Najbardziej oddalony od błony region białek MHC zawiera sekwencje o wysokiej zmienności aminokwasowej

Prezentowanie antygenu przez białka MHC1 lub MHC 2 nie zależy od drogi wejścia antygenu do komórki.

Białka MHC pełnią funkcję prezentowania antygenów, jednak same w sobie nie posiadają zdolności rozróżniania specyficznych antygenów.

Białka MHC mają zdolność wiązania się z peptydami antygenowymi pochodzącymi z wewnątrzkomórkowej degradacji cząsteczek antygenów.

Regiony zmienne tworzą kieszeń, w której umieszczony zostaje peptyd antygenowy i prezentowany jest receptorom limfocytów T.

Bazofile wchłaniają antygeny na drodze endocytozy co prowadzi do powstawania reakcji alergicznych.

Główną funkcją komórek dendrytycznych cechujących się wysokim poziomem ekspresji białek MHC 2 jest prezentowanie antygenów limfocytom T.

U ludzi proces hemopoezy rozpoczyna się już po pierwszym kontakcie z antygenem.

Powstające w grasicy monocyty wędrują do krwi, gdzie dojrzewają a następnie przenikają do tkanek i różnicują się na makrofagi lub komórki dendrytyczne.

Komórki tuczne powstają w grasicy, dojrzewają w tkance tłuszczowej, gdzie biorą udział w utrzymywaniu homeostazy gospodarki lipidowej.

Adiuwanty – to substancje, które po zmieszaniu z antygenem i wstrzyknięciu razem z nim do organizmu zwiększają immunogenność antygenu.

Małe cząsteczki – hapteny – nie są w stanie samodzielnie indukować odpowiedzi immunologicznej.

Epitopy limfocytów B mogą być określane na podstawie wyłącznie pierwszorzędowej struktury białej.

Większość antygenów wywołuje odpowiedź immunologiczną więcej niż jednego klonu.

W obrębie tego samego antygenu różne fragmenty rozpoznawane są przez limfocyty B i T

Składają się z pętli tworzonych przez regiony determinujące dopasowanie domen VL i VH.

Ulegają zmianom konformacyjnym po związaniu antygenu,

Podczas oddziaływania z antygenem tworzą się liczne wiązania wodorowe, elektrostatyczne, hydrofobowe oraz van der Waals’a.

Zawierają specyficzną resztę aminokwasową, która wiążę się kowalencyjnie z antygenem

Każda cząsteczka przeciwciała zawiera dwa miejsca wiązania antygenu.

Składniki systemu dopełniacza pływają we krwi w formie zymogenów i wymagają proteolitycznej aktywacji

Do podstawowych funkcji układu dopełniacza należy liza komórek oraz patogenów

Składniki systemu dopełniacza produkowane są głównie w wątrobie

System dopełniacza wspomaga organizm w usuwaniu kompleksów immunologicznych z układu i przeniesienie ich do śledziony i wątroby.

Droga klasyczna układu dopełniacza uruchamiana jest przez przeciwciała IgG, IgM, IgA.

Białko S wiążąc się z jednostką C5b67 zapobiega jej wbudowaniu się w błonę komórkowi docelowej

Formatowanie konwertazy C3 (C4b2a) jest hamowane przez wiązanie podjednostki C2a przez receptor dopełniacza typu 1, błonowe białko kofaktorowe (MCP) lub białko wiążące C2a (C2aBP)

Degradacja przeciwciał IgG i IgM przez enzymy wydzielane przez monocyty i neutrofile.

Inhibitor C1 wiążę się z kompleksem C1qs2r2 powodując oddysocjowanie kompleksu od przeciwciała.

W ścieżce alternatywnej czynnik H (factor H) zapobiega wiązaniu się podjednostek C3b oraz czynnika 1 (factor 1)

Materiał genetyczny wirusa grypy to dwuniciowa kolista cząsteczka DNA.

Szczepionka przeciwko grypie produkowana jest z surowicy młodych kurcząt.

Trudności w walce z wirusem grypy wynikają z jego zdolności do całkowitego braku aktywacji limfocytów T.

Szczepionki podjednostkowe (tzn. subunit) zawierają jedynie powierzchniowe białka wirusa grypy

Obecna na powierzchni wirusa hemaglutynina umożliwia infekcję komórek docelowych

Obecny jest u wszystkich chorych z danym typem nowotworów

Stężenie jego wzrasta proporcjonalnie do masy guza i stopnia zaawansowania choroby.

Jest nieswoisty narządowo

Nie występuje (lub nie jest podwyższony) u osób zdrowych i w łagodnych schorzeniach

Wyprzedza chorobę jeszcze przed jej objawami klinicznymi.