Fiszki

terminologia, pojęcia z historii sztuki WIADOMOŚCI WSTĘPNE MATURA! cz. 1

Test w formie fiszek Sprawdź swoją wiedzę z terminologii. W teście starałam się uwzględnić podstawowe pojęcia z historii sztuki, które ułatwią uczniom zdać egzamin maturalny. Sprawdź swoją wiedzę!<br/><br/>Zachęcam również do zapoznania się z drugą częścią testu.
Ilość pytań: 20 Rozwiązywany: 2509 razy
Farba, której spoiwem są żywice poliakrylowe, w których są zawieszone cząstki pigmentu. Stosowana jest w poligrafii, malarstwie. W zastosowaniach artystycznych może być kładziona grubo jak farby olejne lub cienko przezroczystymi warstwami (laserunkowo).
akryl
M. Płoński, Koszykarz, 1805

Cynkową lub miedzianą płytę najpierw pokrywa się warstwą ochronną zrobioną z wosku i żywicy, następnie artysta wydrapuje w niej podobnym do ołówka narzędziem linie. Tak przygotowaną płytkę z wydrapanym rysunkiem zanurza się w zbiorniku z kwasem, który wytrawia miejsca nie pokryte woskiem. W zależności od czasu wystawienia na działanie kwasu, grubość linii jest inna. Jeśli artysta chce uzyskać linie o różnej grubości, musi wyjąć płytkę z kwasu i pokryć fragmenty dodatkową warstwą wosku.
akwaforta
J. Fałat, Pejzaż z młynem.

Technika malarska. Artysta kładzie farby najczęściej na papierze, pergaminie, także na kości słoniowej (miniatury), jedwabiu - w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie XVIII i XIX w., specjalne zdobienia wachlarzy; farba tworzy cienką przezroczystą warstwę, przez którą przebija kolor podłoża; technika wymagająca dużej precyzji ze względu na trudności dokonywania poprawek. Posługiwano się ją często przy wykonywaniu szkiców i projektów obrazów.
akwarela
Kompozycja wykonana z barwnego szkła okiennego, ornament; złożona z kawałków szkła łączonych ramkami ołowianymi (zw. dwutówkami) i osadzanych między żelaznymi sztabami, dzielącymi je na kwatery, stanowi wypełnienie otworu okiennego; kolorowe szkło otrzymywano barwiąc je w stanie płynnym barwnikami metalowymi (żelazo, miedź, itp.)
witraż
B. Bellotto, fragment Widoku Warszawy od strony Pragi.

Obraz, rysunek lub rycina przedstawiające bądź ogólny widok miasta (panorama), bądź poszczególne place, ulice, zespoły architektoniczne lub budowle;

weduta
Francisco Goya, Kolos.

Technika graficzna druku wklęsłego, rozpowszechniona w XVIII wieku; także odbitka wykonana tą techniką. W tej technice trawione są płaszczyzny, a efekt plam o różnym natężeniu osiąga się przez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów. Przypomina rysunek wykonany pędzlem. Płytę miedzianą lub cynkową zapyla się sproszkowaną kalafonią lub asfaltem, stapia na piecyku, uzyskując po wytrawieniu efekt jasnych punkcików na ciemnym tle.
akwatinta
Patrząc na obraz możemy określić, jakie barwy w nim występują albo inaczej, w jakiej gamie kolorystycznej został namalowany. Gdy artysta wybrał do obrazu kolory leżące w kole barw blisko siebie po stronie gorącej lub chłodnej powiemy wtedy iż mamy do czynienia z ...
wąską gamą barw
Jasność barwy, natężenie światła względnie cienia (ilość jasności i ciemności), jaka zawarta jest w tonie kolorystycznym. Wiąże się z poczuciem ciężaru koloru, ponieważ barwy i odcienie jasne są lekkie i ulotne, a ciemne sprawiają wrażenie ciężkości i masywności. Odpowiednie rozłożenie organizuje kompozycję kolorystyczną. W kompozycji malarskiej światło może być rozłożone równomiernie w całej kompozycji, ale może też stanowić ostre kontrasty o zabarwieniu emocjonalnym. Siła zależy od barwy przedmiotów w naturze, a także od kierunku ich oświetlenia.
walor
Sandro Botticelli, Narodziny Wenus


Malarskie spoiwo emulsyjne, tzn. zawieszone w środowisku wodnym substancje oleiste, żywiczne tłuszcze lub woski. Znane od starożytności, było wiodącą techniką w okresie średniowiecza. Te farby są obecnie często wykorzystywane. Schną stosunkowo szybko i nie wymagają gruntowania, nadają się do malowania na płótnie, desce jak i na zwykłym papierze.

To najczęstsza i najtrwalsza, obok woskowej, technika, w której spoiwo barwników jest organiczne. Granice znaczenia zawęziły się, kiedy zaczęto ją utożsamiać ze spoiwem przygotowanym z jaj.
tempera
Adam i Ewa (Stworzenie Ewy, Grzech pierworodny, Wygnanie z raju).

Określenie stosowane powszechnie do 2 poł. XVII wieku do wszystkich tkanin dekoracyjnych tkanych techniką gobelinową, wywodzące się od nazwy francuskiego miasta Arras, ośrodka produkcji tego typu tkanin w XIV-XV wieku.
arras
Barwy podstawowe i pochodne to barwy ...
czyste
Rozłożenie i wzajemne przenikanie się światła i cieni stosowane w rysunku, malarstwie i grafice w celu wydobycie efektu trójwymiarowości.
światłocień
Barwy, które wzajemnie dopełniają się do szarości. Zmieszane razem w równych ilościach dają barwę neutralną, szaroburą, brzydką.

Barwy w przedstawionych niżej parach mają tę właśnie własność.
Czerwona - zielona
Niebieska - pomarańczowa
Fioletowa - żółta
barwy dopełniające
Canaletto, Widok łąk wilanowskich.

Postacie ludzkie i zwierzęce - zazwyczaj niewielkie lub skromne sceny rodzajowe wprowadzane do kompozycji krajobrazowych w celu ich ożywienia lub upiększenia.
sztafaż
Patrząc na obraz możemy określić, jakie barwy w nim występują albo inaczej, w jakiej gamie kolorystycznej został namalowany. Jeśli artysta posłużył się kolorami z całego obwodu koła barw, powiemy wówczas, że obraz został namalowany w ...
szeroka gama barw
Wnętrze katakumb św. Piotra i Marcelina w Rzymie, połowa III w.


Określenie stosowane do różnych gałęzi sztuki związanej z budownictwem i dekoracją cmentarzy i grobów. Do jej zabytków należą np. piramidy egipskie, stele greckie, sarkofagi rzymskie, freski zdobiące wnętrza katakumb, cmentarze (np. Campo Santo w Pizie), mauzolea, nagrobki, itp.
sztuka sepulkralna
Rzeźba upamiętniająca to rzeźba ...
rzeźba kommemoratywna
... jako ozdoba ołtarza

Kompozycja rzeźbiarska wydobyta z płaszczyzny płyty kamiennej, drewnianej lub metalowej z pozostawieniem w niej tła; przeznaczona do oglądania wyłącznie od frontu; uzyskana techniką rzeźbienia, kucia, odlewania itp.
relief
Auguste Rodin, myśliciel

Pełnofigurowa rzeźba przedstawiająca człowieka, rzadziej zwierzę. Ustawiana na postumencie, czasem w niszy
posąg
Nefretiti. Lewe oko nigdy nie było dokończone.

W rzeźbie i malarstwie figuralnym półpostać; termin używany najczęściej na określenie portretu rzeźbiarskiego, zw. także biustem.
popiersie

Powiązane tematy

Inne tryby