immuno

Głównymi czynnikami wydzielanymi przez neutrofile są: lizozym, peroksydaza, kolagenaza, elastaza, katepsyna G oraz proteinaza 3, a także reaktywne formy tlenu, sodu i potasu.

Eozynofile to kwasochłonne ruchliwe komórki fagocytujące.

Komórki tuczne powstają w szpiku, a wydzielane są do krwi jako w pełni zróżnicowane komórki

Bazofile to zasadochłonne ruchliwe komórki fagocytujące.

Pęcherzykowe komórki dendrytyczne wykazują wysoki poziom ekspresji białek MHC II i F7.

Od drogi immunizacji zależy odpowiedź immunologiczna i rodzaj populacji powstających komórek.

Immunizacja przy użyciu białek stymuluję wyłącznie limfocyty B do produkcji przeciwciał ze względu na obecność na ich powierzchni specyficznych receptorów, które nie występują na powierzchni limfocytów T.

Immunizacja substancjami związanymi z białkami nośnikowymi skutkuję produkcją zarówno przeciwciał skierowanych wobec substancji, jak i wobec białka nośnikowego.

Wszystkie substancje o masie cząsteczkowej wyższej niż 10kDa są silnymi antygenami.

Im większa różnica filogenetyczna między organizmem, z którego pochodzi antygen a organizmem immunonizowanym tym mniejsza odporność immunologiczna.

System odporności nabytej funkcjonuje już u prymitywnych bezkręgowców.

Niska specyficzność systemu odporności nabytej uzupełniania i wspomagana jest precyzyjnymi mechanizmami odporności wrodzonej.

Aby zmniejszyć ryzyko reakcji auto-agresyjnych, system odporności humoralnej jest włączany dopiero wtedy, gdy wyłączone zostaną mechanizmy odporności komórkowej

Głównymi komórkami odporności wrodzonej są komórki dendrytyczne, komórki NK oraz neutrofile.

Głównymi elementami odporności humoralnej organizmu są limfocyty T

Niedojrzałe limfocyty B ulegają różnicowaniu do komórek B pamięci oraz komórek dendrytycznych.

Limfocyty B powstają w szpiku kostnym

Limfocyty B u ludzi dojrzewają w kieszonce Fabrycjusza skąd transportowane są do miejsc docelowych.

Receptor limfocytu B jest strukturalnym analogiem przeciwciała z tą różnicą, że miejsca wiązania antygenu są wbudowane w błonę komórkową.

Po aktywacji limfocytu B związane błoną przeciwciała uwalniane są do układu krwionośnego.

Białka CD8 oddziałują z białkami MHC1 w trakcie rozpoznawania antygenów

Na powierzchni cytotoksycznych limfocytów T(Tc) obecne są białka błonowe CD8

Białka CD4 są dimerami podczas gdy białka CD8 występują w postaci monomerów.

Na powierzchni pomocniczych limfocytów T (Th) obecne są białka błonowe CD4.

Limfocyty T powstają i dojrzewają w grasicy

Żadna z powyższych

System odporności wrodzonej cechuje wysoka specyficzność ale wąskie spektrum działania.

Do elementów odporności wrodzonej nalezą m.in. bariera anatomiczna, fagocytoza i zapalenie

System odporności wrodzonej jest identyczny dla przedstawicieli danego gatunku

Elementy obronne odporności wrodzonej obecne są jeszcze przed kontaktem z konkretnym patogenem.

Limfocyty B rozpoznają tylko antygeny prezentowane przez białka zgodności tkankowej klas MHC 1 i MHC 2

Limfocyty B i T rozpoznają antygeny związane z macierzą zewnątrzkomórkową

Antygeny są wiązane bezpośrednio przez limfocyty T

Zarówno limfocyty B jak i T zdolne są do rozpoznania antygenów w roztworze (bez udziału dodatkowych komórek)

Limfocyty T rozpoznają tylko antygeny prezentowane przez białka MHC1 i MHC2.

To fragment białka CD4 lub CD8, który wiążę się z białkami MHC 1/ MHC2.

To fragment antygenu, który rozpoznawany jest przez limfocyty.

To fragment białka MHC1 i MHC2, z którym wiążę się antygen

To fragment antygenu, który wiążę się z białkami MHC 1 lub MHC 2.

To fragment przeciwciała, który wiążę się z antygenem.

To fragment białka MHC1 lub MHC2, z którym wiąże się białko CD4 lub CD8.

To fragment przeciwciała, który wiąże się z przeciwciałem.