Biolomolo

a. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci jednego policistronowego transkryptu

c. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego ekspresja jest bezpośrednio pod kontrolą X-Gal

l. W skład tego operonu wchodzą m. in. 3 geny struktury: gen β-galaktozydazy, permeazy galaktozydowej i transacetylazy tiogalaktozydowej

m. Bezpośrednim aktywatorem represora laktozowego jest galaktopiranozylo-1,4-β-glukopiranoza

r. Związanie induktora znacznie zmniejsza powinowactwo represora do sekwencji DNA operatora

h. IPTG jest induktorem ekspresji wszystkich enzymów kodowanych przez ten operon

n. Bezpośrednim induktorem operonu laktozowego jest 1,6-allolaktoza

g. Białko represorowe CAP jest produktem genu

e. Bezpośrednim aktywatorem represora laktozowego jest laktoza

b. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego ekspresja jest bezpośrednio pod kontrolą laktozy

j. IPTG jest substratem dla jednego z enzymów kodowanych przez ten operon

k. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci trzech monocistronowych transkryptów: Z mRNA, Y mRNA oraz A mRNA

f. X-Gal jest substratem dla jednego z enzymów kodowanych przez ten operon

p. Ekspresja genów struktury wchodzacego w skład operonu bedzie najwieksza jesli wiązanie allolaktozy uwolni z operatora. a kompleks CAP-CAMP bedzie stymulowal zwiazanie sie polimerazy RNA do promotora s

i. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego aktywność jest bezpośrednio pod kontrolą laktozy

q. Naturalnym induktorem operonu laktozowego jest 1,6-allolaktoza

o. W skład tego operonu wchodzą między innymi trzy geny struktury – gen β-galaktozydazy, permeazy galaktozydowej i acetylotransferazy tiogalaktozydowej

d. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci policistronowego transkryptu

e) Transkrypcję genów często stymulują tzw. sekwencje wzmacniające, które są dodatkowymi elementami regulatorowymi wiązanymi przez odpowiednie czynniki transkrypcyjnych

u) Sekwencje promotorów eukariotycznych rozpoznawane przez polimerazę RNA II, w przeciwieństwie do sekwencji promotorów prokariotycznych, wykazują symetrię, której środkiem jest miejsce startu transkrypcji danego genu

c) DPE to sekwencja wystęująca po stronie 3’ od miejsca startu transkrypcji

h) Sekwencje występujące w promotorach eukariotycznych typu: kasety TATA, CAAT, GC, są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę II, w przeciwieństwie do prokariotycznych polimeraz RNA

d) Element Inr występuje zawsze razem z kasetą TATA

l) Promotory genów ekspresjonowanych w sposób ciągły z reguły posiadają w promotorach kasetę GC

y) Transkrypcje genów często stymulują tzw sekwencje wzmacniające które są dodatkowymi elementami wiązanymi przez polimerazy RNA i zwiększającymi ich powinowactwo do promotorów

a) Element Inr występuje czasami razem z kasetą TATA

f) Transkrypcję genów często stymulują tzw. sekwencje wzmacniające, które są dodatkowymi elementami regulatorowymi wiązanymi przez wszystkie typy polimeraz

v) Każda z polimeraz RNA, I, II i III, rozpoznaje identyczne sekwencje promotorowe

j) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest zawsze kaseta TATA, występująca podobnie jak u Prokaryota, w ściśle określonym miejscu przed miejscem startu transkrypcji

b) Element DPE występuje po stronie 3’ od miejsca startu transkrypcji

i) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA występująca bliżej od miejsca startu transkrypcji niż analogiczny element u Prokariota

p) Sekwencje CAAT i GC działają także w przypadku, gdy znajdują się na nici antysensownej

m) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA, która występuje dalej od miejsca startu transkrypcji niż podobny element u Prokariota

s) Kasety TATA, CAAT, GC oraz inne elementy cis w promotorach eukariotycznych nie są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę RNA II, ale przez dodatkowe czynniki transkrypcyjne

o) Sekwencje CAAT i GC działają tylko w przypadku, kiedy znajdują się na nici antysensownej

t) Kasety TATA, CAAT, GC oraz inne elementy cis w promotorach eukariotycznych są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę RNA II, w przeciwieństwie do prokariotycznych polimeraz RNA

x) Każa z polimeraz RNA I,II,III rozpoznaje właściwe dla niej sekwencje promotorowe

q) Promotory genów konstytutywnych z reguły mają w swoich promotorach kasety CAAT

r) Promotory genów konstytutywnych z reguły mają w swoich promotorach kasety GC

n) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA, która występuje bliżej miejsca startu transkrypcji niż podobny element u Prokariota

g) Sekwencje występujące w promotorach eukariotycznych typu: kasety TATA, CAAT, GC w przeciwieństwie do Prokariota nie są bezpośrednio rozpoznawane przez polimerazę RNA II, tylko przez specyficzne czynniki transkrypcyjne

w) Polimerazy RNA II i III rozpoznają identyczne sekwencje promotorowe

k) Promotory genów ekspresjonowanych w sposób ciągły z reguły posiadają w promotorach kasetę CAAT

d) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIIA który rozpoczyna proces inicjacji transkrypcji

i) Szczególnie wysoka wierność transkrypcji osiągana jest dzięki polimerazie RNA, ponieważ potrafi ona korygować błędnie wprowadzone nukleotydy dzieki swojej aktywności egzonukleazowej 3’-> 5’

f) Szczególnie wysoka wierność transkrypcji osiągana jest dzięki polimerazie RNA II, ponieważ potrafi ona samodzielnie korygować błędnie wprowadzone nukleotydy dzięki swojej aktywności egzonukleazowej 3’->5’

k) Czynnik TFIIB jest helikazą zależną od ATP i rozpoczyna rozplatanie DNA przygotowując matrycę do oddziaływania z polimerazą RNA II

p) Specyficzne oddziaływanie TBP z DNA zachodzi dzięki czterem resztom Lys,, które rozpoznają odpowiednie sekwencje w DNA u rozszerzajją mały rowek, rozsuwając pary zasad

Cztery reszty fenyloalaninowe białka TBP interkalują między pary odpowiedniej sekwencji DNA

o) Związanie TBP wywołuje w DNA duże zmiany konformacyjne prowadzące m.in. do zgięcia DNA.

l) fosforylacja domeny przez TFIIH – sygnalizuje przejście do elongacji; stabilizuje proces wydłużania transkryptu i przyciąga enzymy związane z dojrzewaniem RNA

g) Związanie TBP wywołuje w DNA duże zmiany konformacyjne prowadzące m.in. do poszerzania małego rowka DNA

h) Synteza pre-mRNA nie może zacząć się de novo bez startera

b) Promotory rozpoznawane przez polimerazę RNA II znajdują się od strony 3’ w stosunku do początku transkrypcji

c) Fosforylacja domeny CTD jednej z podjednostek polimerazy RNA II umożliwia rozbicie kompleksu czynników transkrypcyjnych TFII i zapoczątkowanie etapu elongacji transkrypcji

j) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIIC, który rozpoznaje proces inicjacji transkrypcji

n) Asymetria kompleksu TBP/DNA jest isotna w precyzyjnym określeniu miejsca startu transkrypcji i jej kierunku

a) Czynnik TFIIF jest helikazą zależną od ATP i rozpoczyna rozplatanie DNA, przygotowując matrycę do oddziaływania z polimerazą RNA III

e) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIID który rozpoczyna proces inicjacji transkrypcji

g) Splicing katalizowany przez spliceosomy wymaga obecności wolnego nukleootydu adeninowego

n) Niskocząsteczkowe jądrowe RNA odpowiedzialne są za wycięcie sekwencji liderowych w prekursorach tRNA

d) Podczas splicingu katalizowanego przez spliceosomy tworzy się struktura rozgałęziona w kształcie siodła

i) Centrum katalityczne spliceosomu tworzą snRNA U2 i snRNA U6

a) snRNA wraz ze specyficznymi białkami tworzą kompleksy rybonukleoproteinowe snRNP

k) Podczas splicingu katalizowanego przez spliceosomy tworzy sie struktura rozgałęziona w kształcie lassa

f) Podczas procesu splicingu katalizowanego przez spliceosomy zachodzą dwie reakcje transestryfikacj

c) Spliceosom jest kompleksem składającym się z kilku rodzajów rRNA i wielu białek pełniących ważne role w procesie splicingu

l) Podczas procesu splicingu katalizowanego prrzez spliceosomy zachodza dwie reakcje translikozylacji

m) snRNA wraz ze specyficznymi białkami tworzą kompleksy rybonukleoproteinowe snRNP

h) W komórkach ssaków splicing rozpoczyna się od rozpoznania miejsca splicingowego 3’ przez snRNP U4-U5-U6

e) W komórkach ssaków splicingu rozpoczyna się od rozpoznania miejsca splicingowego 5’ przez snRNP U4

j) Spliceosomy są dużymi kompleksami cząsteczek snRNA wielu specyficznych białek oraz premRNA

o) Kompletny spliceosom tworzony jest w wyniku przyłączenia się kompleksu U4-U5-U6 do kompleksu U1, U2 i pre-mRNA , czemu towarzyszy hydroliza ATP

b) Splicing alternatywny to powrzechny mechanizm zwiększający różnorodność białek ekspresjonowanych często z pojedynczego genu

b) Nić górna jest nicią matrycową

a) Nić dolna jest nicią matrycową

g) Nić dolna jest nicią kodującą

k) Powstający transkrypt ma sekwencję: …TCGCTATGTGGCA

c) Nić górna jest nicią sensowną

h) Nić górna jest nicią kodującą

i) W bąblu transkrypcyjnym nić górna tworzy z nowopowstającym transkryptem przejściową hybrydę RNA-DNA

l) Powstający transkrypt ma sekwencję: pppAUGUGGCA

f) Nić dolna jest nicią sensowną

e) Nić dolna jest nicią antysensowną

j) W bąblu transkrypcyjnym nić dolna tworzy z nowopowstającym transkryptem przejściową hybrydę RNA-DNA

d) Nić górna jest nicią antysensowną

k) Podczas splicingu egzon 1 z egzonem 2 tworzą strukturę w kształcie lassa.

e) Koniec 3’-OH egzonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i egzonem

a) Podczas splicingu tworzy się struktura rozgałęziona w kształcie lassa

i) Grupa 2’-OH z wolnego adenylanu atakuje miejsce splicingowe 5’ pomiędzy eksonem 1 i koncem 5’ intronu A. (reszty adenylowej, w miejscu splicingowym 5’)

c) Koniec 2’ -OH eksonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i eksonem 2

j) Podczas procesu splicingu omawianego typu zachodzą dwie reakcje transglikolizy

b) Podczas procesu splicingu omawianego typu zachodzą dwie reakcje transestryfikacji

h) Grupa 2’-OH z wolnego ATP atakuje miejsce splicingowe 5’ pomiędzy eksonem 1 i koncem 5’ intronu A.

g) Grupa 2’-OH reszty adenylowej intronu A atakuje atom fosforu w wiązaniu fosfodiestrowym w miejscu splicingowym 5’

f) Grupa 2’-OH reszty adenylowej intronu A atakuje atom fosforu w wiązaniu fosfodiestrowym w miejscu splicingowym 3’

d) Koniec 5’ -OH eksonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i eksonem 2

l) Podczas splicingu tworzy się struktura w kształcie lassa, obejmująca intron A i ekson 1.

k. W strukturze kap występuje wiązanie 5’-5’ trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku difosforanu na atom fosforu w pozycji α cząsteczki GTP

v. Cząsteczki mRNA wielu ssaczych wirusów mają identyczne lub bardzo podobne kapy jak cząsteczki mRNA ssaków

i. Kapy połączone są z ogonem poli (A) za posrednictwem kompleksu białek, w którego składu wchodzą czynniki inicjatorowe translacji oraz białko wiążace ogon poli (a) PABP u Eukaryota

d. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7- metyloguanozynę

q. Koniec 5’ nowego łańcucha prokariotycznego mRNA zaczyna się od 5’-trifosforanu adenozyny lub 5’-trifosforanu guanozyny

j. Kapy stymuluja synteze białka w porcesie inicjacji translacji zależnej od KAPU

a. Kapy wpływają na stabilność mRNA oraz stymulują transkrypcje u eukariota

l. W strukturze kap występuje wiązanie 3’5’ dihydroksylowe, które powstaje w wyniku ataku difosforanu na atom fosforu w pozycji α cząsteczki GTP

f. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 2-acetyloguanozynę

h. Kapy wpływają na stabilność mRNA oraz stymulują translację u eukariota

n. struktura kap tworzona jest na końcu 3’ eukariotycznych cząsteczek mRNA

w. Kapy stymulują translacje z uwagi na to że wiązą czynniki inicjatorowe translacji co ułatwia odnalezienie prawidłowego miejsca START syntezy białek u eukariota

r. Koniec 5’ nowego łańcucha prokariotycznego mRNA zaczyna się od 3’trifosforanu adenozyny lub 3’ trifosforanu guanozyny

g. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7-acetyloguanozynę

o. Struktura kap tworzona jest na końcu 5’ eukariotycznych cząsteczek mRNA już na etapie procesowania transkryptu pre-mRNA.

t. Transkrypcja u Eucaryota zaczyna się zwykle od A lub G

c. Kapy wpływają na stabilność mRNA chroniąc ich końce 5’ przed działaniem fosfataz i nuklez

b. Kapy wpływają na stabilność mRNA chroniąc koniec 5’ przed przedwczesną degradacją oraz stymulują translację u Eucaryota, w wyniku oddziaływania z czynnikami inicjatorowymi translacji

p. W strukturze „kap” występuje wiązanie 5’-5’-trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku monofosforanu na atom fosforu w pozycji β -cząsteczki GTP

e. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7- formyloguanozynę

m. W strukturze „kap” występuje wiązanie 5’-5’-trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku monofosforanu na atom fosforu w pozycji β-cząsteczki GTP

u. Transkrypty u Prokariota i Eukariota zaczynają się zwykle od A lub G

s. Sekwencja kap tworzona jest na końcu 5’ enzymatycznych cząsteczek mRNA

c) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu pod koniec elongacji transkryptu

u) Dodatnie superskręcenie kolistego DNA wspomaga transkrypcję wielu genów

d) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu zawsze pod koniec elongacji transkryptu

i) Rdzeń polimerazy RNA silnie wiąże się z matrycą DNA bez względu na jej sekwencję

l) Rejon zawierający polimerazę RNA nić matrcową DNA oraz powstający RNA zwany jest bąblem transkrypcyjnym

t) Odpowiedzią E. coli na niedobór azotu jest synteza białka σ32

k) Przejście od kompleksu promotorowego zamkniętego do kompleksu promotorowego otwartego jest kluczowym punktem inicjacji transkrypcji

j) Przejście od kompleksu promotorowego otwartego do kompleksu promotorowego zamkniętego jest kluczowym punktem inicjacji transkrypcji.

h) Rdzeń polimerazy RNA słabo wiąże się do matrycy DNA

s) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza σ32.

q) Odpowiedzią E. coli na niedobór azotu jest synteza σ54

n) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ76

g) Po oddysocjowaniu od holoenzymu zmieniona strukturalnie podjednostka σ nie może ponownie uczestniczyć w inicjacji transkrypcji

e) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu pod koniec inicjacji transkryptu

m) Etap elongacji transkrypcji zachodzi w bąblu transkrypcyjnym, który porusza się wzdłuż matrycy DNA

r) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ54.

f) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu często na wczesnym etapie elongacji transkryptu

b) Podjednostka σ nadaje rdzeniowi enzymu zdolność inicjacji transkrypcji rdzeniowych elementów promotorowych

o) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ70

a) Podjednostka σ nadaje rdzeniowi enzymu zdolność inicjacji transkrypcji w miejscach promotorowych

j) Puromycyna jest antybiotykiem działającym na komórki prokariotyczne i eukariotyczne

i) Puromycyna jest inhibitorem translacji, ponieważ wiążę się do miejsca A rybosomu i hamuje przyłączenie nowego aminoacylo-tRNA

a) Fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu

f) Chloramfenikol jest antybiotykiem działającym na komórki prokariotyczne

o) Rycyna blokuje działanie rybosomu przez modyfikację rRNA.

e) Fragment B toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia reakcji formylacji podczas inicjacji syntezy polipeptydu

g) Chloramfenikol jest antybiotykiem hamującym polimerazy RNA wyłącznie w komórkach eukariotycznych

c) fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF-Tu, co blokuje jego zdolność do przyłączenia aa-RNA/EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu

m) Rycyna blokuje działanie rybosomu poprzez modyfikację aa-tRNA

k) Puromcyna jest analogiem końcowej aminoacyloadenozynowej części aminoacylo-tRNA

p) Erytromycyna wiąże się z podjednostką 50S i blokuje translokacje w prokaryota

h) Chloramfenikol jest antybiotykiem działającym wyłącznie na komórki eukariotyczne

b) Fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF-Tu, co blokuje jego zdolność do przyłączenia aa-tRNA

,, Rycyna modyfikuje kowalencyjne rRNA’’) n) Rycyna blokuje działanie rybosomu poprzez modyfikacje rRNA na etapie elongacji

d) Fragment B toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu

l) Streptomycyna hamuje terminację translacji