Stabilizacja VO2

odczas wysiłków o większej intensywności stan równowagi czynnościowej trwa bardzo krótko, a VO2 ciągle rośnie -

Po zakończeniu wysiłku VO2 maleje stopniowo, ale pozostaje większe niż przed wysiłkiem przez kilka-kilkanaście godzin

Po 20 – 30 min umiarkowanego wysiłku zachodzi stały niewielki spadek VO2

Występuje w wysiłkach submaksymalnych z zapotrzebowaniem nie większym niż 85% VO2max

Osoba nr 1 ma lepszą wydolność fizyczną, bo ma niższy pułap tlenowy

Osoba nr 1 ma lepszą wydolność fizyczną, bo ma wyższy pułap tlenowy

Osoba nr 1 ma gorszą wydolność fizyczną, bo ma niższy pułap tlenowy

Osoba nr 2 ma lepszą wydolność fizyczną, bo ma niższy pułap tlenowy

Osoba nr 2 ma gorszą wydolność fizyczną, bo ma wyższy pułap tlenowy

W wysiłku statycznym ciśnienie skurczowe wzrasta -

W wysiłku dynamicznym CO i HR wzrastają proporcjonalnie do wzrostu obciążenia

W wysiłku dynamicznym całkowity opór obwodowy rośnie -

W wysiłku statycznym ciśnienie rozkurczowe pozostaje stałe lub nieznacznie maleje

Podczas wysiłku przepływ krwi przez nerki i układ pokarmowy pozostaje stały -

Obciążenie, przy którym rozpoczyna się szybka akumulacja kwasu mlekowego we krwi -

Metoda OBLA wyznaczania progu mleczanowego jest bardzo precyzyjna

Spowodowany jest rekrutacją szybkich włókien mięśniowych o małej zdolności pozyskiwania energii w procesach tlenowych -

Pojawia się przy obciążeniu 30 – 50% VO2max

Przesunięcie progu mleczanowego w prawo wskazuje na zmniejszenie wydolności fizycznej -

Pokrywany jest przez przemiany beztlenowe -

Stanowi różnicę pomiędzy zapotrzebowaniem na tlen a jego rzeczywistym poborem

Występuje na początku wysiłku submaksymalnego -

U osób o lepszej wydolności fizycznej deficyt tlenowy jest większy

W wysiłkach maksymalnych i supramaksymalnych występuje tylko na początku wysiłku

Kortyzol ↑

Aldosteron ↓

Aktywacja układu współczulno-nadnerczowego -

Insulina ↓ + glukagon ↑

Insulina ↓ + glukagon ↑

Tlenowe (aerobowe) – wysiłki długotrwałe o obciążeniu mniejszym od maksymalnego, energia do pracy pochodzi głównie z procesów tlenowych

Krótkotrwałe – do 10 sekund, przeważają procesy tlenowe

Statyczne – dominuje aktywność mięśni dłużej utrzymujących skurcze izotoniczne

Lokalne – mniej niż 30% całej masy mięśni, np. praca wykonana za pomocą kończyn górnych -

Maksymalne – VO2 – VO2max

Zmęczenie w m.m. jest nieproporcjonalne do zużycia glikogenu

Zmęczenie przejawia się utratą zdolności do generowania mocy

W warunkach wyczerpania glikogenu w m.m. czynniki takie jak wzrost stężeń ADP, AMP, IMP, Pi oraz NH3 mogą nasilać zmęczenie m.m podczas wysiłków długotrwałych

Uwalnianie IL-6 po wysiłku ma działanie prozapalne -

Rabdomioliza to uszkodzenie białek mięśniowych