Test PROBACJA I KURATELA

członkowie sądów dyscyplinarnych są niezawiśli i podlegają jedynie ustawie (Konstytucji). Oznacza to, ze nikt nie może mieć wpływu na orzeczenie sądu dyscyplinarnego oraz, że członkowie sądów nie mogą ponosić żadnych negatywnych konsekwencji w związku z udziałem w wydaniu orzeczenia, z którego treści nie będzie zadowolony przełożony kuratora. Jedynie sąd dyscyplinarny ma kompetencje do oceny dowodów skutkującym określonym rozstrzygnięciem co do winy i ewentualnie kary, a w razie potrzeby do interpretacji przepisów budzących prawne wątpliwości.

 Powołania zastępcy rzecznika dyscyplinarnego

 Konieczność wszczęcia postępowania wyjaśniającego wówczas, gdy rzecznik przebywa na długotrwałym zwolnieniu lekarskim (brak zastępcy!),

 Pojawiające się w związku z powyższym problemy:

 Rzecznika dyscyplinarnego nie można odwołać z pełnionej funkcji, może on jednak sam z niej zrezygnować. Choć ustawodawca nie podaje w jaki sposób może on tego dokonać

 Odwołania kuratora z powierzonej mu funkcji rzecznika

 Zrezygnowania przez rzecznika z tej funkcji (w jaki sposób może to zrobić).

 Wszczęcie postępowania wobec rzecznika dyscyplinarnego - rzecznik sam nie może takiego postępowania we własnej sprawie prowadzić

rzecznik dyscyplinarny – ustawodawca nie przewidział możliwości:

może jednak członek sądu dyscyplinarnego z tej funkcji zrezygnować.

Ustawa nie przewiduje możliwości odwołania członka sądu dyscyplinarnego

zawsze służy jakiemuś celowi: poznaniu i wyjaśnieniu danego zjawiska, zaklasyfikowaniu, dokonaniu jakiejś selekcji, udzieleniu porady, pomocy, wychowaniu, terapii, wydaniu wyroku przez sąd

DIAGNOZA TO rozpoznanie istoty i uwarunkowań złożonego stanu rzeczy na podstawie jego cech (objawów) w oparciu o znajomość ogólnych prawidłowości panujących w danej dziedzinie

• tych którzy sami się zgłaszają prosząc o postawienie im diagnozy lub prosząc o pomoc, która diagnozy wymaga można się spodziewać że takie osoby będą chętniej współpracować w jej przygotowaniu a następnie będą w większym stopniu ją akceptować

tych którzy nie proszą o diagnozę (wśród nich diagnoza stawiana jest wbrew ich woli)np. stawianie diagnozy na zlecenie sądu. Opór może się wiązać z sytuacją i i doświadczonymi problemami osoby diagnozowanej ( przemoc w rodzinie , uzależnienia, sytuacji nasilonych konfliktów)

określone sprawności techniczne, czyli zasób dostępnych technik diagnozowania, który w różnych obszarach diagnozy jest zróżnicowany; niezbędna jest tu zatem umiejętność adekwatnego doboru techniki do rozpoznawanych problemów, specyfiki sytuacji i szczególnych cech obiektów diagnozy oraz twórczego konstruowania lub prawidłowego stosowania podstawowych technik diagnostycznych; ważna jest także umiejętność łączenia różnych technik w celu uzyskania pogłębionego i kompleksowego obrazu diagnostycznego

zdolność do jej wykorzystania, a więc umiejętność logicznego myślenia, pozwalającego twórczo zestawiać ze sobą różne informacje

wiedza merytoryczna – o procesach myślenia, pamięci, procesach emocjonalnych, rozwiązywaniu problemów, mechanizmach społecznych funkcjonowania jednostki i właściwościach funkcjonowania podstawowych środowisk wychowawczych: rodziny, szkoły i grupy rówieśniczej

podstawową umiejętność obserwowania i prowadzenia rozmowy, co wiąże się ze zdolnością do pozyskiwania potrzebnych informacji, determinowany przez wiele kompetencji podstawowych, pozwalających nawiązać kontakt diagnostyczny i twórczo go budować;

– asymetria komunikacji, co wiąże się z tym, że badany głównie mówi, a diagnosta głównie słucha, choć nie oznacza to, że nie ma wpływu na przebieg i ukierunkowanie rozmowy

– asymetria ról, co wiąże się z kontrolą przebiegu wywiadu ze względu na jego cel (narzucenie ram tematycznych) i tworzeniem atmosfery dającej szansę otwarcia się badanemu, co należy do podstawowych wyznaczników roli diagnosty; osoba badana w pewnym stopniu się temu poddaje, co nie oznacza, iż traktowana jest przedmiotowo, gdyż to ona określa, co ma dla niej znaczenie (podjęcie lub niepodjęcie tematu);

– asymetria funkcji badania, która oznacza respektowanie etycznej zasady dokonywania rozpoznania wedle reguł wyznaczających dobro badanego, zaś uzyskiwanie osobistych gratyfikacji przez diagnostę ma wymiar jedynie pośredni, wynikający z np. zdobywanego doświadczenia i umiejętności.