- w miejscu aktywnym ma karbaminian, utworzony z reszty lizyny, dwutlenku węgla i jonu magnezu

- występuje w stromie chloroplastów, na powierzchni błon tylakoidów od strony stromy

- wraz ze wzrostem temperatury katalizuje reakcję karboksylacji z mniejszą wydajnością, a oksygenacji z większą

- aktywność tego enzymu rośnie ze wzrostem pH i pod wpływem oświetlenia

- przeprowadza reakcję wiązania CO2, co umożliwia syntezę heksoz

- katalizuje reakcję pomiędzy rybulozo-1,5-bisfosforanem a tlenem cząsteczkowym, która obniża efektywność fotosyntezy

- jest metaloenzymem wymagającym do swojej aktywności jonów Mg2+

- aktywność tego enzymu rośnie ze spadkiem pH i pod wpływem oświetlenia

- katalizuje reakcję kondensacji dwutlenku węgla z tybulozo-1,5-bisfosforanem, w wyniku której powstaje nietrwały związek sześciowęglowy ulegający hydrolizie do dwóch cząsteczek 3-fosfoglicerynianu

- enzym jest niedoskonały katalitycznie, bo przeprowadza niepożądaną reakcję uboczną oksygenacji

- jest obecny w chloroplastach w niskich stężeniach

- jest obecny w chloroplastach w wysokich stężeniach

- ma niską aktywność katalityczną, działa powoli

- w roślinach tropikalnych, u których funkcjonuje szlak C4, fotooddychanie jest niewielkie, ponieważ duże stężenie dwutlenku węgla w komórkach przeprowadzających cykl Calvina przyspiesza reakcję karboksylacji w stosunku do oksygenacji

- rośliny tropikalne zwiększają lokalnie stężenie dwutlenku węgla w tkankach, gdzie zachodzi cykl Calvina

- rośliny C4 zużywają 6 dodatkowych cząsteczek ATP na jedną cząsteczkę heksozy w porównaniu z roślinami klimatu umiarkowanego

- rośliny C4 zużywają 12 dodatkowych cząsteczek ATP na jedną cząsteczkę heksozy w porównaniu z roślinami klimatu umiarkowanego

- jest potrzebny, aby zminimalizować aktywność oksygenazową Rubisco

- prowadzi do utworzenia pięciowęglowych cukrów oraz NADPH, które są następnie wykorzystywane w procesach biosyntezy

- może prowadzić do całkowitego utlenienia cząsteczki glukozy do CO2

- dehydrogenaza glukozo-6-fosforanu jest wrażliwa na stosunek NADPH do NADP+

- w jego trakcie z 1 cząsteczki ksylulozo-5-fosforanu wytwarzana jest 1 cząsteczka fruktozo-6-fosforanu i 1 cząsteczki aldehydu

- dostarcza budulca do syntezy DNA i RNA

- szybkość przemian szlaku pentozofosforanowego jest regulowana przez stężenie NADP+

- jest głównym źródłem NADPH do biosyntez

- niektóre intermediaty szlaku pentozofosforanowego są też intermediatami glikolizy

- transketolaza i transaldolaza łączą szlak pentozofosforanowy z glikolizą

- w fazie utleniającej szlaku biorą udział izomeraza fosfopentozowa i epimeraza fosfopentozowa, które nie wykorzystują NADH jako reduktora

- jest głównym źródłem NADPH do redukcji ATP

- faza nieutleniająca zachodzi w cytozolu, pozostała część szlaku w matriks mitochondrium

- w fazie nieutleniającej szlaku biorą udział izomeraza fosfopentozowa i epimeraza fosfopentozowa, które nie wykorzystują NADH jako reduktora

- w jego trakcie z 2 cząsteczek ksylulozo-5-fosforanu wytwarzana jest 1 cząsteczka fruktozo-6-fosforanu i 2 cząsteczki aldehydu

- miozyny odpowiadają za skurcz mięśni i szereg innych procesów

- kinezyny między innymi napędzają ruch rzęsek i wici

- miozyny odpowiadają za transport białek, pęcherzyków i organelli wzdłuż mikrotubuli, a także segregację chromosomów

- dyneiny między innymi napędzają ruch rzęsek i wici

- kinezyny odpowiadają za transport białek, pęcherzyków i organelli wzdłuż mikrotubuli, a także segregację chromosomów

- białka motoryczne w komórce eukariotycznej: miozyny, kinezyny i dyneiny są podobne do NPTaz typu P (należą do tej rodziny)

- systemy motoryczne składają się zawsze z tandemu białek: kinezyna-mikrotubule i miozyna-aktyna

- białka MotA-MotB i FliG są składnikami kanału jonowego umożliwiającego napędzanie wici

- wić jest wydłużana przez przyłączanie flagelliny do jej wolnego końca

- źródłem siły napędowej dla wici jest przepływ protonów i gradient jonów

- obecność chemoatraktanta w otoczeniu bakterii zmniejsza częstotliwość koziołkowania, przez co komórka bardziej sprawnie porusza się w kierunku rosnącego stężenia związku

- w formie fibrylarnej F wiąże się w sposób ukierunkowany z globularnymi głowami miozyny

- w roztworach występuje jako monomer o masie 700 kDa, zwany aktyną G lub polimeryzuje do formy fibrylarnej zwanej aktyną F

- jest ATPazą, cykl ATP-ADP aktyny bierze udział w polimeryzacji i depolimeryzacji filamentu

- nie wymaga ATP do utworzenia filamentu

- oddziałuje silnie z miozyną, gdy ADP jest przyłączony do miozyny lub gdy miejsce wiązania nukleotydu w miozynie jest zajęte przez ADP i Pi

- może występować w formie filamentowej (F) i globularnej (G)

- stanowi główny składnik filamentów cienkich w mięśniu

- w roztworach występuje jako monomer o masie 42 kDa, zwany aktyną G lub polimeryzuje do formy fibrylarnej zwanej aktyną F

- wymaga ATP do utworzenia filamentu

- filamenty helikalnie skręcone

- wymaga GTP do utworzenia filamentu

- nie wymaga GTP do utworzenia filamentu

- filament walcowaty, pusty w środku