c. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego ekspresja jest bezpośrednio pod kontrolą X-Gal

g. Białko represorowe CAP jest produktem genu

r. Związanie induktora znacznie zmniejsza powinowactwo represora do sekwencji DNA operatora

d. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci policistronowego transkryptu

e. Bezpośrednim aktywatorem represora laktozowego jest laktoza

o. W skład tego operonu wchodzą między innymi trzy geny struktury – gen β-galaktozydazy, permeazy galaktozydowej i acetylotransferazy tiogalaktozydowej

b. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego ekspresja jest bezpośrednio pod kontrolą laktozy

k. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci trzech monocistronowych transkryptów: Z mRNA, Y mRNA oraz A mRNA

m. Bezpośrednim aktywatorem represora laktozowego jest galaktopiranozylo-1,4-β-glukopiranoza

p. Ekspresja genów struktury wchodzacego w skład operonu bedzie najwieksza jesli wiązanie allolaktozy uwolni z operatora. a kompleks CAP-CAMP bedzie stymulowal zwiazanie sie polimerazy RNA do promotora s

i. Kluczową rolę w regulacji tego operonu odgrywa białko represorowe, którego aktywność jest bezpośrednio pod kontrolą laktozy

n. Bezpośrednim induktorem operonu laktozowego jest 1,6-allolaktoza

f. X-Gal jest substratem dla jednego z enzymów kodowanych przez ten operon

j. IPTG jest substratem dla jednego z enzymów kodowanych przez ten operon

a. Wszystkie geny struktury podlegają wspólnej ekspresji w postaci jednego policistronowego transkryptu

l. W skład tego operonu wchodzą m. in. 3 geny struktury: gen β-galaktozydazy, permeazy galaktozydowej i transacetylazy tiogalaktozydowej

q. Naturalnym induktorem operonu laktozowego jest 1,6-allolaktoza

h. IPTG jest induktorem ekspresji wszystkich enzymów kodowanych przez ten operon

l) Promotory genów ekspresjonowanych w sposób ciągły z reguły posiadają w promotorach kasetę GC

c) DPE to sekwencja wystęująca po stronie 3’ od miejsca startu transkrypcji

p) Sekwencje CAAT i GC działają także w przypadku, gdy znajdują się na nici antysensownej

w) Polimerazy RNA II i III rozpoznają identyczne sekwencje promotorowe

s) Kasety TATA, CAAT, GC oraz inne elementy cis w promotorach eukariotycznych nie są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę RNA II, ale przez dodatkowe czynniki transkrypcyjne

f) Transkrypcję genów często stymulują tzw. sekwencje wzmacniające, które są dodatkowymi elementami regulatorowymi wiązanymi przez wszystkie typy polimeraz

o) Sekwencje CAAT i GC działają tylko w przypadku, kiedy znajdują się na nici antysensownej

a) Element Inr występuje czasami razem z kasetą TATA

g) Sekwencje występujące w promotorach eukariotycznych typu: kasety TATA, CAAT, GC w przeciwieństwie do Prokariota nie są bezpośrednio rozpoznawane przez polimerazę RNA II, tylko przez specyficzne czynniki transkrypcyjne

v) Każda z polimeraz RNA, I, II i III, rozpoznaje identyczne sekwencje promotorowe

b) Element DPE występuje po stronie 3’ od miejsca startu transkrypcji

d) Element Inr występuje zawsze razem z kasetą TATA

x) Każa z polimeraz RNA I,II,III rozpoznaje właściwe dla niej sekwencje promotorowe

u) Sekwencje promotorów eukariotycznych rozpoznawane przez polimerazę RNA II, w przeciwieństwie do sekwencji promotorów prokariotycznych, wykazują symetrię, której środkiem jest miejsce startu transkrypcji danego genu

e) Transkrypcję genów często stymulują tzw. sekwencje wzmacniające, które są dodatkowymi elementami regulatorowymi wiązanymi przez odpowiednie czynniki transkrypcyjnych

k) Promotory genów ekspresjonowanych w sposób ciągły z reguły posiadają w promotorach kasetę CAAT

j) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest zawsze kaseta TATA, występująca podobnie jak u Prokaryota, w ściśle określonym miejscu przed miejscem startu transkrypcji

i) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA występująca bliżej od miejsca startu transkrypcji niż analogiczny element u Prokariota

n) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA, która występuje bliżej miejsca startu transkrypcji niż podobny element u Prokariota

y) Transkrypcje genów często stymulują tzw sekwencje wzmacniające które są dodatkowymi elementami wiązanymi przez polimerazy RNA i zwiększającymi ich powinowactwo do promotorów

t) Kasety TATA, CAAT, GC oraz inne elementy cis w promotorach eukariotycznych są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę RNA II, w przeciwieństwie do prokariotycznych polimeraz RNA

m) Charakterystycznym elementem promotora eukariotycznego jest kaseta TATA, która występuje dalej od miejsca startu transkrypcji niż podobny element u Prokariota

q) Promotory genów konstytutywnych z reguły mają w swoich promotorach kasety CAAT

h) Sekwencje występujące w promotorach eukariotycznych typu: kasety TATA, CAAT, GC, są rozpoznawane bezpośrednio przez polimerazę II, w przeciwieństwie do prokariotycznych polimeraz RNA

r) Promotory genów konstytutywnych z reguły mają w swoich promotorach kasety GC

i) Szczególnie wysoka wierność transkrypcji osiągana jest dzięki polimerazie RNA, ponieważ potrafi ona korygować błędnie wprowadzone nukleotydy dzieki swojej aktywności egzonukleazowej 3’-> 5’

p) Specyficzne oddziaływanie TBP z DNA zachodzi dzięki czterem resztom Lys,, które rozpoznają odpowiednie sekwencje w DNA u rozszerzajją mały rowek, rozsuwając pary zasad

g) Związanie TBP wywołuje w DNA duże zmiany konformacyjne prowadzące m.in. do poszerzania małego rowka DNA

c) Fosforylacja domeny CTD jednej z podjednostek polimerazy RNA II umożliwia rozbicie kompleksu czynników transkrypcyjnych TFII i zapoczątkowanie etapu elongacji transkrypcji

b) Promotory rozpoznawane przez polimerazę RNA II znajdują się od strony 3’ w stosunku do początku transkrypcji

k) Czynnik TFIIB jest helikazą zależną od ATP i rozpoczyna rozplatanie DNA przygotowując matrycę do oddziaływania z polimerazą RNA II

d) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIIA który rozpoczyna proces inicjacji transkrypcji

a) Czynnik TFIIF jest helikazą zależną od ATP i rozpoczyna rozplatanie DNA, przygotowując matrycę do oddziaływania z polimerazą RNA III

o) Związanie TBP wywołuje w DNA duże zmiany konformacyjne prowadzące m.in. do zgięcia DNA.

h) Synteza pre-mRNA nie może zacząć się de novo bez startera

e) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIID który rozpoczyna proces inicjacji transkrypcji

Cztery reszty fenyloalaninowe białka TBP interkalują między pary odpowiedniej sekwencji DNA

j) Białko TBP jest składnikiem czynnika transkrypcyjnego TFIIC, który rozpoznaje proces inicjacji transkrypcji

f) Szczególnie wysoka wierność transkrypcji osiągana jest dzięki polimerazie RNA II, ponieważ potrafi ona samodzielnie korygować błędnie wprowadzone nukleotydy dzięki swojej aktywności egzonukleazowej 3’->5’

n) Asymetria kompleksu TBP/DNA jest isotna w precyzyjnym określeniu miejsca startu transkrypcji i jej kierunku

l) fosforylacja domeny przez TFIIH – sygnalizuje przejście do elongacji; stabilizuje proces wydłużania transkryptu i przyciąga enzymy związane z dojrzewaniem RNA

j) Spliceosomy są dużymi kompleksami cząsteczek snRNA wielu specyficznych białek oraz premRNA

c) Spliceosom jest kompleksem składającym się z kilku rodzajów rRNA i wielu białek pełniących ważne role w procesie splicingu

l) Podczas procesu splicingu katalizowanego prrzez spliceosomy zachodza dwie reakcje translikozylacji

d) Podczas splicingu katalizowanego przez spliceosomy tworzy się struktura rozgałęziona w kształcie siodła

b) Splicing alternatywny to powrzechny mechanizm zwiększający różnorodność białek ekspresjonowanych często z pojedynczego genu

g) Splicing katalizowany przez spliceosomy wymaga obecności wolnego nukleootydu adeninowego

i) Centrum katalityczne spliceosomu tworzą snRNA U2 i snRNA U6

o) Kompletny spliceosom tworzony jest w wyniku przyłączenia się kompleksu U4-U5-U6 do kompleksu U1, U2 i pre-mRNA , czemu towarzyszy hydroliza ATP

h) W komórkach ssaków splicing rozpoczyna się od rozpoznania miejsca splicingowego 3’ przez snRNP U4-U5-U6

k) Podczas splicingu katalizowanego przez spliceosomy tworzy sie struktura rozgałęziona w kształcie lassa

a) snRNA wraz ze specyficznymi białkami tworzą kompleksy rybonukleoproteinowe snRNP

m) snRNA wraz ze specyficznymi białkami tworzą kompleksy rybonukleoproteinowe snRNP

f) Podczas procesu splicingu katalizowanego przez spliceosomy zachodzą dwie reakcje transestryfikacj

n) Niskocząsteczkowe jądrowe RNA odpowiedzialne są za wycięcie sekwencji liderowych w prekursorach tRNA

e) W komórkach ssaków splicingu rozpoczyna się od rozpoznania miejsca splicingowego 5’ przez snRNP U4

j) W bąblu transkrypcyjnym nić dolna tworzy z nowopowstającym transkryptem przejściową hybrydę RNA-DNA

e) Nić dolna jest nicią antysensowną

l) Powstający transkrypt ma sekwencję: pppAUGUGGCA

d) Nić górna jest nicią antysensowną

g) Nić dolna jest nicią kodującą

c) Nić górna jest nicią sensowną

a) Nić dolna jest nicią matrycową

i) W bąblu transkrypcyjnym nić górna tworzy z nowopowstającym transkryptem przejściową hybrydę RNA-DNA

h) Nić górna jest nicią kodującą

b) Nić górna jest nicią matrycową

k) Powstający transkrypt ma sekwencję: …TCGCTATGTGGCA

f) Nić dolna jest nicią sensowną

i) Grupa 2’-OH z wolnego adenylanu atakuje miejsce splicingowe 5’ pomiędzy eksonem 1 i koncem 5’ intronu A. (reszty adenylowej, w miejscu splicingowym 5’)

c) Koniec 2’ -OH eksonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i eksonem 2

j) Podczas procesu splicingu omawianego typu zachodzą dwie reakcje transglikolizy

a) Podczas splicingu tworzy się struktura rozgałęziona w kształcie lassa

b) Podczas procesu splicingu omawianego typu zachodzą dwie reakcje transestryfikacji

l) Podczas splicingu tworzy się struktura w kształcie lassa, obejmująca intron A i ekson 1.

d) Koniec 5’ -OH eksonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i eksonem 2

g) Grupa 2’-OH reszty adenylowej intronu A atakuje atom fosforu w wiązaniu fosfodiestrowym w miejscu splicingowym 5’

h) Grupa 2’-OH z wolnego ATP atakuje miejsce splicingowe 5’ pomiędzy eksonem 1 i koncem 5’ intronu A.

f) Grupa 2’-OH reszty adenylowej intronu A atakuje atom fosforu w wiązaniu fosfodiestrowym w miejscu splicingowym 3’

e) Koniec 3’-OH egzonu 1 atakuje atom fosforu pomiędzy intronem A i egzonem

k) Podczas splicingu egzon 1 z egzonem 2 tworzą strukturę w kształcie lassa.

g. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7-acetyloguanozynę

e. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7- formyloguanozynę

w. Kapy stymulują translacje z uwagi na to że wiązą czynniki inicjatorowe translacji co ułatwia odnalezienie prawidłowego miejsca START syntezy białek u eukariota

u. Transkrypty u Prokariota i Eukariota zaczynają się zwykle od A lub G

q. Koniec 5’ nowego łańcucha prokariotycznego mRNA zaczyna się od 5’-trifosforanu adenozyny lub 5’-trifosforanu guanozyny

f. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 2-acetyloguanozynę

s. Sekwencja kap tworzona jest na końcu 5’ enzymatycznych cząsteczek mRNA

o. Struktura kap tworzona jest na końcu 5’ eukariotycznych cząsteczek mRNA już na etapie procesowania transkryptu pre-mRNA.

j. Kapy stymuluja synteze białka w porcesie inicjacji translacji zależnej od KAPU

h. Kapy wpływają na stabilność mRNA oraz stymulują translację u eukariota

a. Kapy wpływają na stabilność mRNA oraz stymulują transkrypcje u eukariota

k. W strukturze kap występuje wiązanie 5’-5’ trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku difosforanu na atom fosforu w pozycji α cząsteczki GTP

c. Kapy wpływają na stabilność mRNA chroniąc ich końce 5’ przed działaniem fosfataz i nuklez

t. Transkrypcja u Eucaryota zaczyna się zwykle od A lub G

m. W strukturze „kap” występuje wiązanie 5’-5’-trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku monofosforanu na atom fosforu w pozycji β-cząsteczki GTP

p. W strukturze „kap” występuje wiązanie 5’-5’-trifosforanowe, które powstaje w wyniku ataku monofosforanu na atom fosforu w pozycji β -cząsteczki GTP

v. Cząsteczki mRNA wielu ssaczych wirusów mają identyczne lub bardzo podobne kapy jak cząsteczki mRNA ssaków

i. Kapy połączone są z ogonem poli (A) za posrednictwem kompleksu białek, w którego składu wchodzą czynniki inicjatorowe translacji oraz białko wiążace ogon poli (a) PABP u Eukaryota

l. W strukturze kap występuje wiązanie 3’5’ dihydroksylowe, które powstaje w wyniku ataku difosforanu na atom fosforu w pozycji α cząsteczki GTP

n. struktura kap tworzona jest na końcu 3’ eukariotycznych cząsteczek mRNA

r. Koniec 5’ nowego łańcucha prokariotycznego mRNA zaczyna się od 3’trifosforanu adenozyny lub 3’ trifosforanu guanozyny

d. Kapy eukariotycznych mRNA zawierają 7- metyloguanozynę

b. Kapy wpływają na stabilność mRNA chroniąc koniec 5’ przed przedwczesną degradacją oraz stymulują translację u Eucaryota, w wyniku oddziaływania z czynnikami inicjatorowymi translacji

u) Dodatnie superskręcenie kolistego DNA wspomaga transkrypcję wielu genów

n) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ76

s) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza σ32.

q) Odpowiedzią E. coli na niedobór azotu jest synteza σ54

m) Etap elongacji transkrypcji zachodzi w bąblu transkrypcyjnym, który porusza się wzdłuż matrycy DNA

e) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu pod koniec inicjacji transkryptu

b) Podjednostka σ nadaje rdzeniowi enzymu zdolność inicjacji transkrypcji rdzeniowych elementów promotorowych

k) Przejście od kompleksu promotorowego zamkniętego do kompleksu promotorowego otwartego jest kluczowym punktem inicjacji transkrypcji

g) Po oddysocjowaniu od holoenzymu zmieniona strukturalnie podjednostka σ nie może ponownie uczestniczyć w inicjacji transkrypcji

i) Rdzeń polimerazy RNA silnie wiąże się z matrycą DNA bez względu na jej sekwencję

t) Odpowiedzią E. coli na niedobór azotu jest synteza białka σ32

d) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu zawsze pod koniec elongacji transkryptu

f) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu często na wczesnym etapie elongacji transkryptu

o) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ70

h) Rdzeń polimerazy RNA słabo wiąże się do matrycy DNA

a) Podjednostka σ nadaje rdzeniowi enzymu zdolność inicjacji transkrypcji w miejscach promotorowych

c) Podjednostka σ oddysocjowuje od holoenzymu pod koniec elongacji transkryptu

l) Rejon zawierający polimerazę RNA nić matrcową DNA oraz powstający RNA zwany jest bąblem transkrypcyjnym

r) Odpowiedzią E. coli na podwyższoną temperaturę jest synteza białka σ54.

j) Przejście od kompleksu promotorowego otwartego do kompleksu promotorowego zamkniętego jest kluczowym punktem inicjacji transkrypcji.

j) Puromycyna jest antybiotykiem działającym na komórki prokariotyczne i eukariotyczne

c) fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF-Tu, co blokuje jego zdolność do przyłączenia aa-RNA/EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu

p) Erytromycyna wiąże się z podjednostką 50S i blokuje translokacje w prokaryota

k) Puromcyna jest analogiem końcowej aminoacyloadenozynowej części aminoacylo-tRNA

l) Streptomycyna hamuje terminację translacji

,, Rycyna modyfikuje kowalencyjne rRNA’’) n) Rycyna blokuje działanie rybosomu poprzez modyfikacje rRNA na etapie elongacji

d) Fragment B toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu

o) Rycyna blokuje działanie rybosomu przez modyfikację rRNA.

m) Rycyna blokuje działanie rybosomu poprzez modyfikację aa-tRNA

h) Chloramfenikol jest antybiotykiem działającym wyłącznie na komórki eukariotyczne

i) Puromycyna jest inhibitorem translacji, ponieważ wiążę się do miejsca A rybosomu i hamuje przyłączenie nowego aminoacylo-tRNA

g) Chloramfenikol jest antybiotykiem hamującym polimerazy RNA wyłącznie w komórkach eukariotycznych

e) Fragment B toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia reakcji formylacji podczas inicjacji syntezy polipeptydu

f) Chloramfenikol jest antybiotykiem działającym na komórki prokariotyczne

b) Fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF-Tu, co blokuje jego zdolność do przyłączenia aa-tRNA

a) Fragment A toksyny błonicy prowadzi modyfikację reszty dyftamidu w czynniku EF2, co blokuje jego zdolność do przeprowadzenia translokacji podczas syntezy polipeptydu