Technika malarska ściennego stosowana szczególnie często w sztuce renesansu włoskiego. Polega na pokryciu dekorowanej powierzchni/muru dwiema lub większą liczbą warstw kolorowych tynków i tworzeniu kompozycji wielobarwnej poprzez zdrapywanie poszczególnych warstw i odsłanianie leżących pod nimi kolorów. Malowidło wykonane tą techniką ma specyficzną fakturę delikatnego reliefu.

Odmiana malarstwa pejzażowego, której tematem jest krajobraz morski, wybrzeże, port, łodzie lub statki na morze, a także bitwy morskie, jeśli w przedstawieniu krajobraz jest ważniejszy od batalistyki.

Obraz rysunek lub grafika z wiernym pod względem topograficznym przedstawieniem miasta (widok większego fragmentu lub poszczególnych ulic czy placów). Jej odmianą jest panorama przedstawiająca widok całego miasta.

Obraz lub praca graficzna przedstawiająca scenę rozgrywającą się w ciemności, oświetloną światłem gwiazd, księżyca lub pochodni, świecy, lampy, itp.

Sposób ujęcia obrazu, polegający na użyciu ciemnej tonacji barwnej, w której postacie i przedmioty wydobyte są z mrocznego tła ostrym światłocieniem.

Najwyższa część głowicy w kształcie czworobocznej płyty. W porządku doryckim z echinusem tworzy właściwą głowicę.

Dolna część głowicy doryckiej w kształcie okrągłej poduszki, łączącej trzon kolumny z abakusem.

Centrum życia publicznego w starożytnej Grecji.