Fiszki

terminologia, pojęcia z historii sztuki WIADOMOŚCI WSTĘPNE POWTÓRKA PRZED MATURĄ cz. 2

Test w formie fiszek Część druga podstawowych terminów z historii sztuki.<br/>
Ilość pytań: 24 Rozwiązywany: 1893 razy
Honoré Daumier, Rue Transnonain, 1834


Technika graficzna zaliczana do druku płaskiego, gdzie rysunek przeznaczony do powielania wykonuje się na kamieniu litograficznym, także odbitki wykonane tą techniką. Rysunek nanosi się zatłuszczającą kredką lub tuszem litograficznym na kamień — gładko wypolerowany lub przetarty ostrym piaskiem, co daje efekt gruboziarnistej faktury na odbitce. Po wykonaniu rysunku powierzchnia kamienia jest zakwaszana słabym roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. Dzięki temu niezarysowane partie zostają uodpornione na zatłuszczenie farbą. Wtedy właśnie rysunek zwilża się wodą, po czym nanosi się na niego farbę drukarską, którą przyjmują tylko oleofilowe — niewytrawione, zatłuszczone wcześniej kredką lub tuszem — fragmenty.
litografia
Iwan Ajwazowski, Dziewiąta fala

Temat w malarstwie przedstawiający pejzaż, którego głównym składnikiem jest morze, widok portu, plaża, statki, morskie bitwy. Rozwinął się w krajach związanych z morzem o tradycjach żeglarskich. Jako odrębny gatunek występuje od XVII wieku- Holandia.
marina
Zasada kompozycyjna dzieła sztuki, która polega na podkreślaniu kierunków pionowych.
wertykalizm
Charakterystyczny sposób ukształtowania powierzchni dzieła (np. obrazu, rzeźby) wynikający z tworzywa, techniki i woli artysty. Sposób nakładania farb na podłoże.

Pomaga w ustalaniu autentyczności lub datowaniu dzieł sztuki.
faktura
Przykład grafiki artystycznej (Francisco Goya)

Jeden z podstawowych obok malarstwa i rzeźby działów sztuk plastycznych. Obejmuje techniki pozwalające na powielanie rysunku na papierze lub tkaninie z uprzednio przygotowanej formy.
grafika
Pieta z Awinionu

Dziedzina badań historii sztuki, której zadaniem jest opis i interpretacja elementów treściowych i symbolicznych w dziełach sztuki.
ikonografia
MAURICE DENIS, Zielone drzewa

Układ elementów zestawionych ze sobą w taki sposób, aby tworzyły one harmonijną całość. Również samo dzieło, zawierające połączone ze sobą składniki.

Jej celem jest osiągnięcie zamierzonego efektu plastycznego poprzez umiejętne dobranie kolorów, kształtów, proporcji, faktur i położenia przedstawianych elementów, czasem na drodze porządkowania podobnych do siebie składników, a kiedy indziej poprzez zestawianie ich na zasadzie kontrastu.
kompozycja
Uwydatniona różnica, przeciwieństwo lub przeciwstawienie elementów obrazu bądź rzeźby. Służy do podkreślenia i zaakcentowania wybranych elementów dzieła. Może też służyć do podkreślenia nastroju pracy, na przykład przydawać niepokoju i niepewności. Rożnica między dwoma zestawianymi ze sobą przedmiotami lub zjawiskami dotycząca na przykład barwy, kształtu lub faktury.

* światło – mrok
* światło skupione – światło rozproszone
* światło stałe – światło zmienne

* szybkość – powolność
* ruch w pionie – ruch w poziomie
* przyspieszenie – spowolnienie

kontrast
Piotr Michałowski, Bitwa pod Somosierrą, ok. 1837,

Zasada kompozycyjna charakterystyczna dla sztuki hellenistycznej. Polegała na akcentowaniu kierunków ukośnych, co miało sprawić wrażenie dynamiczności. W XVII-XVIII w. cechuje malarstwo barokowe.
diagonalizm
Zasada kompozycyjna, polegająca na rozbudowie kompozycji plastycznej wszerz, ze specjalnym podkreśleniem i wydobyciem kierunków poziomych , którym podporządkowuje się osie i podziały pionowe; kompozycyjne osłabienie kierunków pionowych;
horyzontalizm
Antonio Pollaiuolo, Bitwa nagich mężczyzn (1465)

Technika graficzna wklęsła, najstarsza technika graficzna na metalu, stosowana już w 1. połowie XV wieku. Rysunek wykonuje się rylcem na wypolerowanej płycie miedzianej, z tym że najpierw wycinane są ogólne kontury, później wypełniane modelunkiem. Płytę pokrywa się farbą, po czym usuwa się jej nadmiar tak, że farba pozostaje jedynie w wyżłobionych rowkach. Następnie rycinę odbija się na prasie. Odbitka z takiej matrycy charakteryzuje się cienką ostro zakończoną kreską.
miedzioryt
Maurice Denis, Walka Jakuba z aniołem, 1893


Technika malarska polegająca na posługiwaniu się farbami olejnymi, w których spoiwem jest głównie olej lniany (rzadziej makowy lub inny); za podłoże malarskie służą najczęściej: drewno, płótno, blacha, rzadziej papier lub pergamin;
Można też ją stosować w malarstwie ściennym, chociaż z dużym ryzykiem, jeśli chodzi o trwałość dzieła. Farby miesza się i rozrabia z olejem na palecie i następnie nakłada na płótno różnego rodzaju pędzlami i szpachlami.
technika olejna
Leonardo da Vinci, Ostatnia wieczerza

Sposób oddania trójwymiarowych obiektów i przestrzeni na płaszczyźnie, zgodnie z prawami widzenia.
perspektywa
Główny akcent w kompozycji plastycznej, któremu podporządkowane są inne elementy.
dominanta
Albrecht Dürer, Czterej Jeźdźcy Apokalipsy, 1497-98

Technika graficzna druku wypukłego; także odbitka uzyskana tą techniką. Na powierzchni deski lub klocka wygładzonego i powleczonego warstwą gruntu wykonuje się rysunek, następnie metalowymi dłutami, nożem lub rylcami wycina się tło, które będzie białe, pozostawiając wypukły rysunek, tak przygotowaną formę powleka się farbą drukarską i odbija na papierze.
drzeworyt
Barwy, które uzyskujemy dodając do każdej z farb o barwie podstawowej i pochodnej odrobinę farby o barwie dopełniającej, np.

do czerwonej odrobinę zieleni, a do zielonej - czerwieni,
do pomarańczowej odrobinę niebieskiej, a do niebieskiej - pomarańczowej,
do żółtej odrobinę fioletowej, a do fioletowej - żółtej.
barwy złamane
Jan Matejko, Bitwa pod Grunwaldem

Rodzaj malarstwa historycznego, rysunku lub grafiki, którego tematem są sceny bitewne, wojny, życie obozowe wojowników. Temat pojawił się w malarstwie wazowym starożytnej Grecji- cen tauromachia i gigantomachia. W renesansie głównym twórcą był Paolo Ucello. Polscy artyści posługujący się tym tematem to m.in. bracia Kossakowie i Jan Matejko.
batalistyka
żółty, czerwony i niebieski to barwy ....
barwy podstawowe
... patronowa w Łopusznej

Wielobarwne malowidła zdobiące ściany, stropy lub sklepienia budowli znana w starożytności, występowała w kościołach wczesnochrześcijańskich i średniowiecznych; charakterystyczna dla sztuki renesansu i baroku należała do najczęściej stosowanych dekoracji wnętrz budowli sakralnych i świeckich, niekiedy zdobiła też fasady budowli; w XX wieku spotykana jako ozdoba elewacji reprezentacyjnych budynków.
polichromia
Autoportret Witkacego z 1939 roku.

Technika malarska, polegająca na używaniu miękkich pałeczek, wykonanych z barwnika malarskiego zmieszanego z kredą, glinką lub gipsem. Całość jest połączona żywicznym spoiwem. Technika ta daje miękką, łagodną kreskę, znana już od XV w., usamodzielniła się w XVIII w.

pastel
Van Gogh, Korytarz w przytułku, 1889.

Technika podobna do akwareli, z tą różnicą, że tutaj farby są zmieszane z kryjącą bielą, podczas gdy akwarela nie jest farbą kryjącą. Gama barwna tej techniki jest dość stonowana, zbliżona do kolorystyki charakterystycznej np. dla pastelu.
gwasz
Goya, Rozstrzelanie powstańców madryckich, 1814 r.

Obraz przedstawiający scenę rozgrywającą się w nocy, zwłaszcza w plenerze. Scena taka wymaga znakomitego opanowania warsztatu malarskiego, przede wszystkim koloru, za to daje artyście możliwość zastosowania interesujących rozwiązań świetlnych. Szczytowym okresem rozwoju ... był impresjonizm.
nokturn
Michał Anioł, Stworzenie Ewy

Technika malowania na świeżym, wilgotnym tynku. Jednorazowo nakłada się tylko taki fragmenty tynku, jaki artysta jest w stanie zamalować w ciągu dnia. Po wyschnięciu jakiekolwiek poprawki są już niemożliwe. Na koniec "dniówki" zbędne, niezamalowane kawałki tynku są zdejmowane, a kolejnego dnia kładzie się następną partię zaprawy. Malarz stara się, aby miejsca łączeń poszczególnych fragmentów tynku wypadały wzdłuż konturów postaci, gdzie łatwiej je ukryć. Technika ta jest stosowana od starożytności.
fresk
Św. Piotr - ikona z VI wieku wykonana "tą" techniką

Bardzo trwała technika malarska, w której spoiwem farb był wosk pszczeli. Farby nakładano na gorąco, w stanie płynnym, albo jako pasty, które potem wygładzano gorącym żelazkiem. Stosowana w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie.
enkaustyka

Powiązane tematy

Inne tryby