Większa ilość cząstek adsorbatu nie może zostać zaadsorbowana na powierzchni adsorbentu.

Zgodnie z tą teorią, cząstka adsorbatu trafiając na zajęte miejsce nie opuszcza go od razu.

Wzrost ciśnienia powoduje zmniejszenie liczby miejsc aktywnych zajętych przez jedną cząsteczkę adsorbatu, ponieważ tworzą się podwójne, potrójne kompleksy adsorpcyjne.

Wiąże się z powstaniem wielomolekularnej warstwy

Powstaje krótkotrwały kompleks adsorpcyjny..

Wszystkie miejsca aktywne zostają zajęte i tworzy się monowarstwa

Wielkość adsorpcji początkowo rośnie proporcjonalnie do ciśnienia, następnie wzrost ten stopniowo maleje i adsorpcja osiąga stałą wielkość.

Powierzchnia adsorbentu posiada określoną liczbę miejsc aktywnych (zwanych centrami aktywnymi), a na jednym miejscu aktywnym może zaadsorbować się tylko jedna cząstka adsorbentu.

Po stronie fazy gazowej następuje spadek stężenia gazu absorpcyjnie czynnego w granicznej błonce gazowej.

Siłą napędową dyfuzyjnego ruchu gazu absorpcyjnie czynnego z fazy gazowej do fazy ciekłej jest różnica stężeń w obu błonkach granicznych.

Ilość składnika absorpcyjnie czynnego dyfundującego w jednostce czasu(prędkość masowa dyfuzji) przez powierzchnię rozdziału faz, jest proporcjonalna do współczynników wnikania masy i różnicy stężeń.

W granicznej błonce ciekłej następuje wzrost stężenia gazu absorpcyjnie czynnego.

W celu zaobserwowania odpowiedniej ilości gazu musimy pamiętać o dobrym rozwinięciu powierzchni kontaktu.

. Dla gazów słabo rozpuszczalnych w fazie ciekłej stosuje się aparaty typu bałkotkowego, gdzie spadające w dół krople cieczy stykają się z nowymi porcjami gazu.

Dla gazów dobrze rozpuszczalnych w fazie ciekłej, zastosowanie znalazły aparaty typu skrubery.

Absorpcja jest procesem wymiany masy między faza gazową i fazą ciekłą. Celem przeprowadzenia tego procesu jest rozdział mieszaniny gazowej lub usunięcie z niej jednego ze składników.

Mechanizm transportu masy zależy od rodzaju układu dwufazowe i stanu hydrodynamicznego układu.

Jeżeli jedną z faz jest płyn, to w cienkiej warstewce przylegającej bezpośrednio do powierzchni drugiej fazy ruchu cząsteczek jest nie uporządkowany.

Kiedy substancje tworzące układ dwufazowy kontaktują się ze sobą, może następować transport masy między fazami aż do momentu osiągniecia przez układ stanu równowagi. Wynikiem tego procesu jest zmiana składu obu faz.

W warstewce laminarnej lub nieruchomej transport masy odbywa się poprzez dyfuzję cząstkową.

Opór cieplny całkowity, jaki występuje podczas wymiany ciepła miedzy dwoma ośrodkami podzielonymi ścianką płaska jest równy sumie ciastkowych oporów cieplnych dla ośrodka ogrzewanego, ścianki i ośrodka grzejnego.

Ilość wymienionego ciepła w jednostce czasu przez powierzchnię jednostkową (gęstość strumienia cieplnego) jest proporcjonalny do siły napędowej procesu wyrażonej różnicą temperatur.

. W przemysłowych procesach technologicznych mamy do czynienia z ruchem ciepła zachodzącym przez przewodzenie promieniowanie lub konwekcje ciepła.

Przewodzenie jest to ruch ciepła połączony z ruchem masy, przenoszące cząstki znajdują się w ruchu.

Ciecze laminarne- lepkość maleje przy dużych obrotach mieszadła i energetycznie korzystnie jest prowadzić proces przy większej prędkości obrotowej mieszadła.

Ciecze pseudoplastyczne Bingmana- lepkość wzrasta w miarę zwiększania liczby obrotów mieszadła, mieszanie prowadzi się przy pewnym optimum obrotów.

Ciecze pseudoplastyczne Bingmana- lepkość maleje przy dużych obrotach mieszadła i energetycznie korzystnie jest prowadzić proces przy większej prędkości obrotowej mieszadła.

Ciecze pseudoplastyczne Bingmana- intensywność mieszania nie wpływa na zmianę lepkości płynu zależnej jedynie od tempetatury procesu.

Jeżeli parametrem decydującym jest dokładny rozdział substancji odstojnik powinien być wysoki.

Przy małym stężeniu zawiesiny występuje sedymentacja zwana klarowaniem.

Aparaty do sedymentacji to odstojniki. Powinny one być głębokie i duże, jeżeli zależy nam na ograniczeniu czasowym dla procesu.

Cząstki ciała stałego w procesie sedymentacji mogą się osadzać jednym z czterech wyraźnie różniących się od siebie sposobów, przy czym każdy z nich określa stężenie zawiesiny oraz podatność cząstek do tworzenia aglomeratów(flokulowanie).