Farba, której spoiwem są żywice poliakrylowe, w których są zawieszone cząstki pigmentu. Stosowana jest w poligrafii, malarstwie. W zastosowaniach artystycznych może być kładziona grubo jak farby olejne lub cienko przezroczystymi warstwami (laserunkowo).

M. Płoński, Koszykarz, 1805

Cynkową lub miedzianą płytę najpierw pokrywa się warstwą ochronną zrobioną z wosku i żywicy, następnie artysta wydrapuje w niej podobnym do ołówka narzędziem linie. Tak przygotowaną płytkę z wydrapanym rysunkiem zanurza się w zbiorniku z kwasem, który wytrawia miejsca nie pokryte woskiem. W zależności od czasu wystawienia na działanie kwasu, grubość linii jest inna. Jeśli artysta chce uzyskać linie o różnej grubości, musi wyjąć płytkę z kwasu i pokryć fragmenty dodatkową warstwą wosku.

J. Fałat, Pejzaż z młynem.

Technika malarska. Artysta kładzie farby najczęściej na papierze, pergaminie, także na kości słoniowej (miniatury), jedwabiu - w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie XVIII i XIX w., specjalne zdobienia wachlarzy; farba tworzy cienką przezroczystą warstwę, przez którą przebija kolor podłoża; technika wymagająca dużej precyzji ze względu na trudności dokonywania poprawek. Posługiwano się ją często przy wykonywaniu szkiców i projektów obrazów.

Kompozycja wykonana z barwnego szkła okiennego, ornament; złożona z kawałków szkła łączonych ramkami ołowianymi (zw. dwutówkami) i osadzanych między żelaznymi sztabami, dzielącymi je na kwatery, stanowi wypełnienie otworu okiennego; kolorowe szkło otrzymywano barwiąc je w stanie płynnym barwnikami metalowymi (żelazo, miedź, itp.)

B. Bellotto, fragment Widoku Warszawy od strony Pragi.

Obraz, rysunek lub rycina przedstawiające bądź ogólny widok miasta (panorama), bądź poszczególne place, ulice, zespoły architektoniczne lub budowle;

Francisco Goya, Kolos.

Technika graficzna druku wklęsłego, rozpowszechniona w XVIII wieku; także odbitka wykonana tą techniką. W tej technice trawione są płaszczyzny, a efekt plam o różnym natężeniu osiąga się przez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów. Przypomina rysunek wykonany pędzlem. Płytę miedzianą lub cynkową zapyla się sproszkowaną kalafonią lub asfaltem, stapia na piecyku, uzyskując po wytrawieniu efekt jasnych punkcików na ciemnym tle.

Patrząc na obraz możemy określić, jakie barwy w nim występują albo inaczej, w jakiej gamie kolorystycznej został namalowany. Gdy artysta wybrał do obrazu kolory leżące w kole barw blisko siebie po stronie gorącej lub chłodnej powiemy wtedy iż mamy do czynienia z ...

Jasność barwy, natężenie światła względnie cienia (ilość jasności i ciemności), jaka zawarta jest w tonie kolorystycznym. Wiąże się z poczuciem ciężaru koloru, ponieważ barwy i odcienie jasne są lekkie i ulotne, a ciemne sprawiają wrażenie ciężkości i masywności. Odpowiednie rozłożenie organizuje kompozycję kolorystyczną. W kompozycji malarskiej światło może być rozłożone równomiernie w całej kompozycji, ale może też stanowić ostre kontrasty o zabarwieniu emocjonalnym. Siła zależy od barwy przedmiotów w naturze, a także od kierunku ich oświetlenia.