a. stabilizują głównie strukturę drugorzędową białka, (

b. są wiązaniami kowalencyjnymi, które mogą zostać zniesione przez działanie takich substancji jak: beta-merkaptoetanol, dinitrotroitol, mocznik

d. powstają przez redukcję grup sulfhydrylowych,

c. podczas renaturacji rybonukleazy następuje spontaniczne odtworzenie mostków dwusiarczkowych.

e. powstają wyłącznie pomiędzy osobnymi łańcuchami polipeptydowymi białek wielopodjednostkowych takich jak przeciwciała.

i. W procesie oczyszczania białka metodą chromatografii powinowactwa wykorzystuje się zdolność tworzenia przez białko wewnętrznych mostków dwusiarczkowych.

c. Dializa jest podstawową metodą używaną do rozdziału białek niewiele różniących się wielkością.

a. Dializa jest metodą często używaną do oddzielenia białek od małych cząsteczek.

b. Rozpuszczalność większości białek nie zmienia się w stężonych roztworach soli.(

h. Do związania białka o charakterze zasadowym z kolumną do chromatografii jonowymiennej używa się anionitu.

d. W technice chromatografii metodą filtracji żelowej, podobnie jak w elektroforezie żelowej, największe białka opuszczają żel jako pierwsze.

e. Podczas chromatografii metodą filtracji żelowej najszybciej poruszają się i wypływają z kolumny najmniejsze białka.

g. Do związania białka o charakterze zasadowym z kolumną do chromatografii jonowymiennej używa się kationitu.

f. Podczas chromatografii metodą filtracji żelowej najszybciej wypływają z kolumny największe białka.

b. test ELISA umożliwia zarówno wykrycie antygenu, jak i jego ilościowe oznaczenie.

f. Przeciwciała mogą być wykorzystane do oczyszczania białek poprzez chromatografię jonowymienną

d. test Western blotting umożliwia wykrycie białek rozdzielonych za pomocą elektroforezy żelowej

a. test ELISA może być wykorzystany do wykrycia danego antygenu w mieszaninach złożonych (np. we krwi)

c. test ELISA nie może być wykorzystany do wykrycia danego przeciwciała w złożonych mieszaninach (np. we krwi)

e. Przeciwciała nie mogą być wykorzystane do oczyszczania białek poprzez chromatografię jonowymienną

c. Wykorzystuje sekwencyjne odcinanie reszt aminokwasowych od końca N, po uprzedniej reakcji polipeptydu z fenyloizotiocyjanianem.

d. Pozwala ona na poznanie co najwyżej 15 reszt aminokwasowych w sekwencji peptydu od jego końca C

b. Metoda ta pozwala na oznaczenie wyłącznie jednego aminokwasu z końca N polipeptydu, ponieważ uwolnienie znakowanego aminokwasu wymaga hydrolizy wszystkich wiązań peptydowych.

h. Wykorzystuje sekwencję odcinania reszt aminokwasowych od końca N, po uprzedniej reakcji polipeptydu chlorkiem dabsylu,

f. W środowisku lekko kwaśnym uwalniana jest cykliczna fenylotiohydantoinowa pochodna aminokwasu, po czym koniec peptydowy jest gotowy do kolejnego cyklu reakcji.

g. Pozwala na poznanie nie wiecej niż 50 reszt aminokwasowych w sekwencji peptydu od jego C-końca.

e. aminokwasy odcinamy kolejno od C-konca

a. Metoda ta wykorzystuje fluorodinitrobenzen jako cząsteczkę znakującą koniec N polipeptydu.

b. przeciwciała monoklonalne mogą pochodzić od szpiczaka mnogiego

a. przeciwciała rozpoznają hapten na

c. determinanta antygenowa to przeciwciała rozpoznające grupę aminokwasów na dużej cząsteczce

d. przeciwciała monoklonalne są homogenne

d. antygenem mogą być białka, polisacharydy, kwasy nukleinowe

a. przeciwciało (immunoglobulina, lg)to białko syntetyzowane przez zwierzęta w odpowiedzi na obecność obcej substancji zwanej antygenem

e. zwierzęta charakteryzują się duża różnorodnością komórek produkujących przeciwciała, a każda wytwarza przeciwciała o jedynej swoistości

f. komórki produkują wiele różnych przeciwciał, z których każde rozpoznaje inną cechę powierzchni tego samego antygenu

c. hapteny – małe, obce cząsteczki (np. syntetyczne peptydy) indukujące produkcję przeciwciał, zawierające epitopy i przyłączone do makro-molekularnych nośników

b. determinanta antygenowa (inaczej epitop) to specyficzna grupa lub zespół aminokwasów, znajdujących się na dużej cząsteczce rozpoznawana przez przeciwciała

c. BPG stabilizuje formę T hemoglobiny przez co zwiększa jej powinowactwo do O2.

e. Gdyby istniała hemoglobina, w której wiązanie cząsteczki tlenu do pierwszej podjednostki utrudniałoby wiązanie tlenu do kolejnych podjednostek, to jej współczynnik Hilla byłby mniejszy niż 1.

a. Spadek stężenia CO2 utrudnia oddysocjowanie O2.

d. Utleniona hemoglobina łatwiej oddaje O2 w okolicy tkanek aktywnych

f. Utleniona hemoglobina łatwiej oddaje O2 w okolicy tkanek aktywnych metabolicznie (np. mięśni) niż w płucach.

g. Gdyby istniała hemoglobina, w której wiązanie cząsteczki tlenu do pierwszej podjednostki utrudniałoby wiązanie tlenu do kolejnych podjednostek, to jej współczynnik Hilla byłby ujemny.

b. Wzrost stężenia CO2 ułatwia oddysocjowanie O2.

Hemoglobina A2 przeważa na początkowym etapie życia płodowego człowieka i ma budowę podjednostkową α2δ2.

b. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina matki w nieobecności BPG.

a. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina matki w obecności BPG.

c. Hemoglobina płodu ma wyższe powinowactwo do BPG niż hemoglobina matki

d. Hemoglobina płodu ma niższe powinowactwo do BPG niż hemoglobina matki

Hemoglobina A przeważa u dorosłego człowieka i ma budowę podjednostkową α2β2

Hemoglobina o budowie podjednostkowej α2ϒ2 ma wyższe powinowactwo do tlenu niż hemoglobina A

Hemoglobina F przeważa w ciągu ostatnich sześciu miesięcy życia płodowego człowieka i ma budowę podjednostkową α2ϒ2.