze sobą w jednym łańcuchu zasady pirymidynowe.
Insercja polega na wstawieniu jednej lub większej ilości par zasad do docelowej cząsteczki DNA
Adenina ulega deaminacji do hipoksantyny
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących zasad występujących w DNA są zgodne z modelem Watsona-Cricka?
Dwuniciowy DNA typu B tworzy lewoskrętną helisę
Dwuniciowy DNA typu A tworzy lewoskrętną helisę
Dwuniciowy DNA typu B tworzy prawoskrętną helisę
Związek zasady pirymidynowej z deoksyrybozą jest nukleotydem
Dwuniciowy DNA typu A tworzy prawoskrętną helisę
Zmienną częścią DNA jest sekwencja czterech rodzajów zasad
W dwuniciowym DNA zasada purynowa zawsze tworzy parę z zasadą purynową, a pirymidynowa z pirymidynową
Nukleotyd to nukleozyd połączony wiązaniem estrowym z jedną lub większą liczbą grup fosforanowych
Adenina paruje z tyminą poprzez 2 wiązania wodorowe
Nukleozyd to nukleotyd połączony wiązaniem estrowym z jedną lub większą liczbą grup fosforanowych
Zasady purynowe i pirymidynowe znajdują się wewnątrz helisy i ich płaszczyzny są w przybliżeniu prostopadle do jej osi
Kolejność zasad we fragmentach kodujących w cząsteczce DNA stanowi rdzeń zapisu informacji genetycznej
Dwa helikalne łańcuchy oplatają wspólną oś i biegną w przeciwnych kierunkach
Kolejność ułożenia pierścieni deoksyryboz względem grup fosforanowych w kodujących cząsteczkach DNA stanowi rdzeń zapisu informacji genetycznej.
W dwuniciowym DNA zasada purynowa zawsze tworzy parę z zasadą pirymidynową, a pirymidynowa z purynową
Dwuniciowy DNA typu B tworzy prawoskrętną helisę
Dwuniciowy DNA typu A tworzy prawoskrętną helisę
Zmienną częścią DNA jest sekwencja czterech rodzajów zasad
Nukleotyd to nukleozyd połączony wiązaniem estrowym z jedną lub większą liczbą grup fosforanowych
Adenina paruje z tyminą poprzez 2 wiązania wodorowe
Zasady purynowe i pirymidynowe znajdują się wewnątrz helisy i ich płaszczyzny są w przybliżeniu prostopadle do jej osi
Kolejność zasad we fragmentach kodujących w cząsteczce DNA stanowi rdzeń zapisu informacji genetycznej
Dwa helikalne łańcuchy oplatają wspólną oś i biegną w przeciwnych kierunkach
W dwuniciowym DNA zasada purynowa zawsze tworzy parę z zasadą pirymidynową, a pirymidynowa z purynową
Biblioteki cDNA pochodzące z różnych tkanek jednego organizmu zawsze zawierają całkowicie odmienne sekwencje
Rodzaje sekwencji DNA zawartych w bibliotece cDNA zależy m.in. od warunków środowiskowych i pory dnia kiedy została pobrana próbka
Odnalezienie klonu cDNA kodującego aktynę (białko cytoszkieletu komórki) jest możliwe dla każdej biblioteki cDNA niezależnie od tkanki z której pobrano próbkę
Biblioteki cDNA zawierają tylko sekwencje intronowe
Biblioteki genomowe mogą zawierać m.in sekwencje regulatorowe i intronowe
Biblioteki genomowe zawierają tylko sekwencje egzonowe
Użycie sztucznych chromosomów bakteryjnych (BAC) prowadzi do zmniejszenia liczby klonów bibliotek, ponieważ można zmieścić w nich fragmenty DNA do długości 45 kpz
Biblioteki genomowe zawierają zmienną liczbę różnych klonów w zależności od stadium rozwoju organizmu.
szansa znalezienia fragmentu DNA kodującego aktynę (białko cytoszkieletu komórki) jest taka sama dla każdej biblioteki genomowej niezależnie od tkanki, z której pobrano próbkę.
Jednym z etapów uzyskiwania bibliotek genomowych jest trawienie genomowego DNA na fragmenty
Żadne z powyższych
Użycie sztucznych chromosomów drożdży (YAC) pozwoliło na znaczące zmniejszenie liczby klonów bibliotek, ponieważ można zmieścić w nich fragmenty DNA do długości 45 kpz
Biblioteki genomowe pochodzące z różnych tkanek jednego organizmu powinny zawierać identyczne sekwencje
Użycie sztucznych chromosomów bakteryjnych (BAC) prowadzi do zwiększenia liczby klonów bibliotek, ponieważ można zmieścić w nich fragmenty DNA do długości 15 kpz
Rodzaje sekwencji DNA zawartych w bibliotece cDNA zależy m.in. od warunków środowiskowych i pory dnia kiedy została pobrana próbka
Biblioteki genomowe mogą zawierać m.in sekwencje regulatorowe i intronowe
szansa znalezienia fragmentu DNA kodującego aktynę (białko cytoszkieletu komórki) jest taka sama dla każdej biblioteki genomowej niezależnie od tkanki, z której pobrano próbkę.
Jednym z etapów uzyskiwania bibliotek genomowych jest trawienie genomowego DNA na fragmenty
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących naprawy DNA są prawdziwe?
Usuwanie dimeru tymidynowego, powstałego w E.coli, wymaga usunięcia fragmentu DNA przez enzym UvrABC.
Spontaniczne pojawienie się uracylu w DNA może podlegać naprawie bezpośredniej przez glikozydazę uracylową DNA
Podatność komórek nowotworowych na uszkodzenie DNA wykorzystuje się w procesie leczenia
Jednym z mechanizmów naprawy DNA może być rekombinacja DNA, co wykorzystuje metoda CRISPR.
Usuwanie dimeru tymidynowego w E. coli wymaga usunięcia fragmentu DNA przez polimerazę DNA I.
Mechanizm naprawy błędnie sparowanych zasad rozpoczyna się rozpoznaniem ich przez MutH???
pojawienie się uracylu w DNA może być rozpoznane przez glikozydazę uracylową DNA
Spontaniczne pojawienie się uracylu w DNA może podlegać naprawie bezpośredniej przez metylazę uracylową DNA
ednym z etapów naprawy DNA jest zwykle rekombinacja RNA ????
Zwiększona odporność komórek nowotworowych na uszkodzenie DNA jest cechą charakterystyczną tych komórek
Jednym z etapów mechanizmu naprawy błędnie sparowanych zasad jest wycięcie fragmentu DNA przez enzym MutL
Przykładem mechanizmu naprawy przez wycięcie zasady jest działanie enzymu UvrABCD
Przykładem mechanizmu naprawy przez wycięcie zasady jest działanie enzymu AlkA
Usuwanie dimeru tymidynowego, powstałego w E.coli, wymaga usunięcia fragmentu DNA przez enzym UvrABC.
Spontaniczne pojawienie się uracylu w DNA może podlegać naprawie bezpośredniej przez glikozydazę uracylową DNA
Podatność komórek nowotworowych na uszkodzenie DNA wykorzystuje się w procesie leczenia
Jednym z mechanizmów naprawy DNA może być rekombinacja DNA, co wykorzystuje metoda CRISPR.
pojawienie się uracylu w DNA może być rozpoznane przez glikozydazę uracylową DNA
Przykładem mechanizmu naprawy przez wycięcie zasady jest działanie enzymu AlkA
Widełki replikacyjne:
Poszczególne numery oznaczają:
1
2
3
4
5
6
7
8
9
nic wiodąca
białko wiążące ssDNA
helikaza
prymosom
polimeraza DNA I
ligaza DNA
fragment Okazaki
holoenzym polimerazy DNA III
nic opóźniona
1
nic wiodąca
2
białko wiążące ssDNA
3
helikaza
4
prymosom
5
polimeraza DNA I
6
ligaza DNA
7
fragment Okazaki
8
holoenzym polimerazy DNA III
9
nic opóźniona
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących eksperymentu klonowania Insertu (kolor pomarańczowy) ograniczonego miejscami restrykcyjnymi HindIII, do wektora plazmidowego pETX5, zobrazowanego schematycznie na rysunku są prawdziwe? Zwróć uwagę, że wektor pETX5 zawiera geny (kolor niebieski i czerwony) nadające bakteriom oporność na dwa antybiotyki - ampicylinę (Amp r) oraz tetracyklinę (Tet r)
na podłożu z ampicyliną przeżyją wszystkie komórki które pobrał pusty wektor (bez insertu)
Aby za pomocą genów markerowych AmpR i TetR wyselekcjonować komórki, które zawierają wektor z włączonym insertem, konieczne jest wykonanie repliki kolonii z podłoża zawierającego oba antybiotyki, na podłoże zawierające tetracyklinę
Na podłożu z ampicyliną zginą wszystkie komórki które pobrały wektor zawierający insert
Aby za pomocą genów markerowych AmpR i TetR wyselekcjonować komórki, które zawierają wektor z włączonym insertem, konieczne jest wykonanie repliki kolonii z podłoża zawierającego tetracyklinę na podłoża zawierające oba antybiotyki
Na podłożu z tetracykliną przeżyją wszystkie komórki które pobrały wekto
Włączenie insertu do wektora w miejsce HindIII nie ma kompletnie sensu, ponieważ przerywa ciągłość genu AmpR niezbędnego do przeżycia komórek na podłożu z ampicyliną
na podłożu z ampicyliną przeżyją tylko te komórki które pobrał pusty wektor (bez insertu)
w celu poprawnego wklonowania insertu do wektora, koniecznie trzeba użyć kinazy polinukleotydowej i ATP, żeby ufosforylować odpowiednie końce DNA w obu cząsteczkach
Na podłożu z ampicyliną zginą tylko te komórki które pobrały wektor zawierający insert
Eksperyment ten został zaplanowany nieprawidłowo, ponieważ do przecięcia wektora należałoby użyć enzymu BamHI, aby włączyć ten insert do wektora
na podłożu zawierającym oba antybiotyki zginą tylko te komórki, które pobrały wektor zawierający insert oraz te które nie uległy transformacji
Na podłożu z tetracykliną zginą wszystkie komórki które pobrały wektor
na podłożu zawierającym oba antybiotyki zginą tylko te komórki, które pobrały wektor zawierający insert oraz te które nie uległy transdukcji
Na podłożu z ampicyliną zginą wszystkie komórki które pobrały wektor zawierający insert
Na podłożu z tetracykliną przeżyją wszystkie komórki które pobrały wekto
na podłożu z ampicyliną przeżyją tylko te komórki które pobrał pusty wektor (bez insertu)
na podłożu zawierającym oba antybiotyki zginą tylko te komórki, które pobrały wektor zawierający insert oraz te które nie uległy transformacji