Głównymi czynnikami wydzielanymi przez neutrofile są: lizozym, peroksydaza, kolagenaza, elastaza, katepsyna G oraz proteinaza 3, a także reaktywne formy tlenu, sodu i potasu.

Pęcherzykowe komórki dendrytyczne wykazują wysoki poziom ekspresji białek MHC II i F7.

Komórki tuczne powstają w szpiku, a wydzielane są do krwi jako w pełni zróżnicowane komórki

Bazofile to zasadochłonne ruchliwe komórki fagocytujące.

Eozynofile to kwasochłonne ruchliwe komórki fagocytujące.

Wszystkie substancje o masie cząsteczkowej wyższej niż 10kDa są silnymi antygenami.

Immunizacja przy użyciu białek stymuluję wyłącznie limfocyty B do produkcji przeciwciał ze względu na obecność na ich powierzchni specyficznych receptorów, które nie występują na powierzchni limfocytów T.

Od drogi immunizacji zależy odpowiedź immunologiczna i rodzaj populacji powstających komórek.

Immunizacja substancjami związanymi z białkami nośnikowymi skutkuję produkcją zarówno przeciwciał skierowanych wobec substancji, jak i wobec białka nośnikowego.

Im większa różnica filogenetyczna między organizmem, z którego pochodzi antygen a organizmem immunonizowanym tym mniejsza odporność immunologiczna.

System odporności nabytej funkcjonuje już u prymitywnych bezkręgowców.

Głównymi elementami odporności humoralnej organizmu są limfocyty T

Głównymi komórkami odporności wrodzonej są komórki dendrytyczne, komórki NK oraz neutrofile.

Aby zmniejszyć ryzyko reakcji auto-agresyjnych, system odporności humoralnej jest włączany dopiero wtedy, gdy wyłączone zostaną mechanizmy odporności komórkowej

Niska specyficzność systemu odporności nabytej uzupełniania i wspomagana jest precyzyjnymi mechanizmami odporności wrodzonej.

Receptor limfocytu B jest strukturalnym analogiem przeciwciała z tą różnicą, że miejsca wiązania antygenu są wbudowane w błonę komórkową.

Limfocyty B u ludzi dojrzewają w kieszonce Fabrycjusza skąd transportowane są do miejsc docelowych.

Niedojrzałe limfocyty B ulegają różnicowaniu do komórek B pamięci oraz komórek dendrytycznych.

Limfocyty B powstają w szpiku kostnym

Po aktywacji limfocytu B związane błoną przeciwciała uwalniane są do układu krwionośnego.

Białka CD4 są dimerami podczas gdy białka CD8 występują w postaci monomerów.

Na powierzchni cytotoksycznych limfocytów T(Tc) obecne są białka błonowe CD8

Na powierzchni pomocniczych limfocytów T (Th) obecne są białka błonowe CD4.

Białka CD8 oddziałują z białkami MHC1 w trakcie rozpoznawania antygenów

Limfocyty T powstają i dojrzewają w grasicy

System odporności wrodzonej jest identyczny dla przedstawicieli danego gatunku

System odporności wrodzonej cechuje wysoka specyficzność ale wąskie spektrum działania.

Do elementów odporności wrodzonej nalezą m.in. bariera anatomiczna, fagocytoza i zapalenie

Elementy obronne odporności wrodzonej obecne są jeszcze przed kontaktem z konkretnym patogenem.

Żadna z powyższych

Zarówno limfocyty B jak i T zdolne są do rozpoznania antygenów w roztworze (bez udziału dodatkowych komórek)

Limfocyty T rozpoznają tylko antygeny prezentowane przez białka MHC1 i MHC2.

Limfocyty B i T rozpoznają antygeny związane z macierzą zewnątrzkomórkową

Antygeny są wiązane bezpośrednio przez limfocyty T

Limfocyty B rozpoznają tylko antygeny prezentowane przez białka zgodności tkankowej klas MHC 1 i MHC 2

To fragment przeciwciała, który wiąże się z przeciwciałem.

To fragment antygenu, który wiążę się z białkami MHC 1 lub MHC 2.

To fragment antygenu, który rozpoznawany jest przez limfocyty.

To fragment białka MHC1 lub MHC2, z którym wiąże się białko CD4 lub CD8.

To fragment przeciwciała, który wiążę się z antygenem.

To fragment białka CD4 lub CD8, który wiążę się z białkami MHC 1/ MHC2.

To fragment białka MHC1 i MHC2, z którym wiążę się antygen