Biochemia 1 - koło 2

Przenośnik symportowy przenosi równocześnie dwie różne substancje w tę samą stronę przy czym jedną wbrew gradientowi potencjału elektrochemicznego, a druga zgodnie z tym gradientem.

Stan energetyczny komórki i stosunej stężeń ATP/ADP nie ma żadnego wpływu na transport przez….

Żadne z podanych stwierdzeń nie jest prawdziwe

Przenośnik symportowy Na+-glukoza transportuje cząsteczki glukozy do wnętrza komórki wbrew gradientowi jej stężeń.

Permeaza laktozy w celu transportu laktozy wykorzystuje gradient jonów Na+

Wymiennik Na+-Ca2+ wykorzystuje gradient jonów Na+ w celu zwiększenia stężenia jonów Ca2+ w komórc

Diacyloglicerol (DAG) aktywuje kinazę białek A (PKA)

DAG zwiększa powinowactwo PKC do jonów Ca2+

PKC wymaga janów Ca2+ do swojej aktywności

Większość efektów wywołanych przez IP3 i DAG jest synergistycznych

IP3 uwalnia jony Ca2+ z retikulum endoplazmatycznego i retikulum sarkoplazmatycznego

W komórkach eukariotycznych większość efektów zależnych od cAMP jest skutkiem aktywacji PKA

cAMP aktywuje PKA zmieniając jej strukturę czwartorzędową

cAMP wiąże się do podjednostek katalitycznych PKA co prowadzi do allosterycznej aktywacji tego enzymu

cAMP wiąże się do dimeru R2 podjednostek regulatorowych PKA co prowadzi do oddysocjowania podjednostek katalitycznych

PKA i większość innych kinaz występują w postaci izoenzymów, co umożliwia precyzyjne dopasowanie regulacji do typu komórki czy stadium rozwojowego

Podjednostki katalityczne zawierają specjalną sekswencję nazywaną pseudosubstratową która jest zbliżona do optymalnej sekwencji substratowej, lecz pozbawiona reszty akceptującej fosforan

Żadne z podanych stwierdzeń nie jest prawdziwe

Na rysunku przedstawiono etap reakcji w którym po raz pierwszy na drodze hydrolizy wiązania peptydowego tworzy się tetraedyczny stan przejściowy w kompleksie z enzymem.

Na tym etapie reakcji udział reszty 2 w katalizie stanowi przykład uniwersalnej katalizy zasadowej

Konwalencyjny kompleks reszty 3 enzumu oraz reagenta 4 bedacy substratem tego erapu reakcji to acyloenzym

Na rysunku przedstawiono pierwszy etap hydrolizy wiązania estrowego który zachodzi dzięki zwiększeniu nukleofilowego charakteru cząsteczki wody przez resztę 2 enzymu.

Woda w tej reakcji jest katalizatorem kwasowo-zasadowym

CDP+ ATP = CTP + ADP

GMP+ ADP = GDP + AMP

AMP+ ATP = 2ADP

APM+ GTP = ADP + GDP

ATP + H2O = ADP + P

Żadna z podanych reakcji

Związanie dowolnego z dwóch substratów powoduje w enzymie szereg zmian konformacyjnych o charakterze indukowanego dopasowania i powstanie katalitycznie komplementarnej konformacji enzymu

Zawieraja w swej strukturze silnie konserwatywną domenę wiążącą nukleotydy

Do tej grupy enzymów należą np. kinaza adenylanowa i guanylanowa.

W regionie wiążącym substrat występuje tzw. Pętla P której nazwa pochodzi od wysokiej zawartości reszt proliny.

Zmiany konformacyjne którymi poldlega m.in. domena wiążąca nukleotydy i pętla P są podstawą wykluczenia transferu reszty fosforanowej na cząsteczkę wody

Enzymy te zaiwerają w swym miejscu aktywnym(zawieraja ale nie w miejscu aktywnym) istotny katalitycznie jon metalu dwuwartościowego (Mg2+ lub Mn2+)

Zarówno gangiozydy, jak i cerebrozydy są sfingolipidami

Fosfoglicerydy są fosfolipidami blonowymi zbudowanymi na bazie kwasu fosforanowego

Podobnie jak sfingomieliny, glikolipidy zawierają w swej budowie resztę kwasu fosforanowego

Glikolipidy są swingolipidami i zawierają fragmenty cukrowe

Żadne z podanych stwierdzeń nie jest prawdziwe

Fosfatyd to najprostsza sfingomielina

Białka błonowe mają ściśle określoną orientację ponieważ są dostarczane? od strony wewnętrznej komórk

Białka mogą być związane z błoną poprzez powierzchnie utworzone przez hydrofobowe reszty boczne aminokwasów lub poprzez kowalencyjne związanie z białkami grupy hydrodobowe.

Obecność helis transbłonowych w białku można przewidzień na podstawie jego sekwencji aminokwasowej

Integralne białka błonowe zawsze przechodzą przez całą szerokość dwuwarstwy lipidowej

ultrawirowanie pozwala oddzielić białka integralne od błony

Aspiryna blokuje aktywność syntazy prostagladyny H2 poprzez zablkokowanie kanału hydrofobowego umożliwającego dotarcie kwasu arachidonowego do miejsca aktywnego enzymu.