17.Fragmenty (ramiona - w sumie 30kb) WEKTORA ZASTĘPCZEGO poddawano ligacji z fragmentami DNA majacymi prawidlowe konce lepkie odpowiednie do ramion wektora. Jaki maksymalny rozmiar mogl mieć wsczepiany w ten wektor odcinek:

18.Doświadczenie ktorego celem jest nokaut genu mysiego XYZ. Komórki macierzyste, do których wprowadzany jest gen rekombinowany:

19.Kulisty DNA poddano linearyzacji enzymem dajacym konce lepkie. Nastepnie potraktowano go nukleza S1 i po zahamowaniu aktywnosci tejze nukleazy uzyto terminalej transferazy przy obecnosci dNTP. Najprawdopodobniej końce powstalego fragmentu DNA beda mialy charakter taki jak te pokazane w punkcie :

20. Pewien haploidalny szczep grzybaa Neurospora jest transgeniczny pod wzgledem genu lucyferazy. Gen ten nie wystepuje w szczepie dzikim. Szczep transgeniczny zostal skrzyzowany ze szczepem dzikim a powstale askospory poddano analizie PCR wykorzystujac startery specyficzne dla genu lucyferazy. Zakladajac, ze PCR przeprowadzono w sposob optymalny mozna przypuszczac ze udzial askospor dla ktorych zidentyfikowano specyficzny produkt wynosil :

21. Poniżej podany jest schemat wektora. Korzystając z zawartych w schemacie informacji proszę wybrać te z cech/ charakterystyk, które są prawdziwe:Rys. Mapa wektora pGEM T Zaznaczono geny: amp oporności na ampicylinę, origin replikacji, lacZ oraz promotory T7 i SP6. Zaznaczono również miejsce do klonowania, które jest przerwane, a jego sekwencja na końcu 3’ zawiera tymidynę (T), co pozwala na szybkąligację odpowiednich produktów po reakcji PCR z wektorem.  Wektor ten posiada 3’ terminalne tymidyny, co zapobiega jego recyrkularyzacji, a jednoczeście pozwala na ligowanie z nim produktów reakcji PCR bez potrzeby cięcia nukleazami.  Jest to możliwe, ponieważ niektóre polimerazy (np. Taq polimeraza) pozostawiają na 3’ końcach wolne nukleotydy adeninowe komplementarne do pojedynczych tymidyn wektora pGEM-T Easy.

22. Wektor będący pochodną faga lambda (lambda EMBL4; replacement vector) poddano trawieniu enzymem EcoRI, a następnie powstałe produkty rozdzielono elektroforetycznie. Otrzymane w ten sposób “ramiona” wektora poddano ligacji z fragmentami DNA o końcach EcoRI i długości około 20 kb. Po ligacji upakowano fagi in vitro i infekowano nimi bakterie. Analizie poddano DNA wszystkich powstałych łysinek i zidentyfikowano takie, które zawierały:

23. W analizie Southern (ang. Southern hybridization) fragment sekwencji genu aktyny z drożdży został użyty jako sonda do analizy fragmentów powstałych w wyniku trawienia EcoRI DNA genomowego z D. stramonium. Na autoradiogramie zaobserwowano jedno pasmo odpowiadające cząsteczkom DNA o długości 4 kb. Oznacza to, że:

24. W pewnym laboratorium prowadzono badania, których celem było scharakteryzowanie aktywatora transkrypcji genu glukokinazy wątrobowej. W tym celu korzystając z odpowiedniej biblioteki sklonowano gen, z wysokim prawdopodobienstwem kodujący ten aktywator. W celu eksperymentalnego potwierdzenia, że otrzymany DNA rzeczywiście koduje aktywator posłużono się testem zilustrowanym na przedstawionym poniżej schemacie. W teście tym wykorzystano dwa plazmidy - jeden z nich zawierał gen kodujący aktywator, drugi gen reporterowy. Plazmidami tymi transfekowano odpowiednie komórki. Które z poniższych twierdzeń są prawdziwe w odniesieniu do testu zilustrowanego na schemacie