Egipskie portrety sepulkralne z I-IV w.n.e.; malowane techniką enkaustyczną, rzadziej temperową, na cienkich deseczkach lub płótnie; nakładano je i przywiązywano bandażami na twarz zmarłego, zamiast masek, po zmumifikowaniu; najwcześniejsze charakteryzują się realistycznym ujęciem modela, oddającym osobowość postaci; od III w. stają się stereotypowe, sprawiają wrażenie produkcji seryjnej; nazwa pochodzi od oazy Fajum, gdzie je po raz pierwszy odnaleziono;

Zwłoki, które w sposób naturalny lub wskutek zastosowania odpowiednich zabiegów konserwujących nie uległy rozkładowi. Mumifikowanie zwłok najbardziej rozpowszechnione było w starożytnym Egipcie. Proces taki trwał ok. 70 dni.; usuwano wnętrzności (przechowywane w KANOPACH), napełniano ciało żywicami i pachnidłami, osuszano za pomocą suchej kąpieli w natronie (soda krystaliczna); następnie owijano w bandaże przesycone substancjami konserwującymi (asfalt, guma arabska); tak przygotowane ciało zaopatrywano w amulety i odpowiednie teksty religijne, umieszczano w antropoidalnej trumnie wykonanej z płócien i gipsu (tzw. KARTONAŻU), ewentualnie nakładano na twarz kartonażową, a od okresu ptolemejsko-rzym. gipsową maskę lub malowany portret (FAJUMSKIE PORTRETY)i najczęściej umieszczano w sarkofagu

Ludzi ubogich grzebano bez trumien na cmentarzach. W starożytnym Egipcie mumifikowano również zwierzęta uznawane za święte (np. ibisy, koty, krokodyle

Antropoidalna trumna wykonana z płócien i gipsu.

Kolumny ... (Deir el-Bahari, Dendera)

W starożytny Egipcie popularny motyw dekoracyjny świątyń, szczególnie w okresie ptolomejskim i rzymskim, przedstawiający symbolistyczny wizerunek egipskiej bogini Hator z kobiecą twarzą en face i uszami krowy, w ciężkiej peruce; używany również do dekoracji instrumentu muzycznego - sistrum;

Sposób przedstawiania postaci, w którym osoby ważniejsze, na wyższym szczeblu były większe niż pozostałe.

Zarys kształtu postaci lub przedmiotu; linia obwodząca kształt na rysunku lub malowidle i odgraniczająca jedną płaszczyznę od drugiej;

Pomieszczenie służące jako skład odzieży, sprzętu, żywności, itp., zwykle nie opalane. W feudalnej siedzibie stały element mieszkania szlacheckiego, rozpowszechniony na przełomie XV i XVI wieku, odpowiednik zachodnioeuropejskiej garderoby.

Kamień z Rosetty

Pismo starożytnego Egiptu, używane dla celów administracyjnych, handlowych, do pisania korespondencji, aktów prawnych, a także celem sporządzania podręcznych notatek. Teksty zapisywano horyzontalnie od prawej do lewej przede wszystkim na papirusach i ostrakonach. Ze względu na stosowaną mnogość skrótów i innych cech ortograficznych czytanie tekstów jest znacznie utrudnione. Ostatnie znane użycie tego pisma - na wyspie File w świątyni Izydy - datowane jest na 450 rok n.e. W zastosowaniach urzędowych została wyparta przez grekę, a w mowie przekształciła się w język koptyjski.