Zgodnie z normą PN-EN 206 dodatek to drobnoziarnisty nieorganiczny składnik betonu dodawany zazwyczaj w ilości:
poniżej 10% masy cementu
powyżej 5% masy cementu
poniżej 1% masy cementu
poniżej 5% masy cementu
powyżej 5% masy cementu
Temperatura materiału wypalanego w piecu obrotowym podczas wytwarzania klinkieru portlandzkiego wynosi około:
1150°C
2000°C
1450°C
850°C
1450°C
Popiół lotny krzemionkowy to produkt uboczny powstający podczas:
procesów odsiarczania spalin metodą wapienną
procesów spalania węgla brunatnego
procesów wytwórczych krzemu metalicznego
procesów wytrącania mechanicznego lub elektrostatycznego strumienia gazów ze spalania węgla kamiennego
procesów wytrącania mechanicznego lub elektrostatycznego strumienia gazów ze spalania węgla kamiennego
Zeszklone kuliste cząstki wpływające na poprawę właściwości reologicznych świeżej mieszanki betonowej to cechy fizyczne ziaren:
popiół z palenisk fluidalnych
popiołu lotnego krzemionkowego
granulowanego żużla wielkopiecowego
pyłu krzemionkowego
popiołu lotnego krzemionkowego
Dodatkiem mineralnym do betonu o najwyższej aktywności pucolanowej jest:
pył krzemionkowy
popiół lotny krzemionkowy
siarczan wapnia
granulowany żużel wielkopiecowy
pył krzemionkowy
Dodatek mineralny zwykle o 10-krotnie większej powierzchni właściwej w stosunku do cementu, stanowiący nieodłączny składnik betonów szczelnych i wysokich wytrzymałości to:
popiół lotny wapienny
pył krzemionkowy
popiół wulkaniczny
mielony granulowany żużel wielkopiecowy
pył krzemionkowy
Wapno do zaprawy tynkarskiej i murarskiej dodaje się w celu:
poprawy urabialności i plastyczności
zwiększenia więźliwości wody
ograniczenia występowania wykwitów solnych
zmniejszenia przewodnictwa cieplnego
poprawy urabialności i plastyczności
zwiększenia więźliwości wody
ograniczenia występowania wykwitów solnych
zmniejszenia przewodnictwa cieplnego
Wykorzystanie przy produkcji betonu nadmiernej ilości materiałów nieklinkierowych może wpłynąć na:
wydłużenie czasu wiązania
obniżenie tempa narastania wytrzymałości betonu
nieuzyskanie przewidzianej klasy wytrzymałości betonu
zwiększenie podatności stali zbrojeniowej na korozję
wydłużenie czasu wiązania
obniżenie tempa narastania wytrzymałości betonu
nieuzyskanie przewidzianej klasy wytrzymałości betonu
zwiększenie podatności stali zbrojeniowej na korozję
Wykorzystanie przy produkcji betonu dodatków mineralnych o niewłaściwych cechach jakościowych może prowadzić do:
nieuzyskania przewidzianej klasy wytrzymałości betonu
wydłużenia lub skrócenia czasu wiązania
przyspieszenia karbonatyzacji betonu
podatności betonu na destrukcyjne działanie cyklicznego zamrażania i rozmrażania
nieuzyskania przewidzianej klasy wytrzymałości betonu
wydłużenia lub skrócenia czasu wiązania
podatności betonu na destrukcyjne działanie cyklicznego zamrażania i rozmrażania
Działanie domieszek dyspergujących II generacji, stosowanych do zmiany właściwości reologicznych świeżych mieszanek betonowych, opiera się głównie na mechanizmie:
sterycznym
elektrostatycznym
hydrofilowym
smarnym
sterycznym
Zmniejszenie stosunku wodno-cementowego w mieszance betonowej w ogólności wpływa na:
zmniejszenie skurczu betonu
wzrost płynności mieszanki betonowej
zmniejszenie przepuszczalności jonów chlorkowych
wzrost wytrzymałości na ściskanie betonu
zmniejszenie skurczu betonu
zmniejszenie przepuszczalności jonów chlorkowych
wzrost wytrzymałości na ściskanie betonu
Wartość liczbowa w oznaczeniu klasy wytrzymałości cementu zgodnie z normą PN-EN 197-1 wskazuje na:
minimalną wytrzymałość na ściskanie cementu po 28 dniach dojrzewania wyrażoną w N/mm2
minimalną wytrzymałość na ściskanie cementu po 14 dniach dojrzewania wyrażoną w N/mm2
minimalną wytrzymałość na ściskanie zapraw normowych po 28 dniach dojrzewania wyrażoną w N/mm2
minimalną wytrzymałość na ściskanie zaczynów o konsystencji optymalnej po 28 dniach dojrzewania wyrażoną w N/mm2
minimalną wytrzymałość na ściskanie zapraw normowych po 28 dniach dojrzewania wyrażoną w N/mm2
Warunkami zajścia reakcji ASR bądź ACR, w wyniku których w stwardniałej strukturze betonu powstają produkty o dużej objętości molowej mogące prowadzić do powstawania wewnętrznych spękań mikrostruktury jest/są:
wysoka wilgotność otoczenia
niska wilgotność otoczenia
obecność alkaliów pochodzących ze składników betonu
obecność reaktywnych substancji zawartych w kruszywie
wysoka wilgotność otoczenia
obecność alkaliów pochodzących ze składników betonu
obecność reaktywnych substancji zawartych w kruszywie
W składzie cementu hutniczego (CEM III) poza klinkierem portlandzkim składnik główny stanowi:
granulowany żużel wielkopiecowy
pucolana naturalna
popiół lotny krzemionkowy
popiół lotny wapienny
granulowany żużel wielkopiecowy
Fazami klinkieru portlandzkiego w największym stopniu odpowiadającymi za narastanie wytrzymałości betonu są:
glinian trójwapniowy (celit) i żelazoglinian czterowapniowy (brownmilleryt)
krzemian dwuwapniowy (belit) i żelazoglinian czterowapniowy (brownmilleryt)
krzemian trójwapniowy (alit) i krzemian dwuwapniowy (belit)
krzemian trójwapniowy (alit) i glinian trójwapniowy (celit)
krzemian trójwapniowy (alit) i krzemian dwuwapniowy (belit)
Warunkiem zajścia reakcji pucolanowej w układzie cement-dodatek mineralny jest obecność:
wodorotlenku wapnia
węglanu wapnia
dwutlenku węgla
siarczanu wapnia
wodorotlenku wapnia
Najsłabszą fazą powstałą podczas uwadniania cementu, warunkującą właściwości mechaniczne tzw. fazy przejściowej pomiędzy ziarnami kruszywa i cementu stanowi/stanowią:
uwodnione glinożelaziany wapnia
wodorotlenek wapnia
wodorotlenek magnezu
uwodnione krzemiany wapnia
wodorotlenek wapnia
Reakcja karbonatyzacji jako najpowszechniej występujący typ korozji betonu zachodzi w obecności w strukturze betonu:
równocześnie tlenków siarki i wody
jedynie wody
równocześnie dwutlenku węgla i wody
jedynie dwutlenku węgla
równocześnie dwutlenku węgla i wody
Zgodnie z normą PN-EN 934-2 domieszka jest to substancja modyfikująca, dodawana podczas wykonywania mieszanki betonowej w ilości: