Nauka
Puchatek 2 Egzamin
Wyświetlane są wszystkie pytania.
Pytanie 17
Wskaż, które odpowiedzi dotyczące systemów czucia są prawdziwe:
istnieje 1 chromofor zaangażowane w widzenie w ciemności i rozpoznawanie kolorów
Żadna odpowiedź nie jest poprawna
istnieją 4 różne białka zaangażowane w widzenie w ciemności i rozpoznawanie kolorów, za to mają one wspólny chromofor
w odczuwanie danego zapachu, na przykład rózy czerwonej, wina, czy francuskiego sera zaangażowanych jest wiele różnych receptorów
w odczuwanie zapachów zaangażowane są receptory o siedmiu helisach transbłonowych
w odczuwanie smaku soli, octu ostrej papryki zaangażowane są białka o siedmiu helisach transbłonowych
istnieją 4 różne chromofory zaangażowane w widzenie w ciemności i rozpoznawanie kolorów
Pytanie 18
Przyporządkuj procesy do przedziałów komórkowych w których one występują
glikoliza
cytoplazma
synteza ATP (ssaki)
matrix mitochondrium
cykl glioksalowy
peroksysomy
szlak pentozofosforanowy
cytozol
cykl kwasów trójkarboksylowych
matrix mitochondrialna
cykl Calvina
stroma chloroplastów
defosforylacja glukozo-6-fosforanu
retikulum endoplazmatyczne
budowanie gradientu protonów (fotosynteza)
światło tylakoidów
budowanie gradientu protonów (ssaki)
wewnętrzna błona mitochondrialna
synteza ATP (w fotosyntezie)
światło tylakoidów
Pytanie 19
Które ze stwierdzeń na temat cyklu Q zachodzącego podczas fosforylacji oksydacyjnej są prawdziwe?
Cykl Q przyczynia się do tworzenia gradientu protonowego w poprzek wewnętrznej błony mitochondrialnej
Cykl Q przekazuje elektrony z nośnika jednoelektronowego do dwuelektronowego
Cykl Q zachodzi w kompleksie I zwanym oksydoreduktazą NADH-Q
Protony uwalniane są po cytoplazmatycznej stronie wewnętrznej błony mitochondrialnej
Dwie cząsteczki Q wiążą się do kompleksu kolejno przyjmując elektrony
Dwie cząsteczki QH2 wiążą się do kompleksu kolejno dodając elektrony i uwalniając protony
Jeden elektron z ubichinolu jest przekazywany na ubichinon, a drugi na cytochrom c
Cykl Q zachodzi na kompleksie III, zwanym także oksydoreduktazą Q-cytochromu c
Cykl Q przyczynia się do tworzenia gradientu protonowego w poprzek zewnętrznej błony mitochondrialnej
Cykl Q przekazuje elektrony z nośnika dwuelektronowego do jednoelektronowego
Cykl Q przekazuje elektrony z nośnika 2elektronowego do 1elektronowego
Protony uwalniane są do macierzy mitochondrialnej
Cykl Q nie przyczynia się do tworzenia gradientu protonowego w poprzek wewnętrznej błony mitochondrialnej
Protony uwalniane są do cytoplazmatycznej strony błony
Cykl Q przyczynia się do tworzenia gradientu protonowego w poprzek wewnętrznej błony mitochondrialnej
Pytanie 20
Które ze stwierdzeń dotyczących szlaku pentozofosforanowego są prawdziwe:
szlak pentozofosforanowy jest głównym źródłem NADPH do biosyntez
niektóre intermediaty cyklu pentozofosforanowego są również intermediatami cyklu Krebsa
szlak pentozofosforanowy może prowadzić do całkowitego utleniania cząsteczki glukozy do CO2.
dehydrogenaza glukozo-6-fosforanu jest wrażliwa na stosunek NADPH do NADP+
szlak pentozofosforanowy dostarcza budulca do syntezy DNA i RNA
dehydrogenaza glukozo-6-fosforanu jest wrażliwa na stosunek NADPH do NADH
szlak pentozofosforanowy jest głównym źródłem NADPH do syntezy ATP
szlak pentozofosforanowy jest źródłem prekursora kwasów tłuszczowych
Przy wysokim stężeniu NADPH, szlak pentozofosforanowy może wytwarzać NADH.
szlak pentozofosforanowy jest głównym źródłem NADPH do redukcji ATP
niektóre intermediaty cyklu pentozofosforanowego są również intermediatami glikolizy
Pytanie 21
Dopasuj związek chemiczny do odpowiadającego mu opisu:
Powstaje w wyniku fosforylitycznego rozpadu glikogenu
glukozo-6-fosforan
Jest inhibitorem allosterycznym fosforylazy glikogenowej a w wątrobie
glukoza
Jest aktywatorem allosterycznym fosfofruktokinazy
fruktozo-2,6-bisfosforan
Jest produktem reakcji katalizowanej przez fosfofruktokinazę
fruktozo-1,6-bisfosforan
Jest inhibitorem allosterycznym fosforylazy glikogenowej b w mięśniach
glukozo-6-fosforan
Pytanie 22
Które z poniższych stwierdzeń dotyczących białek G są prawdziwe?
Po aktywacji, białka G hydrolizują GTP, co hamuje ich aktywność.
Jedno z białek G aktywuje cyklazę adenylową, co prowadzi ostatecznie do depolaryzacji błony neuronu i przekazania sygnału nerwowego do mózgu.
Należą do nich między innymi G(olf) i rodopsyna.
Aktywowane białka G mają aktywność ATPazową, przez co katalizują przekształcenie ATP w cAMP, które następnie aktywuje kinazę białkową A.
Białka G są zaangażowane między innymi w przekazywanie sygnałów hormonalnych oraz odczuwanie węchu i smaku gorzkiego.
Pytanie 23
Proszę wskazać, które z poniższych stwierdzeń dotyczących degradacji białek w komórkach są PRAWDZIWE?
Ubikwityna przyłącza się kowalencyjnie do reszty lizyny białka przeznaczonego do degradacji za pomocą wiązania peptydowego.
Funkcję znacznika białek przeznaczonych do degradacji w komórkach eukariotycznych pełni białko This.
Jedna cząsteczka białka rekrutuje jedną cząsteczkę ubikwityny.
Funkcję znacznika białek przeznaczonych do degradacji w komórkach eukariotycznych pełni ubikwityna.
Funkcję znacznika białek przeznaczonych do degradacji w komórkach prokariotycznych pełni białko This.
Jedna cząsteczka białka rekrutuje minimum cztery cząsteczki ubikwityny.
W przyłączeniu ubikwityny do białek biorą udział trzy enzymy: enzym aktywujący ubikwitynę, enzym koniugujący i ligaza ubikwitynowo-białkowa.
O okresie półtrwania białek w dużej mierze decydują reszty aminokwasowe występujące na końcu aminowym białka.
Pytanie 24
Uporządkuj procesy zachodzące podczas mechanizmu prowadzącego do suwu motoru miozynowego w kolejności w jakiej następują:
1
Uwolniony zostaje ADP.
2
Uwolnienie Pi prowadzi do zmian konformacyjnych subfragmentów S1 w stosunku do aktyny.
3
Głowa S1 miozyny, w kompleksie z ADP i Pi, nie jest związana z aktyną.
4
ATP wiąże się do głowy S1 miozyny, co prowadzi do szybkiego uwolnienia aktyny.
5
Utworzenie przejściowego kompleksu miozyna-aktyna prowadzi do uwolnienia Pi .
6
Cienki filament zostaje gwałtownie pociągnięty na odległość wynoszącą około 110 Å.
7
Przyłączony ATP jest hydrolizowany przez wolną głowę S1 miozyny powodując zmianę konformacyjną pozwalającą jej na następną interakcję z filamentem cienkim.