Fiszki
egz_inż-gig
Test w formie fiszek egzamin inżynierski GIG WGGiOŚ
Ilość pytań: 152
Rozwiązywany: 10661 razy
W stadium dojrzałym rzeka posiada:
małą wydolność i małą nośność
dużą wydolność i dużą nośność
dużą wydolność i małą nośność
małą wydolność i dużą nośność
małą wydolność i dużą nośność
Ozy powstają:
w korytach rzek marginalnych
w strefie proglacjalnej lądolodu
w obszarze zajętym przez lądolód
w jego strefie peryglacjalnej
w obszarze zajętym przez lądolód
Jeziora rynnowe powstają:
w wyniku erozji rzek subglacjalnych
w wyniku erozji rzek supraglacjalnych
dzięki egzaracji lądolodu
w wyniku erozji rzek marginalnych
w wyniku erozji rzek subglacjalnych
Morena końcowa lądolodu powstaje:
w wyniku działalności limnoglacjalnej
w podłożu lądolodu
przed czołem lądolodu
w wyniku działalności fluwioglacjalnej
przed czołem lądolodu
Podcios brzegowy powstaje w wyniku:
działalności prądu litoralnego
akumulacyjnej jego działalności
działalności prądów pływowych
abrazyjnej działalności morza
abrazyjnej działalności morza
Prąd litoralny powstaje w wyniku:
grawitacyjnego oddziaływania Księżyca i Słońca
równoległego nabiegu czół fal względem brzegu morskiego
ukośnego nabiegu czół fal na brzeg morski
tylko przy wietrze z NW
ukośnego nabiegu czół fal na brzeg morski
Usytuowanie podstawy falowania uzależnione jest:
od zasolenia wody morskiej
od temperatury wody
od długości fal
od odległości od linii brzegowej
od długości fal
Flisz powstaje:
w wyniku akumulacji z prądów grawitacyjnych
w wyniku akumulacji fluwioglacjalnej
w strefie litoralnej
poniżej CCD
w wyniku akumulacji z prądów grawitacyjnych
Człon T a sekwencji Boumy:
jest charakterystyczny dla jego części dystalnej
jest charakterystyczny dla proksymalnej części modelu stożka akumulacji fliszowej
występują wyłącznie w kanale centralnym
jest obecny w obrębie całego stożka
jest charakterystyczny dla proksymalnej części modelu stożka akumulacji fliszowej
Mechanizmem podtrzymującym prąd zawiesinowy jest:
kolizja ziaren
kohezja fazy rozpraszającej
autosuspensja
ciśnienie wody porowej
autosuspensja
Dane wejściowe wykorzystywane do konstruowania dowolnych map jakościowych
mogą być bezpośrednio zastosowane:
Do opracowania dowolnych map ilościowych
Do opracowania map miąższości i strukturalnych
Mogą być wykorzystane do opracowania map ilościowych po ich odpowiednim przetworzeniu
Mogą być wykorzystane do opracowania map ilościowych po ich odpowiednim przetworzeniu
Do opracowania map geologicznej, odkrytej można wykorzystać:
Dane stratygraficzne i miąższościowe z odwiertów
Ilościowe dane petrofizyczne wspomagane sondowaniami magnetotellurycznymi
Interpretacje strukturalne sejsmiki skorelowane ilościowo z wynikami interpretacji litologiczno-złożowej krzywych geofizyki wiertniczej
Dane stratygraficzne i miąższościowe z odwiertów
Do opracowania map ilościowych, na których zmienność kartowanego parametru jest
odwzorowana za pomocą izolinii, można wykorzystać:
Dyskretnie zakodowana zmienności litologii, facji lub paleogeografii
Przekroje biostratygraficzne
Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatośc średnią, miąższość, itp.
Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatośc średnią, miąższość, itp.
Ekstrapolacja to technika konstruowania map ilościowych pozwalająca:
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych
Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych
Ekstrapolacja jest techniką konstruowania map używaną do:
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana przez np. konturowanie równoległe;
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana np. przez konturowanie równoodległościowe
Konstruowania map jakościowych, zwłaszcza map fotolineamentów
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana np. przez konturowanie równoodległościowe
Ekstrapolacja to technika używana do konstruowania map ilościowych możliwa do
wykorzystania przy zastosowaniu:
Konturowania geometrycznego (metoda trójkątów)
Konturowania równoległego (metoda trójkątów)
Konturowania równoodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D)
Konturowania równoodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D)
Pod pojęciem m regularnej siatki interpolacyjnej rozumiemy:
Sieć elementów skończonych o dowolnej geometrii
Sieć trójkątów równobocznych
Sieć równo oddalonych węzłów 2D
Sieć równo oddalonych węzłów 2D
Rozdzielczości regularnej siatki interpolacyjnej decyduje:
Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y)
Cięcie warstwicowe zastosowane na mapie
Ilość i orientacja budujących ja trójkątów
Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y)
Czynniki decydujące o geometrii siatki interpolacyjnej, używanej do skonstruowania
map to:
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y oraz ciecie warstwicowe mapy
Naroża X min, Y min, Z min oraz X max, Y max, Z max oraz spacjowanie w kierunkach X, Y i Z
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y
Dla punktowych danych wejściowych cechujących się równomierną dystrybucją
przestrzenną, izotropową zmiennością i dużą liczebnością optymalną odmiana metody
trójkątów jest:
Konturowanie równoległe
Konturowanie mechaniczne (geometryczne)
Konturowanie równoodległościowe
Konturowanie mechaniczne (geometryczne)