Zawsze sądziłam, że artyści to ludzie, którzy chodzą z głową w chmurach i noszą dziwne ubrania.

Dlatego też ostatnią osobą, o której pomyślałabym, że może mieć coś wspólnego ze sztuką, był pan Tadzio, który pracuje w kiosku pod moim domem.

Jego spokój i prostota zawsze napawały mnie zdziwieniem.

Dla pana Tadzia zdawały się nie istnieć problemy tego świata - kto z kim toczy właśnie wojnę.

Zawsze, kiedy komentowałam informacje z pierwszej strony gazet, on tylko wzruszał ramionami i pytał, co u mnie słychać.

Zmieniło się to w pewien styczniowy poranek, kiedy musiałam wstać o piątej nad ranem, ponieważ rodzice wyjeżdżali.

Po odprowadzeniu ich do samochodu zobaczyłam, jak pan w kiosku wycina coś z gazet.

Poszłam kupić gazetę i spytałam zaciekawiona, co pan Tadzio robi.