MNWC część 1 -.-

Występuje tylko w modelach MES dla nieustalonej konwekcji, nie ma jej na siatkach objętości kontrolnych

Jest znacznie mniejsza dla modelu diagonalnej macierzy pojemności (masy) – modelu LMM

Jest wynikiem błędów przesunięć fazowych występujących przy konwekcyjnym przenoszeniu na siatce dyskretnej

Jest wynikiem błędów przesunięć fazowych występujących przy konwekcyjnym przenoszeniu na siatce dyskretnej

Kalibracja modelu symulacyjnego

Stworzenie zbioru wiarygodnych danych eksperymentalnych do porównania z obliczeniami

Poznanie fizyki i ilościowych aspektów badanego zjawiska

Stworzenie zbioru wiarygodnych danych eksperymentalnych do porównania z obliczeniami

Liniowe przedłużenie rozwiązania poza przedziałem interpolacji

Liniowa kombinacja rozwiązań uzyskanych metodami o rożnym rzędzie dokładności na tej samej siatce podziału

Liniowa kombinacja rozwiązań uzyskanych tą samą metodą na różnych siatkach podziału

Liniowa kombinacja rozwiązań uzyskanych tą samą metodą na różnych siatkach podziału

Odwzorowany element w lokalnym układzie krzywoliniowym o liczbie węzłów o jeden większej od stopnia wielomianu interpolacyjnego

Wybrany element w układzie globalnym (np. czworościenny)

Odwzorowany element w lokalnym układzie krzywoliniowym o liczbie węzłów równej liczbie węzłów rzeczywistego elementu (w układzie globalnym)

Odwzorowany element w lokalnym układzie krzywoliniowym o liczbie węzłów o jeden większej od stopnia wielomianu interpolacyjnego

Odwzorowany element w lokalnym układzie krzywoliniowym o liczbie węzłów równej liczbie węzłów rzeczywistego elementu (w układzie globalnym)

Ma tyle samo węzłów interpolacji geometrii co wielkości polowej

Ma więcej węzłów interpolacji geometrii niż interpolacji wielkości polowej

Ma więcej węzłów interpolacji wartości polowej niż interpolacji geometrii

Ma więcej węzłów interpolacji wartości polowej niż interpolacji geometrii

Ma więcej węzłów interpolacji geometrii niż interpolacji wielkości polowej

Ma więcej węzłów interpolacji wartości polowej niż interpolacji geometrii

Ma tyle samo węzłów interpolacji geometrii co wielkości polowej

Ma więcej węzłów interpolacji geometrii niż interpolacji wielkości polowej

Warunkowo-stabilny schemat kroczenia w czasie przy założeniu liniowych zmian wielkości polowej w czasie

Bezwarunkowo stabilny schemat przy założeniu parabolicznych zmian wielkości polowej w czasie

Bezwarunkowo stabilny schemat przy założeniu liniowych zmian wielkości polowej w czasie

Warunkowo-stabilny schemat kroczenia w czasie przy założeniu liniowych zmian wielkości polowej w czasie

Niestrukturalnych siatek objętości kontrolnych

Siatek elementów skończonych

Strukturalnych siatek objętości kontrolnych

Siatek elementów skończonych

Nie ma oscylacji (wiggles), gdy siatkowa liczba Pecleta |Pe|&rt;5

Daje oscylacje (wigges), gdy siatkowa liczba Pecleta |Pe|<2

To przybliżenie strumieni konwekcyjnego i dyfuzyjnego oparte na liniowej lokalnej interpolacji wielkości polowej

Daje oscylacje (wigges), gdy siatkowa liczba Pecleta |Pe|<2

To przybliżenie strumieni konwekcyjnego i dyfuzyjnego oparte na liniowej lokalnej interpolacji wielkości polowej

Metoda Gaussa-Seidela to metoda bezpośredniego rozwiązania układu równań algebraicznych

Metoda Gaussa-Seidela to metoda linearyzacji nieliniowych równań algebraicznych

Metoda eliminacji Gaussa to metoda bezpośredniego rozwiązania układu równań algebraicznych

Metoda Gaussa-Seidela to metoda bezpośredniego rozwiązania układu równań algebraicznych

Metoda eliminacji Gaussa to metoda bezpośredniego rozwiązania układu równań algebraicznych

Element super parametryczny ma więcej węzłów interpolacji geometrii niż interpolacji wielkości polowej

Element super parametryczny jest właściwym wyborem w przypadku złożonej geometrii obszaru

Element super parametryczny jest właściwym wyborem w przypadku prostej geometrii obszaru

Element super parametryczny jest właściwym wyborem w przypadku złożonej geometrii obszaru

Eksperyment walidacyjny powinien być planowany i realizowany przy ścisłej współpracy eksperymentatorów i twórców modelu obliczeniowego

Dokładność obliczeń i precyzja badań eksperymentalnych nie są uwarunkowane podstawowym celem tworzenia modelu

Eksperyment walidacyjny powinien być planowany przy ścisłej współpracy eksperymentatorów i twórców modelu obliczeniowego, ale realizowany przy braku takiej współpracy

Eksperyment walidacyjny powinien być planowany i realizowany przy ścisłej współpracy eksperymentatorów i twórców modelu obliczeniowego

Model MES jest globalnie zachowawczy, jeśli zbudowany jest na bazie dywergentnej formy równania różniczkowego a wszystkie funkcje wagowe spełniają: SUMA Wi=1

Model MES oparty na bazie niedywergentnej formie równiania różniczkowego jest zachowawczy lokalnie jeśli wszystkie funkcje wagowe spełniają: SUMA Wi=1

Model MES jest zawsze globalnie i lokalnie zachowawczy

Model MES jest zawsze globalnie i lokalnie zachowawczy

Faktoryzacja i LU dekompozycji macierzy to przykłady technik rozwiązania układów równań algebraicznych metodą eliminacji bezpośredniej

Metoda Jordana to przykład metody rozwiązania układu równań algebraicznych techniką iteracyjną

Błąd zaokrąglenia jest problemem w metodach eliminacji bezpośredniej

Faktoryzacja i LU dekompozycji macierzy to przykłady technik rozwiązania układów równań algebraicznych metodą eliminacji bezpośredniej

Metoda Jordana to przykład metody rozwiązania układu równań algebraicznych techniką iteracyjną

Model oparty na metodzie objętości kontrolnych jest zawsze globalnie i lokalnie zachowawczy

Model MES jest globalnie zachowawczy dla wszystkich funkcji wagowych spełniających: SUMA Wi=1

Model MES jest lokalnie i globalnie zachowawczy dla wszystkich funkcji wagowych spełniających: SUMA Wi=1

Model oparty na metodzie objętości kontrolnych jest zawsze globalnie i lokalnie zachowawczy

Model MES jest globalnie zachowawczy dla wszystkich funkcji wagowych spełniających: SUMA Wi=1

Stabilność modelu numerycznego bada się wykorzystując rozwinięcie w szeregi Fouriera

Zgodność modelu numerycznego z jego odpowiednikiem ciągłym bada się wykorzystując rozwinięcie w szereg Taylora

Zgodność modelu numerycznego z jego odpowiednikiem ciągłym bada się wykorzystując rozwinięcie w szeregi Fouriera

Stabilność modelu numerycznego bada się wykorzystując rozwinięcie w szeregi Fouriera

Zgodność modelu numerycznego z jego odpowiednikiem ciągłym bada się wykorzystując rozwinięcie w szeregi Fouriera

Dyfuzja opisywana jest przez pierwsze, a konwekcja przez drugie pochodne przestrzenne

Dyfuzja i konwekcja opisywane są przez drugie pochodne przestrzenne

Dyfuzja opisywana jest przez drugie, a konwekcja przez pierwsze pochodne przestrzenne

Dyfuzja opisywana jest przez pierwsze, a konwekcja przez drugie pochodne przestrzenne

Dyfuzja i konwekcja opisywane są przez drugie pochodne przestrzenne