Twój wynik: BioloMolo 2014

Krótkie interferujące cząsteczki RNA wiążą się z rybosomem, aby zapobiec translacji wirusowych mRNA.

Dwuniciowe interferujące cząsteczki RNA są wytwarzane z prekursorowego RNA kodowanego w genomie komórki.

Interferencja RNA może być przyczyną braku produktu białkowego kodowanego przez transgen.

Antysensowne cząsteczki RNA przyłączają się do nie ulegającego translacji regionu 3’ docelowego RNA

Dwuniciowe cząsteczki RNA są cięte przez nukleazę na krótkie interferujące cząsteczki RNA.

Dwuniciowe cząsteczki RNA wiążą się z białkami, które blokują ich translację.

Sekwencje o długości 1­2 kb wyznaczające granice domen, tzw. domen funkcjonalnych charakteryzujących się zwartą strukturą

Sekwencje utrzymujące niezależność domeny funkcjonalnej zapobiegają „wymianie informacji’’ między sąsiednimi domenami.

Sekwencje które najprawdopodobniej do spełnianie swych funkcji wymagają białek wiążących specyficznie zarówno izolatory jak i sieć włókien zbudowanych z RNA i białek przenikających całe jadro.

Sekwencje mające zdolność znoszenia efektu pozycyjnegoc ​(tak)​, przejawiającego się w nieobecności izolatorów zamiennością lokalizacji, w której wbudowywany jest rekombinowany gen.

jest jednym z głównych składników chromosomu Y

zawiera ona DNA który ma zwartą strukturę

w jej skład wchodzi DNA nie kodujący żadnych genów

zawiera ona geny nieaktywne w pewnych komórkach lub na niektórych etapach cyklu komórkowego

w jej skład wchodzi np DNA centromerów i telomerów.

jest ona głównym składnikiem ludzkich chromosomów płci

w jej skład wchodzi DNA nie zawierający żadnych genów.

w rejonach, w których występuje heterochromatyna konstytutywna można zaobserwować przy pomocy mikroskopu elektronowego pętle zbudowane z włókna chromatynowego

można ją obserwować czasami w pewnych komórkach. – konstytutywna – zawsze zwarta, ​występuje stale we wszystkich komórkach

Moduł w kształcie palca cynkowego

Moduły komórkowo specyficzne

Moduły regulatorów rozwoju

Moduły konstytutywne

Moduły odpowiedzi(response modules)

Moduły represorów

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Inicjacja transkrypcji u Eukaryota różni się od inicjacji transkrypcji jaka ma miejsce w komórkach bakteryjnych, między innymi tym, że podstawowy poziom inicjacji transkrypcji eukariotycznej jest stosunkowo wysoki dla większości promotorów, z wyjątkiem najsłabszych

Aktywatory transkrypcji są istotne dla inicjacji transkrypcji przez polimerazy RNAII i RNAIII, natomiast ich rola w przypadku polimerazy RNAI przeprowadzającej transkrypcję wielokrotnie powtórzonej jednostki transkrypcyjnej zawierającej sekwencję kodującą niektóre z rybosomalnych RNA nie jest dobrze określona.

Powszechną cechą aktywatorów transkrypcji jest ich zdolność do bezpośredniego oddziaływania z kompleksem preinicjacyjnym polimerazy RNAII przez tzw. domenę poliprolinową

Ilość zachodzących inicjacji transkrypcji polimerazy RNAII, zależy od tego, które moduły promotorowe danego genu w danym czasie są związane ze specyficznymi białkami

Koaktywator, to białko, stymulujące inicjację transkrypcji przez specyficzne bezpośrednie wiązanie DNA.

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne oddysocjowują od promotora ale promotor jest ciągle eksponowany, co umożliwia szybkie ponowne zbudowanie kompleksu inicjującego

Domena C­końcowa (CTD) polimerazy jest zaktywowana ze względu na defosforylację jaka miała miejsce w czasie pierwszej inicjacji

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA, TFIIH) pozostają związane z ​polimerazą RNA ​umożliwiając reinicjację

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA i TFIIH) pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzie w kierunku N­>C​ ​ pasowałoby, gdyby było u Procaryota

U procaryota - Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzie w kierunku N­>C

Wiąże cząsteczkę GTP potrzebną w procesie formowania kompleksu inicjacyjnego.

Blokuje łańcuch boczny Met tak, że nie może ona oddziaływać z czynnikiem inicjacyjnym IF­3.

Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzi w kierunku C­>N.

żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

łączy inicjatorowy tRNA z dużą podjednostką rybosomu w czasie inicjacji translacji.

Typowa sekwencja ARS jest zwykle dłuższa niż oriC w genomie E.coli

Typowa ARS, autonomicznie replikująca sekwencja, składa się z dwóch subdomen A i B1 które razem stanowią sekwencję rozpoznawaną przez białka inicjacyjne kompleksu ORC.

Topnienie struktury podwójnej helisy DNA w miejscu inicjacji replikacji zachodzi w obrębie subdomeny B2

Typowa ARS, autonomicznie replikująca sekwencja, składa się z czterech subdomen A i B1 które razem stanowią sekwencję rozpoznawaną przez białka inicjacyjne kompleksu ORC.

Identyfikacji sekwencji istotnych dla inicjacji replikacji DNA w tych komórkach dokonano stosując techniki badawcze wcześniej użyte do ustalenia sekwencji oriC bakteryjnego.

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Kompleks ORC działa jako pośrednik pomiędzy miejscem inicjacji replikacji z sygnałami regulacyjnymi odpowiedzialnymi za koordynację inicjacji replikacji z cyklem komórkowym.

Topnienie struktury podwójnej helisy DNA w miejscu inicjacji replikacji zachodzi w obrębie subdomeny B3

laktoferyna, białko znajdywane w mleku ssaków, a w mniejszej ilości w krwioobiegu pełni rolę zewnątrzkomórkowego związku sygnalizującego, który może stymulować transkrypcję specyficznych genów.

rola glukozy, w odpowiedzi diauksycznej operonu latozowego polega na tym że wywiera ona pośredni wpływ na aktywator kataboliczny (CAP, ang catabolite activator protein) dokonuje tego przez hamowanie aktywnośći cyklazy adenylowej.

związek sygnalizacyjny, który jest białkiem, może działać, na przykład przez oddziaływanie z ​eksonowymi wzmacniaczami lub wyciszaczami ​składnika​ RNA.

aktywatory transkrypcji, należące do nadrodziny receptorów jądrowych, są głównym celem dla hormonów steroidowych ­ związków sygnalizujących wnikających do komórki i kordynujących szeroki zakres aktywności fizjologicznych u wyższych eukariontów

żadna z powyższych informacji nie jest prawdziwa.

bezpośrednie oddziaływanie związku sygnalizującego z białkiem regulacyjnym obecnym w komórce ma miejsce tylko w przypadku komórek eukariotycznych

Metylacja DNA de novo sktutkuje przyłączeniem grupy metylowanej do reszty ​G(guaniny)​(C­cytozyny!) wchodzącej w skład niektórych sekwencji 5’­CG­3’ a u roślin 5’­CNG­3’.

Metylacja DNA de novo to u myszy proces metylacji zależny od metylotransferaz DNA kodowanych przez geny Dnmt3a i Dnmt3b.

Metylacja DNA de novo, to przyłączenie grup metylowanych do DNA, w miejscach komplementarnych do miejsc metylowanych w nici rodzicielskiej.

Metylacja DNA de novo, to przyłączenie grup metylowych do DNA w nowym miejscu, prowadzące do zmiany wzoru metylacji genomu.

Metylacja DNA de novo

Metylacja DNA de novo, to przyłączenie grup metylowanych do promotorów, aktywujące ekspresję genów.

Niektóre z intein są specyficznymi endonukleazami zdolnymi do ​usuwania​ specyficznej sekwencji DNA w allelu który nie zawiera sekwencji kodującej inteinę

po wycięciu inteiny, eksteiny łączone są przez specyficzną ligazę białkową

Większość intein zidentyfikowano w białkach wyższych eukariotnów

Wycinanie intein jest odpowiednikiem wycinania intronów z pre­mRNA

Inteina to zewnętrzny lub wewnętrzny fragment białka usuwany przez cięcie proteolityczne prowadzące do powstania aktywnego białka.

Inteina jest usuwana bezpośrednio po zakończeniu transkrypcji, czemu towarzyszy łączenie zewnętrznych segmentów, t.j ekstein

sumoilacja (dołączenie białka SUMO)

Metylacja

Acetylacja

remodelowanie

Przemieszczenie trans

Ubikiwitynacja

rejon –35

kaseta Pribnowa

kaseta Hognessa

sekwencja zawierająca wiele reszt purynowych...

kaseta CAAT

kaseta CAAT

rejon –35

kaseta Pribnowa

kaseta Hognessa

sekwencja zawierająca wiele reszt purynowych...

Kosmidy mają 100kpz

Southern

Yac­i

Biblioteki genomowe

Klonowanie DNA­ dogodnymi wektorami do klonowania są bakteriofagi i plazmidy

RLFP

topoizomeraza I tnie dwie nici, topoizomeraza II tnie jedną nić odwrotnie

nie potrzebuja ATP

gyraza­ wymaga ATP, odpowiada za superskręty

Jest semikonserwatywna

odp z SSB

białaczka

wymaga polimerazy DNA i czterech deoksynukleotydów

pozwala na wykrycie niewielkich wirusów

potrzebuje dwóch starterów komplementarnych do siebie jak w metodzie dideoksy

3 etapy­ etap drugi temperatura nie zależy od długości startera; od długości startera zależy czas  trwania drugiego etapu

Rózne ramki odczytu

10^8

Rożne rodzaje przeciwciał powstają przez ...

V,D,J,C

Cykl ATP­ADP...

SRP zapobiega przedwczesnej elongacji, a przez to fałdowaniu się białka

wewnętrzne sekwencje sygnałowe nie sa odcinane po przejściu przez błonę ER

uwolnienie SRP z rybosomu powoduje zahamowanie elongacji polipeptydu

Rozfałdowane łańcuchy polipeptydowe są optymalnymi substratami do transportu przez  błone

cząsteczka rozpoznająca sygnał (SRP) jest białkiem składającym się z 7 a­ helis

Telomeraza jest polimerazą RNA zależną od DNA.

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Terapia powodująca inaktywację telomerazy powinna być skuteczna w walce z rakiem,  tylko wtedy gdy aktywacja telomerazy jest przyczyną powstania raka, a nie skutkiem.

Aktywność telomerazy jest kontrolowana przez białko TRF1, które wiąże się z  powtarzającymi się sekwencjami telomerowymi

Telomeraza jest aktywna w wybranych typach komórek­ enzym jest aktywny w  komórkach embrionalnych, natomiast po urodzeniu jego aktywność przejawia się w  komórkach rozrodczych i macierzystych.

Telomeraza syntezuje tylko jeden z łańcuchów polinukleotydowych telomeru korzystając z  matrycy bogatej w reszty G

Inicjacja transkrypcji u Eukaryota różni się od inicjacji transkrypcji jaka ma miejsce w komórkach bakteryjnych, między innymi tym, że podstawowy poziom inicjacji transkrypcji eukariotycznej jest stosunkowo wysoki dla większości promotorów, z wyjątkiem najsłabszych.

Koaktywator, to białko, stymulujące inicjację transkrypcji przez specyficzne bezpośrednie wiązanie DNA.

Aktywatory transkrypcji są istotne dla inicjacji transkrypcji przez polimerazy RNAII i RNAIII, natomiast ich rola w przypadku polimerazy RNAI przeprowadzającej transkrypcję wielokrotnie powtórzonej jednostki transkrypcyjnej zawierającej sekswencję kodującą niektóre z rybosomalnych RNA nie jest dobrze określona.

Ilośd zachodzących inicjacji transkrypcji polimerazy RNAII, zależy od tego, które moduły promotorowe danego genu w danym czasie są związane ze specyficznymi białkami

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Powszechną cechą aktywatorów transkrypcji jest ich zdolnośd do bezpośredniego oddziaływania z kompleksem preinicjacyjnym polimerazy RNAII przez tzw. domenę poliprolinową

Wyspy CpG położone w sąsiedztwie tych genów nie są metylowane

Wyspy CpG położone w sąsiedztwie tych genów są metylowane w niektórych tkankach, ale nie we wszystkich.

Te geny z reguły nie są położone w sąsiedztwie wysp CpG

Wyspy CpG nie są metylowane tylko w tych tkankach, w których specyficznej ekspresji ulega sąsiadujący z nią gen metabolizmu.

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Wyspy CpG położone w sąsiedztwie tych genów charakteryzuje wysoki poziom metylacji.

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA i TFIIH) pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację.

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne oddysocjowują na

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA, TFIIH) pozostają związane z polimerazą RNA umożliwiając reinicjację

Domena C-koocowa (CTD) polimerazy jest zaktywowana ze względu na defosforylację jaka miała miejsce w czasie pierwszej inicjacji

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

piętnowaniu podlegają tylko geny kodujące białka.

Skutkiem piętnowania jeden gen z pary alleli ulega ekspresji, drugi jest metylowany i wyciszany.

żadna z odpowiedzi nie jest prawdziwa.

jeden z pary alleli ulega metylacji w procesie zależnym od tzw. elementów kontrolujących piętnowanie.

funkcją piętnowania jest to, że DNA pary alleli (obu jednocześnie) homologicznych podlega metyzacji, co skutkuje brakiem ich ekspresji.

jest to bardzo często występująca cecha genomów ssaków.

To się zmienia mogą być trzy albo dwa

To się zmienia mogą być dwa lub jeden

2

3

1

4

jest miejscem w jądrze komórkowym gdzie biegnie transkrypcja zależna od polimerazy RNAI

jest rusztowaniem chromosomowym zmieniającym swoją strukturę w czasie podziału komórki co prowadzi do kondensacja chromosomów

jest miejscem w jądrze komórkowym gdzie biegnie transkrypcja zależna od polimerazy RNAII

jest miejscem syntezy i obróbki cząsteczek rRNA

jest miejscem obróbki cząsteczek mRNA

jest miejscem ekspresji genów kodujących białka

Niektóre RNA uczestniczące w tym procesie zawierają informację z dwóch genów, co skutkuje jednoczesną translacją, prowadzącą do dwóch produktów białkowych.

Składanie w układzie trans zachodzi w sposób podobny do składania przebiegającego z wycinaniem intronów GU-AG, z tym że zamiast lassa tworzona jest struktura widełek.

Sekwencje intronowe nie są usuwane z transkryptów RNA i podlegają translacji do białek.

Następuje zastąpienie wybranych eksonów w niektórych transkryptach przez ekson liderowy

Odbywa się pomiędzy eksonami zawartymi w obrębie różnych cząsteczek RNA.

Składanie w układzie trans jest powszechnym zjawiskiem w odniesieniu do transkryptów genów człowieka.

W czasie translacji cząsteczek RNA rybosomu pomija kodon.

Rybosom dochodzi do konca sekwencji kodującej, uwalnia właściwie zsyntezowane białko i rozpoczyna syntezę nowego białka począwszy od następnego kodonu inicjacyjnego.

Rybosom przeprowadza translację cząsteczki tRNA, która zawiera jeden dodatkowy nukleotyd lub brakuje w niej nukleotydu.

Rybosom kooczy translację na kodonie, który koduje aminokwas.

Rybosom zatrzymuje się w czasie translacji, przesuwa o jeden nukleotyd do przodu lub do tyłu i potem kontynuuje translację.

Rybosom zatrzymuje się w czasie translacji przesuwa o jeden kodon do przodu lub do tyłu i potem kontynuuje translację.

Może byd kontrolowane przez tzw. białko antyterminacyjne, którego obecnośd zapobiega, np. zatrzymaniu się polimerazy przy terminatorze zaleznym od białka Rho

Żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawdziwa.

następuje mniej więcej w połowie przypadków w obrębie sekwencji nici matrycowej DNA, która zawiera sekwencje odwróconego palindromu

może byd zależne od białka Rho, które posiada aktywnośd helikazy, dzięki czemu może ono aktywnie ‘rozbijad’ pary zasad pomiędzy matrycą a ciągiem reszt Ustruktury spinki do włosów transkryptu.

może byd skutkiem specjalnego rodzaju kontroli, zależnego od sprzężonych ze sobą procesów syntezy transkryptu i białka

Poprzedzone jest nieciągłym procesem transkrypcji , podczas którego polimeraza dokonuje wyboru pomiędzy kontynuowaniem elongacji a terminacją

może zachodzid w kierunku od 5’ do 3’ lub 3’ do 5’ w odróżeniniu od degradacji w komórkach bakteryjnych, która zawsze zachodzi w kierunku od 3’ do 5’

może zależed od obecności tzw. elementów niestabilności, znajdujących się w obrębie transkryptu

może przebiegad w procesie w którym następuje usuwanie czapeczek skutkiem czego dochodzi do usunięcia łaocuchów poliA, co z kolei prowadzi do braku translacji mRNA i szybkiego i szybkiego trawienia eksonukleotydów.

może przebiegac wg mechanizmu zwanego kontrolą jakości mRNA (RNA surveillance), który prowadzi do specyficznej degradacji cząsteczek mRNA, w których na skutek nieprecyzyjnego wycięcia intronów dochodzi do powstania nieprawidłowych kodonów terminacyjnych

może uczestniczyd w procesie, w którym uczestniczy wielobiałkowy składnik zwany egzosomem, który degraduje mRNA przy udziale spokrewnionych z enzymami bakteryjnego degradosomu.

w prawidłowej, niezmienionej komórce (tzn. niezainfekowanej wirusami i nietransformowanej egzogennym DNA) może byd skutkiem wyciszania RNA (interferencji RNA)

które może skutkowad tzw. przemieszczeniem cis, skutkujący transportem(?) nukleosomu na inną cząesteczkę DNA

który jest indukowany przez zależny od energii proces osłabiający oddziaływania pomiędzy nukleosomem i związanym z nim DNA

który wiąże się z intensywnymi modyfikacjami chemicznymi histonów

Żadne nie jest prawdziwe

który jest bezwzględnie konieczny dla rozpoczęcia transkrypcji genu.

który zachodzi przy udziale złożonych kompleksów białkowych np. Swi/Snfi i wpływa na ekspresję całego genomu