Rozpowszechniony w starożytnym Egipcie i w Grecji pomnik nagrobny w postaci płyty dostawionej do rzeźby lub zdobionej reliefem przedstawiającym zmarłego; samego lub w otoczeniu rodziny.

Ławy przeznaczone dla duchowieństwa ustawiane pod ścianami prezbiterium.

Typowy dla manieryzmu niderlandzkiego ornament płaszczyznowy, składający się z motywów imitujących źelazne okucia w kształcie listew oraz ażurowych plakiet; na listwach występują motywy naśladujące gwoździe, nity itp.

Charakterystyczny dla manieryzmu i baroku motyw dekoracyjny w postaci blaszanej taśmy, ponacinanej i wyginającej się półokrągło lub spiralnie. Występował, w połączeniu z ornamentem okuciowym, w obramieniach tarcz herbowych, kartuszach i w rzemiośle artystycznym.

Ornament ciągły w formie pasma ułożonych na przemian pałeczek i pojedynczych lub podwójnych perełek. W architekturze greckiej służył niekiedy jako element oddzielający trzon kolumny od jej głowicy.

Charakterystyczny dla architektury polskich dworów i pałaców XVI i XVII w. Czworoboczny narożnik budowli lub dobudówka, wyraźnie odcinająca się od głównego korpusu, z reguły kryta odrębnym dachem.

Typ ornamentu architektonicznego nawiązujący do kształtu roślinny śródziemnomorskiej o dużych liściach i zebranych w kłos kwiatostanach. W sztuce greckiej odgrywał dużą rolę, najczęściej występował jako dekoracja bocznych krawędzi głowicy korynckiej.

W średniowiecznej architekturze obronnej regularnie rozmieszczone "zęby" na przemian z prześwitami, stanowiące zwieńczenie murów i baszt. Były osłoną dla strzelających łuczników.