Wstęp do psychologii

obszar z tyłu mózgu w płatach potylicznych, gdzie przetwarzana jest informacja wzrokowa

teoria, która głosi, że system wzrokowy analizuje bodźce złożone przez rozbicie ich na częstotliwości przestrzenne; konkurencyjny w stosunku do modelu detekcji cech w analizie bodźca

teoria głosząca, że komórki na poszczególnych poziomach systemu wzrokowego wykrywają poszczególne cechy bodźca

nerw, który przenosi impulsy ze ślimaka do jądra ślimakowatego w mózgu.

ośrodek, do którego przesyłają swoje sygnały receptory wrażliwe na zapach, położony tuż poniżej płatów czołowych kory mózgowej

zjawisko polegające na tym, że ludzie zachowują się tak, jak gdyby coś spostrzegli, podczas gdy test detekcji świadczy o tym, że bodziec nie przekracza progu wrażliwości zmysłowej.

obszar siatkówki o największym zagęszczeniu czopków, dzięki czemu stanowi on punkt najostrzejszego widzenia

najmniejsza fizyczna różnica między dwoma bodźcami powodująca rozpoznawanie ich jako różniących się

twierdzenie, że siła wrażenia jest proporcjonalna do logarytmu fizycznej intensywności bodźca.

twierdzenie, że wielkość progu różnicy jest proporcjonalna do intensywności bodźca standardowego.

fotoreceptory skoncentrowane na obrzeżach siatkówki najbardziej aktywne w przyćmionym świetle; pręciki nie wytwarzają wrażeń barwnych

procesy związane z narządami zmysłowymi i obwodowym układem nerwowym, które zapewniają nam bezpośredni kontakt ze źródłami stymulacji

minimalna ilość energii fizycznej wystarczająca do wywołania doznania zmysłowego

tylna warstwa oka zawierająca fotoreceptory

systemy przetwarzające informacje napływające do mózgu; systemy sensoryczne

systemy przetwarzające informacje płynące z mózgu do mięśni i gruczołów; systemy motoryczne.

metoda konstrukcji skal psychofizycznych oparta na przypisywaniu przez obserwatorów liczb swoim doznaniom; opracowana przez S. S. Stevensa.

podstawowy narząd słuchu; wypełniony płynem, znajduje się w uchu wewnętrznym

teoria, która głosi, że wszystkie sądy percepcyjne są połączeniem procesów sensorycznych i decyzyjnych, a względny udział każdego z nich można ustalić

teoria głosząca, że różne częstotliwości dźwięku wytwarzają maksymalną aktywację w różnych miejscach błony podstawowej, co sprawia, że wysokość dźwięku jest kodowana za pośrednictwem miejsca aktywacji.