Fizyka Egzamin PWr

Jeżeli krążenie pola elektrycznego obliczone w obwodzie zamkniętym jest różne od zera, to w obwodzie tym musi działać niezerowa siła elektromotoryczna.

Różniczkowym odpowiednikiem krążenia pola elektrycznego jest dywergencja.

Krążenie pola magnetycznego po obwodzie zamkniętym zawsze jest równe zero.

Krążenie pola elektrycznego w obwodzie zamkniętym jest równe gradientowi (wziętemu ze znakiem minus) z potencjału tego pola.

Gdy w cewce I płynie stały prąd, to w cewce II indukuje się zmienna siła elektromotoryczna.

Gdy indukcja magnetyczna B w rdzeniu ferromagnetycznym zmienia się liniowo w funkcji czasu, to w cewce II wyindukuje się stała siła elektromotoryczna.

Warunkiem tego, by w cewce I płynął stały prąd jest pojawienie się stałego prądu w cewce II.

Zmiana rdzenia z ferromagnetycznego na diamagnetyczny znacznie zmniejszy oddziaływanie zmiennego prądu w cewce I na prąd w cewce II.

Moc prądu elektrycznego w obwodzie wzrośnie dwukrotnie, gdy napięcie zwiększymy dwukrotnie.

Moc prądu elektrycznego w obwodzie wydzielana na dwóch takich samych opornikach o oporze R, połączonych równolegle, jest taka sama jak na jednym oporze 2R

Moc prądu elektrycznego w obwodzie wydzielona na oporze jest proporcjonalna do kwadratu prądu płynącego przez ten opór.

Moc prądu elektrycznego w obwodzie wydzielana na oporniku rośnie, gdy rośnie temperatura tego opornika.

Potwierdzeniem wzoru E=mc^2 jest powstawanie par cząstka-antycząstka.

Potwierdzeniem wzoru E=mc^2 jest anihilacja par cząstka-antycząstka.

Potwierdzeniem wzoru E=mc^2 jest wydzielenie energii przy rozszczepieniu ciężkiego jądra.

Potwierdzeniem wzoru E=mc^2 jest wydzielenie energii przy syntezie jąder lekkich.

Prawo załamania światła na granicy dwóch ośrodków wynika z zasady Fermata.

Prawo załamania światła na granicy dwóch ośrodków prowadzi do wniosku, że promień padający na płytkę płaskorównoległą pod danym kątem alfa wychodzi z tej płytki pod tym samym kątem alfa.

Prawo załamania światła na granicy dwóch ośrodków prowadzi do wniosku, że promień światła padający pod kątem prostym na granicę między dwoma ośrodkami o różnych współczynnikach załamania nie ulega załamaniu (tzn kąt padania jest równy kątowi załamania).

Prawo załamania światła na granicy dwóch ośrodków można wykorzystać przy obliczaniu przejścia promienia przez klasyczną soczewkę szklaną.