Na powierzchni limfocytów T ekspresjonowany jest jeden typ receptorów, które są zdolne do rozpoznania zmienionego, poprzez związanie z obcym antygenem, białka MHC

Limfocyty T cytotoksyczne konstytutywnie ekspresjonują duże ilości MHC II

Łańcuchy alfa i beta receptora limfocytu T oddziałują ze sobą poprzez wiązania wodorowe.

Sekwencje TCR łańcuchów α i β zawierają rejony stałe i zmienne (jak Abs).

Rejon Fab przeciwciał odpowiada za rozpoznanie paratopu na powierzchni antygenu.

Rejon Fab przeciwciał odpowiada za rozpoznanie epitopu na powierzchni antygenu.

Łańcuchy lekkie i ciężkie przeciwciała połączone są wiązaniami fosfodiestrowymi.

Łańcuchy lekkie przeciwciała łączą się ze sobą mostkiem disiarczkowym.

Rejon Fc przeciwciał odpowiada za rozpoznanie epitopu na powierzchni antygenu

Wszystkie podklasy przeciwciał IgG aktywują z jednakową efektywnością kaskadę dopełniacza.

Epitopy rozpoznawane przez limfocyty B zwykle znajdują się w wewnątrzcząsteczkowych rejonach białek – bardziej specyficzne oddziaływania niż w przypadku wyeksponowanych rejonów

Przeciwciała IgG w formie pentameru aktywują układ dopełniacza.

Przeciwciała IgE stanowią pierwszą linię obrony przed patogenami.

Przeciwciała IgM są ekspresjonowane na powierzchni limfocytów B.

W kompetycyjnym teście ELISA do detekcji antygenu niezbędne jest wykorzystanie przeciwciał wychwytujących i detekcyjnych.

W rozdziale elektroforetycznym SDS-PAGE rozdział białka następuje ze względu na ładunek i masę białka.

Elektroforezę SDS-PAGE prowadzimy w warunkach natywnych.

W testach ELISA podwójnego wiązania niezbędne jest wykorzystanie dwóch przeciwciał rozpoznających ten sam epitop badanego analitu.

W rozdziale elektroforetycznym SDS-PAGE rozdział białka następuje ze względu na masę białka.

Im większa ilość antygenu zostanie wykorzystana jako immunogen tym uzyskamy większą ilość specyficznych przeciwciał.

Hapteny są wykorzystywane do immunizacji jako białka nośnikowe.

Przeciwciała monoklonalne rozpoznają różne epitopy na powierzchni antygenu.

Aby uzyskać przeciwciała specyficzne wobec haptenu, do immunizacji należy użyć koniugatu haptenów z białkiem nośnikowym.

Przeciwciała poliklonalne produkuje się z wykorzystaniem technologii hybrydoma.

Przeciwciała chimeryczne posiadają wyłącznie sekwencje CDR pochodzenia mysiego

Hapteny – to substancje, które po zmieszaniu z antygenem i wstrzyknięciu razem z nim do organizmu zwiększają immunogenność antygenu.

Przeciwciała ludzkie posiadają sekwencje CDR pochodzenia mysiego.

Przeciwciała – to substancje, które po zmieszaniu z antygenem i wstrzyknięciu razem z nim do organizmu zwiększają immunogenność antygenu.

Przeciwciała humanizowane posiadają sekwencje CDR pochodzenia mysiego.

Ze względu na zasięg oddziaływania cząsteczki wysyłającej sygnał do cząsteczki odbierającej sygnał działanie cytokin możemy podzielić na inhibitorowe oraz parakrynne (układowe).

Cytokina o działaniu synergistycznym indukuje różny efekt biologiczny w zależności od natury komórki docelowej.

Cytokina o działaniu antagonistycznym indukuje różny efekt biologiczny w zależności od natury komórki docelowej.

Ze względu na zasięg oddziaływania cząsteczki wysyłającej sygnał do cząsteczki odbierającej sygnał działanie cytokin możemy podzielić na autokrynne, parakrynne oraz endokrynne (układowe).