c. podczas renaturacji rybonukleazy następuje spontaniczne odtworzenie mostków dwusiarczkowych.

a. stabilizują głównie strukturę drugorzędową białka, (

e. powstają wyłącznie pomiędzy osobnymi łańcuchami polipeptydowymi białek wielopodjednostkowych takich jak przeciwciała.

d. powstają przez redukcję grup sulfhydrylowych,

b. są wiązaniami kowalencyjnymi, które mogą zostać zniesione przez działanie takich substancji jak: beta-merkaptoetanol, dinitrotroitol, mocznik

f. Podczas chromatografii metodą filtracji żelowej najszybciej wypływają z kolumny największe białka.

i. W procesie oczyszczania białka metodą chromatografii powinowactwa wykorzystuje się zdolność tworzenia przez białko wewnętrznych mostków dwusiarczkowych.

c. Dializa jest podstawową metodą używaną do rozdziału białek niewiele różniących się wielkością.

d. W technice chromatografii metodą filtracji żelowej, podobnie jak w elektroforezie żelowej, największe białka opuszczają żel jako pierwsze.

g. Do związania białka o charakterze zasadowym z kolumną do chromatografii jonowymiennej używa się kationitu.

e. Podczas chromatografii metodą filtracji żelowej najszybciej poruszają się i wypływają z kolumny najmniejsze białka.

h. Do związania białka o charakterze zasadowym z kolumną do chromatografii jonowymiennej używa się anionitu.

b. Rozpuszczalność większości białek nie zmienia się w stężonych roztworach soli.(

a. Dializa jest metodą często używaną do oddzielenia białek od małych cząsteczek.

f. Przeciwciała mogą być wykorzystane do oczyszczania białek poprzez chromatografię jonowymienną

d. test Western blotting umożliwia wykrycie białek rozdzielonych za pomocą elektroforezy żelowej

b. test ELISA umożliwia zarówno wykrycie antygenu, jak i jego ilościowe oznaczenie.

a. test ELISA może być wykorzystany do wykrycia danego antygenu w mieszaninach złożonych (np. we krwi)

c. test ELISA nie może być wykorzystany do wykrycia danego przeciwciała w złożonych mieszaninach (np. we krwi)

e. Przeciwciała nie mogą być wykorzystane do oczyszczania białek poprzez chromatografię jonowymienną

h. Wykorzystuje sekwencję odcinania reszt aminokwasowych od końca N, po uprzedniej reakcji polipeptydu chlorkiem dabsylu,

f. W środowisku lekko kwaśnym uwalniana jest cykliczna fenylotiohydantoinowa pochodna aminokwasu, po czym koniec peptydowy jest gotowy do kolejnego cyklu reakcji.

c. Wykorzystuje sekwencyjne odcinanie reszt aminokwasowych od końca N, po uprzedniej reakcji polipeptydu z fenyloizotiocyjanianem.

d. Pozwala ona na poznanie co najwyżej 15 reszt aminokwasowych w sekwencji peptydu od jego końca C

a. Metoda ta wykorzystuje fluorodinitrobenzen jako cząsteczkę znakującą koniec N polipeptydu.

g. Pozwala na poznanie nie wiecej niż 50 reszt aminokwasowych w sekwencji peptydu od jego C-końca.

e. aminokwasy odcinamy kolejno od C-konca

b. Metoda ta pozwala na oznaczenie wyłącznie jednego aminokwasu z końca N polipeptydu, ponieważ uwolnienie znakowanego aminokwasu wymaga hydrolizy wszystkich wiązań peptydowych.

b. przeciwciała monoklonalne mogą pochodzić od szpiczaka mnogiego

c. determinanta antygenowa to przeciwciała rozpoznające grupę aminokwasów na dużej cząsteczce

a. przeciwciała rozpoznają hapten na

d. przeciwciała monoklonalne są homogenne

a. przeciwciało (immunoglobulina, lg)to białko syntetyzowane przez zwierzęta w odpowiedzi na obecność obcej substancji zwanej antygenem

b. determinanta antygenowa (inaczej epitop) to specyficzna grupa lub zespół aminokwasów, znajdujących się na dużej cząsteczce rozpoznawana przez przeciwciała

d. antygenem mogą być białka, polisacharydy, kwasy nukleinowe

c. hapteny – małe, obce cząsteczki (np. syntetyczne peptydy) indukujące produkcję przeciwciał, zawierające epitopy i przyłączone do makro-molekularnych nośników

e. zwierzęta charakteryzują się duża różnorodnością komórek produkujących przeciwciała, a każda wytwarza przeciwciała o jedynej swoistości

f. komórki produkują wiele różnych przeciwciał, z których każde rozpoznaje inną cechę powierzchni tego samego antygenu

a. Spadek stężenia CO2 utrudnia oddysocjowanie O2.

e. Gdyby istniała hemoglobina, w której wiązanie cząsteczki tlenu do pierwszej podjednostki utrudniałoby wiązanie tlenu do kolejnych podjednostek, to jej współczynnik Hilla byłby mniejszy niż 1.

d. Utleniona hemoglobina łatwiej oddaje O2 w okolicy tkanek aktywnych

f. Utleniona hemoglobina łatwiej oddaje O2 w okolicy tkanek aktywnych metabolicznie (np. mięśni) niż w płucach.

b. Wzrost stężenia CO2 ułatwia oddysocjowanie O2.

g. Gdyby istniała hemoglobina, w której wiązanie cząsteczki tlenu do pierwszej podjednostki utrudniałoby wiązanie tlenu do kolejnych podjednostek, to jej współczynnik Hilla byłby ujemny.

c. BPG stabilizuje formę T hemoglobiny przez co zwiększa jej powinowactwo do O2.

Hemoglobina A przeważa u dorosłego człowieka i ma budowę podjednostkową α2β2

d. Hemoglobina płodu ma niższe powinowactwo do BPG niż hemoglobina matki

c. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do BPG niż hemoglobina matki

Hemoglobina o budowie podjednostkowej α2ϒ2 ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina A

b. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina matki w nieobecności BPG.

Hemoglobina A2 przeważa na początkowym etapie życia płodowego człowieka i ma budowę podjednostkową α2δ2.

a. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina matki w obecności BPG.

Hemoglobina F przeważa w ciągu ostatnich sześciu miesięcy życia płodowego człowieka i ma budowę podjednostkową α2ϒ2.