Do opracowania map ilościowych, na których zmienność kartowanego parametru jest
odwzorowana za pomocą izolinii, można wykorzystać:
Przekroje biostratygraficzne;
Dyskretnie zakodowana zmienności litologii, facji lub paleogeografii.
Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatość średnią, miąższość, itp.;
Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatość średnią, miąższość, itp.;
Ekstrapolacja to technika konstruowania map ilościowych
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych
Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko
Przedstawić na mapie kartowawane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.
Przedstawić na mapie kartowawane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.
Ekstrapolacja jest techniką konstruowania map używaną do:
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana przez np. konturowanie równoodległościowe;
Konstruowania map jakościowych, zwłaszcza map fotolineamentów;
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi,wykorzystywana przez np. konturowanie równoległe;
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana przez np. konturowanie równoodległościowe;
Ekstrapolacja to technika używana do konstruowania map ilościowych możliwa do
wykorzystania przy zastosowaniu:
Konturowania geometrycznego (metoda trójkątów)
Konturowania równoległego (metoda trójkątów)
Konturowania równodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D);
Konturowania równodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D);
Pod pojęciem m regularnej siatki interpolacyjnej rozumiemy
Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y);
Cięcie warstwicowe zastosowane na mapie.
Ilość i orientacja budujących ja trójkątów;
Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y);
Czynniki decydujące o geometrii siatki interpolacyjnej, używanej do skonstruowania
map to:
Naroża X min, Y min, Z min oraz X max, Y max, Z max oraz spacjowanie w kierunkach X, Y i Z;
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y;
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y oraz ciecie warstwicowe mapy.
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y;
Dla punktowych danych wejściowych cechujących się równomierną dystrybucją
przestrzenną, izotropową zmiennością i dużą liczebnością optymalną odmiana metody
trójkątów jest:
Konturowanie mechaniczne(geometryczne).
Konturowanie równoodległościowe;
Konturowanie równoległe;
Konturowanie mechaniczne(geometryczne).
Metoda trójkątów jest stosowana przede wszystkim do:
Do opracowania map na podstawie wspomaganej komputerowo interpretacji sejsmiki;
Do operacji na regularnych siatkach interpolacyjnych, np. konwersji czasowo głębokościowej;
Do opracowania map pojedynczych parametrów na podstawie stosunkowo nielicznych danych punktowych lub do konstruowania map powierzchni terenu.
Do opracowania map pojedynczych parametrów na podstawie stosunkowo nielicznych danych punktowych lub do konstruowania map powierzchni terenu.
Technika superpozycji jest to:
Analogowa metoda konturowana wykorzystująca ekstrapolację techniką równoodległościową.
Metoda wspomagająca korelacje międzyotworowe na podstawie geofizyki wiertnicze oparta na ekstrapolacji trendów wielomianowych oraz interpolacji liniowej;
Klasyczna (analogowa) technika konstruowania map, wykorzystywana do opracowania map pochodnych w wyniku nałożenia i odejmowania lub dodawania dwóch obrazów izoliniowych. Z jej wykorzystaniem można konstruować pochodne mapy strukturalne lub miąższości;
Klasyczna (analogowa) technika konstruowania map, wykorzystywana do opracowania map pochodnych w wyniku nałożenia i odejmowania lub dodawania dwóch obrazów izoliniowych. Z jej wykorzystaniem można konstruować pochodne mapy strukturalne lub miąższości;