terminologia, pojęcia z historii sztuki PREHISTORIA powtórka przed maturą!

Menhiry w Carnac

Aleje utworzone z równoległych rzędów menhirów; występują najczęściej we Francji w Bretanii (najsłynniejsze w Carnac); odnoszone są do czasów neolitycznych lub eneolitycznych, służył prawdopodobnie celom kultowym lub astronomicznym.

Wytwór ręki ludzkiej, każdy przedmiot wykonany lub zmodyfikowany przez człowieka, a następnie odkryty w wyniku badań archeologicznych

... w Borger w Holandii

Konstrukcja z pionowych płyt kamiennych przykrytych głazem; najczęściej służyła jako grobowiec; spotykana na obszarach pn.-zach. Europy (w okresie neolitu zwłaszcza w Breatanii i Irlandii), a także w Afryce, Azji i Oceanii.

Rekonstrukcja ... - Festyn Archeologiczny w Biskupinie w roku 2004

Dawny piec hutniczy, w którym przez redukcję tlenkowych rud żelaza za pomocą węgla drzewnego otrzymywano żelazo w postaci gąbczastej, zawierającej żużel. Żelazo nadające się do wyrobu narzędzi, broni itp. uzyskiwano przez usunięcie z łupki żużla na drodze wielokrotnego przekuwania.

Stonehenge

Budowla w formie kręgu utworzona z menhirów, często łączonych górą poziomymi belkami kamiennymi, o charakterze kultowym lub astronomicznym; Wznoszono je w neolicie i początku epoki brązu, głównie w Bretanii i Anglii (najsłynniejszy Stonehenge)

Stonehenge, ... budowla kamienna

Budowle z wielkich brył kamiennych, niezwiązanych zaprawą, lub pojedyncze obeliski; dzielą się na menhiry, dolmeny, alignementy i kromlechy; służyły celom kultowym lub sepulkralnym, niekiedy astronomicznym; występują w strefie atlantyckiej Europy, na wyspach Morza Śródziemnego, Zakaukaziu, Palestynie, pn. Indiach, Japonii i Oceanii; najstarsze europejskie ... datowane są na neolit.

9,5-metrowy ... z Bretanii

Pradziejowy obelisk kamienny, surowy lub z grubsza obrobiony, występujący pojedynczo lub w grupach; niektóre osiągnęły gigantyczne rozmiary (4-20 m wysokości); pochodzą głównie z okresu neolitu i początku epoki brązu.

Strumyk zabarwiony ...

Rodzaj pelitycznej zwietrzeliny skał albo iłów bogatych w związki żelaza, wykorzystywany jako naturalny, nieorganiczny pigment o barwie od żółtej do brązowej. Powstaje przez zmieszanie glinokrzemianów i substancji barwnych, głównie tlenków żelaza. Ilość i rozdrobnienie tlenków wpływa na uzyskaną barwę. Ponieważ występuje ona w naturze jako proszek, nie można jej użyć bezpośrednio do malowania, stosuje się ją wraz z wypełniaczem. Była używana przez społeczności paleolitu, mezolitu i neolitu także do konserwacji i obróbki skór oraz jako barwnik wyrobów artystycznych.

Malowidła naskalne z Lascaux

Sposób oddawania głębi obrazu, odkryty już w prehistorii (ok. 20-15 tys. lat p.n.e.). Polega na tym, że elementy dalsze są częściowo zasłonięte przez elementy bliższe. W ten sposób dwa częściowo zachodzące na siebie kształty sprawiają wrażanie, iż ten, który jest widoczny w całości jest bliżej, a ten, który widać tylko częściowo - dalej.
Kompozycja ta przez człowieka pierwotnego często była stosowana razem z kompozycją rzędową.

Rodzaj perspektywy będący prawdopodobnie najstarszym znanym człowiekowi sposobem oddawania głębi. Zwierzęta z dalszego planu umieszczano powyżej zwierząt pierwszoplanowych. Wynikało to z obserwacji natury - rzeczywiste złudzenie optyczne sprawia, że przedmioty oddalone wydają się górować nad przedmiotami bliższymi patrzącemu. Po raz pierwszy została zastosowana ok. 15-20 tys. lat temu w naskalnych wizerunkach stad zwierząt.

Narzędzie wykonane techniką rdzeniowania z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych (rzadziej z grubych odłupków) przy zastosowaniu obustronnej obróbki na większej części lub na całym obwodzie. W ten sposób powstawały narzędzia o migdałowatym, sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie.

Termin określający naczynie związane z kultem zmarłych. Gliniane naczynie zawierające prochy zmarłych.

... cylindryczna z inskrypcją łacińską. 2 połowa I w.n.e.

Termin określający naczynie związane z kultem zmarłych. Często zdobione polichromią, ornamentem rytym, dekoracją plastyczną, itp. Występowały od neolitu; szeroko rozpowszechnione w epoce brązu, a zwłaszcza żelaza;

Sztuka graficzna polegająca na wyryciu rysunku na płycie, głownie metalowej (metaloryt) lub drewnianej, z której po nałożeniu farby wykonuje się odbitki na papierze, przeważnie przy użyciu prasy; uzyskana w ten sposób odbitka zwana jest ryciną; W sztuce dawnej termin ten używa się równoznacznie z pojęciem SZTYCHARSTWO, które oznaczało w zasadzie rytowanie rylcem na miedzi; Artysta pracujący w tej dziedzinie zwany jest rytownikiem.

Skarbiec Atreusza - przekrój


W starożytności budowla na planie okrągłym (centralna budowla), najczęściej o przeznaczeniu sepulkralnym lub kultowym. ... grobowe pojawiły się już pod koniec III tysiąclecia p.n.e. na Krecie.