immuno

Najbardziej oddalony od błony region białek MHC zawiera sekwencje o wysokiej zmienności aminokwasowej

Regiony zmienne tworzą kieszeń, w której umieszczony zostaje peptyd antygenowy i prezentowany jest receptorom limfocytów T.

Prezentowanie antygenu przez białka MHC1 lub MHC 2 nie zależy od drogi wejścia antygenu do komórki.

Białka MHC mają zdolność wiązania się z peptydami antygenowymi pochodzącymi z wewnątrzkomórkowej degradacji cząsteczek antygenów.

Białka MHC pełnią funkcję prezentowania antygenów, jednak same w sobie nie posiadają zdolności rozróżniania specyficznych antygenów.

Komórki tuczne powstają w grasicy, dojrzewają w tkance tłuszczowej, gdzie biorą udział w utrzymywaniu homeostazy gospodarki lipidowej.

Główną funkcją komórek dendrytycznych cechujących się wysokim poziomem ekspresji białek MHC 2 jest prezentowanie antygenów limfocytom T.

Bazofile wchłaniają antygeny na drodze endocytozy co prowadzi do powstawania reakcji alergicznych.

U ludzi proces hemopoezy rozpoczyna się już po pierwszym kontakcie z antygenem.

Powstające w grasicy monocyty wędrują do krwi, gdzie dojrzewają a następnie przenikają do tkanek i różnicują się na makrofagi lub komórki dendrytyczne.

Adiuwanty – to substancje, które po zmieszaniu z antygenem i wstrzyknięciu razem z nim do organizmu zwiększają immunogenność antygenu.

Małe cząsteczki – hapteny – nie są w stanie samodzielnie indukować odpowiedzi immunologicznej.

W obrębie tego samego antygenu różne fragmenty rozpoznawane są przez limfocyty B i T

Większość antygenów wywołuje odpowiedź immunologiczną więcej niż jednego klonu.

Epitopy limfocytów B mogą być określane na podstawie wyłącznie pierwszorzędowej struktury białej.

Zawierają specyficzną resztę aminokwasową, która wiążę się kowalencyjnie z antygenem

Ulegają zmianom konformacyjnym po związaniu antygenu,

Podczas oddziaływania z antygenem tworzą się liczne wiązania wodorowe, elektrostatyczne, hydrofobowe oraz van der Waals’a.

Każda cząsteczka przeciwciała zawiera dwa miejsca wiązania antygenu.

Składają się z pętli tworzonych przez regiony determinujące dopasowanie domen VL i VH.

Do podstawowych funkcji układu dopełniacza należy liza komórek oraz patogenów

System dopełniacza wspomaga organizm w usuwaniu kompleksów immunologicznych z układu i przeniesienie ich do śledziony i wątroby.

Składniki systemu dopełniacza produkowane są głównie w wątrobie

Droga klasyczna układu dopełniacza uruchamiana jest przez przeciwciała IgG, IgM, IgA.

Składniki systemu dopełniacza pływają we krwi w formie zymogenów i wymagają proteolitycznej aktywacji

W ścieżce alternatywnej czynnik H (factor H) zapobiega wiązaniu się podjednostek C3b oraz czynnika 1 (factor 1)

Inhibitor C1 wiążę się z kompleksem C1qs2r2 powodując oddysocjowanie kompleksu od przeciwciała.

Degradacja przeciwciał IgG i IgM przez enzymy wydzielane przez monocyty i neutrofile.

Białko S wiążąc się z jednostką C5b67 zapobiega jej wbudowaniu się w błonę komórkowi docelowej

Formatowanie konwertazy C3 (C4b2a) jest hamowane przez wiązanie podjednostki C2a przez receptor dopełniacza typu 1, błonowe białko kofaktorowe (MCP) lub białko wiążące C2a (C2aBP)

Szczepionka przeciwko grypie produkowana jest z surowicy młodych kurcząt.

Szczepionki podjednostkowe (tzn. subunit) zawierają jedynie powierzchniowe białka wirusa grypy

Trudności w walce z wirusem grypy wynikają z jego zdolności do całkowitego braku aktywacji limfocytów T.

Materiał genetyczny wirusa grypy to dwuniciowa kolista cząsteczka DNA.

Obecna na powierzchni wirusa hemaglutynina umożliwia infekcję komórek docelowych

Obecny jest u wszystkich chorych z danym typem nowotworów

Stężenie jego wzrasta proporcjonalnie do masy guza i stopnia zaawansowania choroby.

Nie występuje (lub nie jest podwyższony) u osób zdrowych i w łagodnych schorzeniach

Wyprzedza chorobę jeszcze przed jej objawami klinicznymi.

Jest nieswoisty narządowo