Chemia Analityczna Pohl

W toku postępowania analitycznego oznaczono zawartość składnika w roztworze na poziomie 125mg/dm3. Wiedząc, że prawdziwa zawartość tego składnika to 122mg/dm3, błędy względny i bezwzględny wynoszą odpowiednio:

Oznaczono składniki dwiema metodami, tj m1 i m2. Dla serii pomiarowej uzyskanej z zastosowania m1 błąd bezwzględny wynosił -1.3 mg/dm3, a odchylenie standardowe 0.23mg/dm3, natomiast dla m2 odpowiednio 2.2mg/dm3 oraz 0.12mg/dm3. Prawdziwe jest stwierdzenie :

Im stężenie oznaczanego składnika w probówce jest mniejsze, tym dokładność i precyzja oznaczania są:

Liofilizację i dodatek biocydów do próbek stosuje się w celu:

W rozkładach na mokro systemach otwartych próbki o masach od 1 do 10g roztwarza się przy użyciu odczynników utleniających przez:

W wyniku reakcji roztwarzania stopu zawierającego Cu i Ni w stężonym roztworze HNO3 powstają:

Próbkę zawierającą HgS można roztworzyć przy użyciu stężonych:

Do stopienia próbki zawierającej glinokrzemiany i/lub krzemiany nadają się topniki:

W wyniku stopienia TiO z K2S2O7 powstały stop zawiera:

Podział składnika A pomiędzy 2 niemieszające się ze sobą fazy f1 i f2 (składnik A zajmuję f1, składnik B f2) opisuje współczynnik podziału ka równy:

W ekstrakcji do fazy stałej z użyciem krzemionki chemicznie związanej z grupami alkilowymi C18 sorbent i eluent są odpowiednio:

Za zatrzymywanie oznaczanych składników na złożach jonitów odpowiedzialne są oddziaływania:

Miano to liczba gramów substancji w: