W porządkach klasycznych i ich interpretacji w architekturze nowożytnej najwyższy, poziomy, spoczywający na kolumnach, (półkolumnach, pilastrach, itp.)trójdzielny człon składający się z architrawu, fryzu i gzymsu; ukształtowanie i proporcje mają charakterystyczne dla poszczególnych porządków architektonicznych;

akropol ateński

W mitologii greckiej pół ludzie, pół konie; były to mityczne istoty o mieszanej budowie. Górna część ich ciała (tułów, głowa, ręce) była podobna do ciała człowieka, natomiast dolna miała kształt konia

Sebastiano Ricci, Walka centaurów z Lapitami, 1715

W mitologii greckiej walka centaurów z Lapitami; Odbyła się podczas wesela króla Pejritoosa i Hippodamei (Hippodamia) w stolicy Lapitów. Centaury, które uczestniczyły w uroczystości weselnej (zostały zaproszone na biesiadę, ponieważ uchodziły za krewnych króla), usiłowały porwać obecne na uczcie kobiety. Jeden spośród nich (o imieniu Eurytion lub Eurytos) próbował zgwałcić pannę młodą. Wkrótce wywiązała się groźna walka, gdyż zbiegły się centaury z całej Tesalii. W końcu Lapitowie wraz z niektórymi Argonautami (m.in. Tezeuszem, Falerosem, Kajneusem, Polifemem) pokonali i zmusili centaury (które przeżyły walkę) do opuszczenia Tesalii.

Wyobrażenie to przejawia się w greckim malarstwie wazowym i rzeźbie (metopy, sarkofagi, zachodni fryz wielkiej świątyni Zeusa w Olimpii)

Posąg Zeusa w Olimpii (wyobrażenie Posągu wykonane w 1815 r.)

Technika rzeźbiarska, polegająca na stosowaniu złota i kości słoniowej w posągach montowanych na drewnianej konstrukcji; złota blacha (np. inkrustowana kamieniami półszlachetnymi, pastą szklaną, polichromowana) stanowiła okładzinę szat, włosów i akcesoriów, a płytki z kości słoniowej - twarzy i obnażonych części ciała; rozpowszechniona w starożytnej Grecji w okresie klasycznym i stosowana głównie w kolosalnych posągach kultowych, prawie zarzucona w I w. p.n.e.

Technikę tę stosowano również później (średniowiecze, nowożytność), ale ze względu na kosztowność, do małych rzeźb i dość rzadko.

Dolna część głowicy doryckiej i toskańskiej w kształcie okrągłej poduszki, łącząca trzon kolumny z abakusem; terminem tym niekiedy określa się dolną część głowicy jońskiej. Proporcje i profil zmieniały się wraz z ewolucją kolumny doryckiej.

Bardzo trwała technika malarska, w której spoiwem farb był wosk pszczeli. Farby nakładano na gorąco, w stanie płynnym, albo jako pasty, które potem wygładzano gorącym żelazkiem. Stosowana w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie.

Kolumnada w Paestum

Lekkie wybrzuszenie trzonu kolumny doryckiej, najczęściej w ok. 1/3 jej wysokości, uwarunkowane względami optycznymi (pozorne odciążenie belkowania, usunięcie złudzenia wklęsłości, występującego przy zastosowaniu prostego trzonu); stosowane w budownictwie greckim okresu późnoarchaicznego i klasycznego;