1. Do efektów terapii hipotensyjnej, a zatem stosowania leków złożonych nie należy/należą:
e. C i D
a. szybsze i częstsze uzyskanie kontroli ciśnienia tętniczego
b. zastosowanie mniejszych dawek poszczególnych dawek leku złożonego
c. więcej objawów niepożądanych niż monoterapii
d. poprawa przestrzegania zaleceń lekarskich przez chorego
c. więcej objawów niepożądanych niż monoterapii
2. U osób po 80 roku życia preferowanym lekiem hipotensyjnym I rzutu jest:
torasemid
indapamid
prazosyna
atenolol
diltiazem
indapamid
3. Najniższy odsetek chorych zaprzestających leczenie hipotensyjnego został stwierdzony po podawaniu:
beta adrenolityków
sartanów
diuretyków
sympatykolityków
sartanów
4. Po zastosowaniu antagonistów receptora dla angiotensyny II w nerkach nie maleje:
napięcie komórek mezangium
opór tętniczki doprowadzającej
proteinuria
natriureza
ciśnienie wewnątrzkłębkowe
natriureza
5. Agoniści receptora GLP-1:
a. zmniejszają biosyntezę insuliny
d. B i C prawidłowe
b. obniżają skurczowe ciśnienie tętnicze
e. A, B, C prawidłowe
c. wzmagają uczucie sytości glp
d. B i C prawidłowe
6. Dla chorych z cukrzycą typu 2 i chorobami sercowo-naczyniowymi lub wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym w celu redukcji zdarzeń naczyniowych są rekomendowane:
c. semaglutyd
e. A, B i C
a. dulaglutyd
b. liraglutyd
d. B i C
e. A, B i C
7. Inhibitory kotransportera SGLT2 redukują przewodnienie nie wywołując następującego efektu:
Normalizują sprzężenie cewkowo-kłębuszkowe
Obniżają ładunek sodu i reabsorpcję chloru w kanaliku proksymalnym
Aktywują współczulny układ nerwowy
Zmniejszają hiperfiltrację kłębuszkową
Poprawiają odpowiedź natriuretyczną na inne diuretyki