Fiszki
Test z zakresu kwalikfikowanej p. pomocy (aktualizacja na dzień 28.01.2011)
Test w formie fiszek
Ilość pytań: 198
Rozwiązywany: 10868 razy
Spośród niżej wymienionych czynności ratowniczych, u osoby nieprzytomnej wskaż priorytety:
zaopatrzenie złamania otwartego.
okrycie kocem termoizolacyjnym.
opatrzenie rany oparzeniowej.
udrożnienie dróg oddechowych.
unieruchomienie złamanej kończyny.
udrożnienie dróg oddechowych.
U poszkodowanego, który nie reaguje na głos ani bodźce bólowe, ustalono szereg obrażeń i objawów. Zaznacz, który objaw (lub grupa objawów), albo obrażenie Twoim zdaniem jest najbardziej niepokojący i może wskazywać na potencjalne zagrożenie jego życia:
złamanie kończyny górnej.
oparzenie okolicy goleni.
blada, chłodna i spocona skóra.
zwichnięcie barku z jego stłuczeniem.
rana dłoni z niewielkim, powolnym wyciekiem krwi.
blada, chłodna i spocona skóra.
Rurkę ustno-gardłową zastosujesz:
u poszkodowanych przytomnych, ale po urazach klatki piersiowej.
u nieprzytomnych, aby zmniejszyć zagrożenie niedrożnością dróg oddechowych.
u nieprzytomnych z obecną treścią pokarmową w jamie ustnej (dla udrożnienia).
tylko przy bezdechu u dorosłych, zamiast tlenoterapii.
zawsze u poszkodowanych przytomnych z urazem twarzoczaszki.
u nieprzytomnych, aby zmniejszyć zagrożenie niedrożnością dróg oddechowych.
W postępowaniu z nieprzytomnym dorosłym nieurazowym, wezwanie pomocy powinno nastąpić:
nie należy wzywać pomocy, jeżeli strażak-ratownik wie, co należy zrobić z osobą poszkodowaną.
po stwierdzeniu, że poszkodowany jest nieprzytomny.
jeżeli poszkodowany ma poważne obrażenia.
po udzieleniu pierwszej pomocy i stwierdzeniu, że stan poszkodowanego nie ulega zmianie.
po pierwszej minucie resuscytacji.
po stwierdzeniu, że poszkodowany jest nieprzytomny.
Brak świadomości to stan, w którym poszkodowany nie reaguje na bodźce zewnętrzne. Dla oceny głębokości tego stanu opracowano skalę Glasgow (GCS). Jakie parametry w niej oceniamy?
odpowiedź ruchową i reakcję na głos.
otwieranie oczu, reakcję słowną, odpowiedź ruchową.
otwieranie oczu i reakcję na ból.
reakcję słowną, orientację w czasie i przestrzeni oraz reakcję na ból.
reakcję słowną i otwieranie oczu.
otwieranie oczu, reakcję słowną, odpowiedź ruchową.
Właściwy rozmiar rurki ustno-gardłowej dla poszkodowanego nieprzytomnego wyznacza odległość:
rurki nie stosuje się u osób nieprzytomnych.
od wcięcia przy płatku jego ucha do kącika ust.
od czubka jego nosa do brody.
rurkę dobiera się tylko u osoby przytomnej.
od brody do obojczyka.
od wcięcia przy płatku jego ucha do kącika ust.
Jeśli wystąpią trudności w prowadzeniu skutecznej wentylacji za pomocą maski i worka samorozprężalnego, należy:
1) poprawić ułożenie maski na twarzy poszkodowanego;
2) ponownie spróbować udrożnić drogi oddechowe za pomocą odpowiednich rękoczynów;
3) poczekać z decyzją co, do dalszego postępowania na przybycie lekarza, gdyż możemy zaszkodzić poszkodowanemu;
4) sprawdzić szczelność układu do wentylacji;
5) pomimo trudności kontynuować wentylację, bo każdy manewr sprawdzający to strata czasu.
Prawidłowa odpowiedź to:
1) poprawić ułożenie maski na twarzy poszkodowanego;
2) ponownie spróbować udrożnić drogi oddechowe za pomocą odpowiednich rękoczynów;
3) poczekać z decyzją co, do dalszego postępowania na przybycie lekarza, gdyż możemy zaszkodzić poszkodowanemu;
4) sprawdzić szczelność układu do wentylacji;
5) pomimo trudności kontynuować wentylację, bo każdy manewr sprawdzający to strata czasu.
Prawidłowa odpowiedź to:
1,3,4.
3,4,5.
2,3,4.
2,4,5.
1,2,4.
1,2,4.
W czasie prowadzenia u poszkodowanego oddechu zastępczego przy użyciu maski twarzowej i worka samorozprężalnego, należy pamiętać o dołączeniu do zestawu rezerwuaru tlenowego. Ma to na celu:
stworzenie wystarczającej rezerwy tlenowej na czas, nawet do 4 minut po odłączeniu przewodu, łączącego układ z butlą tlenową (co jest niezwykle przydatne, np. przy ewakuacji poszkodowanego).
zwiększenie stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej z 21% do około 40-50 %.
ułatwienie prowadzenia oddechu zastępczego (w takim przypadku nie trzeba dbać o szczelne przyłożenie maski oddechowej do twarzy poszkodowanego).
podanie prawidłowej ilości tlenu, przy jednocześnie występujących trudnościach z utrzymaniem drożności dróg oddechowych poszkodowanego.
utrzymanie, przy właściwym dopływie tlenu, wysokiego stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej, nawet na poziomie bliskim 100%.
utrzymanie, przy właściwym dopływie tlenu, wysokiego stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej, nawet na poziomie bliskim 100%.
Twoje biuro sponsoruje kurs pierwszej pomocy, podczas którego pracownicy uczą się resuscytacji (CPR) i Automatycznej Defibrylacji Zewnętrznej (AED). Ty uważasz, że:
CPR należy wdrożyć dopiero po wykonaniu AED i to po analizie zrobionej przez defibrylator.
jeśli CPR było podjęte natychmiast, defibrylacja nie jest potrzebna.
natychmiastowa CPR i wczesna defibrylacja (w ciągu 4-5 minut) może znacznie zwiększyć liczbę uratowanych pacjentów z zatrzymaniem krążenia.
pacjent z ostrym zawałem serca potrzebuje CPR, a nie AED.
jeśli defibrylacja była wykonana w ciągu 10 minut, CPR nie ma sensu.
natychmiastowa CPR i wczesna defibrylacja (w ciągu 4-5 minut) może znacznie zwiększyć liczbę uratowanych pacjentów z zatrzymaniem krążenia.
Z kolegą zaczynasz resuscytację. Kolega pyta, czy na pewno należy wdrożyć CPR? Co musisz sprawdzić, by stwierdzić, że decyzja jest słuszna?
sprawdzić szerokość źrenic u poszkodowanego
skontrolować oznaki prawidłowego krążenia.
sprawdzić obecność tętna na obwodzie.
sprawdzić czy skóra poszkodowanego jest nadal sina, zimna i spocona.
sprawdzić czy poszkodowany jest nieprzytomny i czy nie oddycha prawidłowo.
sprawdzić czy poszkodowany jest nieprzytomny i czy nie oddycha prawidłowo.
U dorosłych pacjentów prowadzenie resuscytacji krążeniowo – oddechowej w obserwowanym zatrzymaniu krążenia rozpoczynamy od:
5 oddechów zastępczych.
30 uciśnięć klatki piersiowej.
2 oddechów ratowniczych.
30 uciśnięć klatki piersiowej (1 ratownik) lub 15 uciśnięć klatki piersiowej (2 ratowników).
15 uciśnięć klatki piersiowej.
30 uciśnięć klatki piersiowej.
W celu uciskania klatki piersiowej podczas pośredniego masażu serca, ręce układamy:
na dolnym 1/3 końcu mostka poszkodowanego.
1 cm powyżej łuku międzyżebrowego ratowanego.
na środku mostka poszkodowanego.
na lewo od środka mostka nad sercem ratowanego.
w górnej 1/3 części mostka poszkodowanego.
na środku mostka poszkodowanego.
Stosunek uciśnięć do oddechów ratowniczych u osoby dorosłej powinien wynosić:
15:2.
30:2.
15:1.
10:1.
50:2.
30:2.
Podczas prowadzenia podstawowych zabiegów resuscytacyjnych, ocenę stanu poszkodowanego wykonuje się:
przed naklejeniem elektrod AED.
jeżeli poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać.
co 5 cykli (30 uciśnięć klatki piersiowej i 2 oddechy zastępcze).
po około 15 minutach resuscytacji.
co jedną minutę.
jeżeli poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać.
Jeżeli pierwszy oddech ratowniczy nie powoduje uniesienia się klatki piersiowej, należy wykonać następujące czynności, z wyjątkiem:
sprawdzenia czy nie występują uszkodzenia (bądź choroba) klatki piersiowej, uniemożliwiające jej prawidłowe unoszenie.
sprawdzenia czy odgięcie głowy i uniesienie żuchwy są poprawnie wykonane.
wykonania nie więcej niż 5 prób wentylacji, jeśli są to oddechy wstępne u poszkodowanego urazowego.
usunięcia tylko widocznych ciał obcych.
wygarnięcia „na ślepo” ewentualnych ciał obcych, będących przyczyną niedrożności dróg oddechowych.
wygarnięcia „na ślepo” ewentualnych ciał obcych, będących przyczyną niedrożności dróg oddechowych.
W przypadku stwierdzenia u pacjenta objawów niedrożności dróg oddechowych spowodowanej prawdopodobnie obecnością ciała obcego w drogach oddechowych , działania ratownika polegają na:
wykonaniu 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową.
rytmicznym uderzaniu poszkodowanego w okolicę międzyłopatkową, na przemian z uciskaniem nadbrzusza.
wykonaniu 5 uciśnięć nadbrzusza.
zachęcaniu poszkodowanego do kaszlu.
wykonaniu 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową, a następnie 5 uciśnięć nadbrzusza.
wykonaniu 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową, a następnie 5 uciśnięć nadbrzusza.
Worek samorozprężalny posiada następujące zalety, z wyjątkiem:
zabezpiecza przed zakażeniem ratownika prowadzącego wentylację.
w razie uszkodzenia mechanicznego worka, można go zastosować tylko do tlenoterapii biernej.
pozwala osiągnąć wdechowe stężenie tlenu na poziomie bliskim 100%.
pozwala osiągnąć wdechowe stężenie tlenu nie wyższe niż 75%.
może być podłączony do maski twarzowej, rurki dotchawiczej lub alternatywnych przyrządów do udrażniania dróg oddechowych.
pozwala osiągnąć wdechowe stężenie tlenu nie wyższe niż 75%.
Wykonujesz resuscytację z udziałem kolegi. Jak często powinieneś uciskać klatkę piersiową?
50-60 razy na minutę.
wystarczająco szybko by utrzymać różowy kolor skóry twarzy.
około 100 razy na minutę.
100-120 razy na minutę.
z częstością zależną od wielkości klatki piersiowej.
około 100 razy na minutę.
Wykonujesz resuscytację u 5-letniego dziecka z zatrzymaniem czynności serca. Którą z technik masażu pośredniego serca powinieneś zastosować?
uciskanie dwoma dłońmi tak, by odchylenie mostka nie przekraczało około 1,5 cm.
wykonanie 15 uciśnięć, a następnie 3 wolnych wdechów.
wykonywanie uciśnięć jedną lub dwoma dłońmi (zależnie od uznania), z częstością około 100 razy na minutę.
uciskanie jedną ręką z częstością 100 razy na minutę.
uciskanie dolnego odcinka mostka tylko dwoma palcami.
wykonywanie uciśnięć jedną lub dwoma dłońmi (zależnie od uznania), z częstością około 100 razy na minutę.
Bawisz się z dziećmi w pokoju, w którym jest dużo zabawek składających się z drobnych części. Nagle, 8-miesięczne niemowlę zaczyna się dusić. Słyszysz świst towarzyszący każdej próbie oddechu. Jego kaszel jest cichy i nieefektywny, zaczyna sinieć. Twoim zdaniem u niemowlęcia doszło do:
całkowitej niedrożności dróg oddechowych spowodowanej ciałem obcym.
ostrego ataku astmy oskrzelowej.
częściowej niedrożności dróg oddechowych.
obrzęku strun głosowych w przebiegu infekcji.
napadu padaczki.
częściowej niedrożności dróg oddechowych.