Strona 2
Terminologia pojęcia z historii sztuki XIX WIEK powtórka przed maturą
Pytanie 9
... Frontu Jedności Narodu z lat 70.
Dzieło sztuki drukarskiej i graficznej, które wykształciło się w XVII wieku, rozpowszechniło jako środek reklamy w XVIII wieku, w XIX wieku został wyparty z wielu funkcji przez plakat. Dziś tym terminem określa się pewne druki akcydensowe, jak odezwy, obwieszczenia, itp.
Jego głównym celem jest przekaz treści, a nie wywołanie skojarzeń myślowych lub odczuć artystycznych - TAK JAK W PLAKACIE, skutkiem czego wykonany jest głównie lub nawet w całości ze składu tekstu i nie zawiera ani skomplikowanych kompozycji literniczych, ani też rozbudowanych form graficznych. Jeśli tekstowi towarzyszy jakaś grafika, to spełnia ona rolę drugorzędną, i najczęściej jest ograniczona do takich prostych form, jak loga, linie, ornamenty itp. Cecha charakterystyczna - użycie liter w zazwyczaj dużym stopniu pisma oraz druk do marginesów (czyli bez spadów).
Dzieło sztuki drukarskiej i graficznej, które wykształciło się w XVII wieku, rozpowszechniło jako środek reklamy w XVIII wieku, w XIX wieku został wyparty z wielu funkcji przez plakat. Dziś tym terminem określa się pewne druki akcydensowe, jak odezwy, obwieszczenia, itp.
Jego głównym celem jest przekaz treści, a nie wywołanie skojarzeń myślowych lub odczuć artystycznych - TAK JAK W PLAKACIE, skutkiem czego wykonany jest głównie lub nawet w całości ze składu tekstu i nie zawiera ani skomplikowanych kompozycji literniczych, ani też rozbudowanych form graficznych. Jeśli tekstowi towarzyszy jakaś grafika, to spełnia ona rolę drugorzędną, i najczęściej jest ograniczona do takich prostych form, jak loga, linie, ornamenty itp. Cecha charakterystyczna - użycie liter w zazwyczaj dużym stopniu pisma oraz druk do marginesów (czyli bez spadów).
Pytanie 10
Kolegium jezuickie w Poznaniu
Był często stosowany w architekturze nowożytnej, zwany również kolosalnym, w którym kolumny pilastry ujmują kilka kondygnacji elewacji; gdy ma zastosowanie w jednej kondygnacji bywa nazywany małym.
Był często stosowany w architekturze nowożytnej, zwany również kolosalnym, w którym kolumny pilastry ujmują kilka kondygnacji elewacji; gdy ma zastosowanie w jednej kondygnacji bywa nazywany małym.
grand tour
wielki porządek
styl empire
lapidarium
palladianizm
Pytanie 11
J. Fałat, Pejzaż z młynem.
Technika malarska. Artysta kładzie farby najczęściej na papierze, pergaminie, także na kości słoniowej (miniatury), jedwabiu - w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie XVIII i XIX w., specjalne zdobienia wachlarzy; farba tworzy cienką przezroczystą warstwę, przez którą przebija kolor podłoża; technika wymagająca dużej precyzji ze względu na trudności dokonywania poprawek. Posługiwano się ją często przy wykonywaniu szkiców i projektów obrazów.
Technika malarska. Artysta kładzie farby najczęściej na papierze, pergaminie, także na kości słoniowej (miniatury), jedwabiu - w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie XVIII i XIX w., specjalne zdobienia wachlarzy; farba tworzy cienką przezroczystą warstwę, przez którą przebija kolor podłoża; technika wymagająca dużej precyzji ze względu na trudności dokonywania poprawek. Posługiwano się ją często przy wykonywaniu szkiców i projektów obrazów.
enkaustyka
tusz
tempera
akwarela
technika olejna
Pytanie 12
Francisco Goya, Kolos.
Technika graficzna druku wklęsłego, rozpowszechniona w XVIII wieku; także odbitka wykonana tą techniką. W tej technice trawione są płaszczyzny, a efekt plam o różnym natężeniu osiąga się przez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów. Przypomina rysunek wykonany pędzlem. Płytę miedzianą lub cynkową zapyla się sproszkowaną kalafonią lub asfaltem, stapia na piecyku, uzyskując po wytrawieniu efekt jasnych punkcików na ciemnym tle.
Technika graficzna druku wklęsłego, rozpowszechniona w XVIII wieku; także odbitka wykonana tą techniką. W tej technice trawione są płaszczyzny, a efekt plam o różnym natężeniu osiąga się przez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów. Przypomina rysunek wykonany pędzlem. Płytę miedzianą lub cynkową zapyla się sproszkowaną kalafonią lub asfaltem, stapia na piecyku, uzyskując po wytrawieniu efekt jasnych punkcików na ciemnym tle.
Pytanie 13
M. Płoński, Koszykarz, 1805
Cynkową lub miedzianą płytę najpierw pokrywa się warstwą ochronną zrobioną z wosku i żywicy, następnie artysta wydrapuje w niej podobnym do ołówka narzędziem linie. Tak przygotowaną płytkę z wydrapanym rysunkiem zanurza się w zbiorniku z kwasem, który wytrawia miejsca nie pokryte woskiem. W zależności od czasu wystawienia na działanie kwasu, grubość linii jest inna. Jeśli artysta chce uzyskać linie o różnej grubości, musi wyjąć płytkę z kwasu i pokryć fragmenty dodatkową warstwą wosku.
Cynkową lub miedzianą płytę najpierw pokrywa się warstwą ochronną zrobioną z wosku i żywicy, następnie artysta wydrapuje w niej podobnym do ołówka narzędziem linie. Tak przygotowaną płytkę z wydrapanym rysunkiem zanurza się w zbiorniku z kwasem, który wytrawia miejsca nie pokryte woskiem. W zależności od czasu wystawienia na działanie kwasu, grubość linii jest inna. Jeśli artysta chce uzyskać linie o różnej grubości, musi wyjąć płytkę z kwasu i pokryć fragmenty dodatkową warstwą wosku.
akwaforta
ltografia
linoryt
akwatinta
drzeworyt
Pytanie 14
Honoré Daumier, Rue Transnonain, 1834
Technika graficzna zaliczana do druku płaskiego, gdzie rysunek przeznaczony do powielania wykonuje się na kamieniu litograficznym, także odbitki wykonane tą techniką. Rysunek nanosi się zatłuszczającą kredką lub tuszem litograficznym na kamień — gładko wypolerowany lub przetarty ostrym piaskiem, co daje efekt gruboziarnistej faktury na odbitce. Po wykonaniu rysunku powierzchnia kamienia jest zakwaszana słabym roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. Dzięki temu niezarysowane partie zostają uodpornione na zatłuszczenie farbą. Wtedy właśnie rysunek zwilża się wodą, po czym nanosi się na niego farbę drukarską, którą przyjmują tylko oleofilowe — niewytrawione, zatłuszczone wcześniej kredką lub tuszem — fragmenty.
Technika graficzna zaliczana do druku płaskiego, gdzie rysunek przeznaczony do powielania wykonuje się na kamieniu litograficznym, także odbitki wykonane tą techniką. Rysunek nanosi się zatłuszczającą kredką lub tuszem litograficznym na kamień — gładko wypolerowany lub przetarty ostrym piaskiem, co daje efekt gruboziarnistej faktury na odbitce. Po wykonaniu rysunku powierzchnia kamienia jest zakwaszana słabym roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. Dzięki temu niezarysowane partie zostają uodpornione na zatłuszczenie farbą. Wtedy właśnie rysunek zwilża się wodą, po czym nanosi się na niego farbę drukarską, którą przyjmują tylko oleofilowe — niewytrawione, zatłuszczone wcześniej kredką lub tuszem — fragmenty.
Pytanie 15
Przykład grafiki artystycznej (Francisco Goya)
Jeden z podstawowych obok malarstwa i rzeźby działów sztuk plastycznych. Obejmuje techniki pozwalające na powielanie rysunku na papierze lub tkaninie z uprzednio przygotowanej formy.
Jeden z podstawowych obok malarstwa i rzeźby działów sztuk plastycznych. Obejmuje techniki pozwalające na powielanie rysunku na papierze lub tkaninie z uprzednio przygotowanej formy.
biedermeier
grafika
graffitti
akwatinta
palladianizm
Pytanie 16
Van Gogh, Korytarz w przytułku, 1889.
Technika podobna do akwareli, z tą różnicą, że tutaj farby są zmieszane z kryjącą bielą, podczas gdy akwarela nie jest farbą kryjącą. Gama barwna tej techniki jest dość stonowana, zbliżona do kolorystyki charakterystycznej np. dla pastelu.
Technika podobna do akwareli, z tą różnicą, że tutaj farby są zmieszane z kryjącą bielą, podczas gdy akwarela nie jest farbą kryjącą. Gama barwna tej techniki jest dość stonowana, zbliżona do kolorystyki charakterystycznej np. dla pastelu.
impast
syntetyzm
ekaustyka
pastel
gwasz
